Mitch Menzo: "Het leven is zoveel leuker als je je geen zorgen maakt over wat anderen van je vinden.” Mitch Menzo: "Het leven is zoveel leuker als je je geen zorgen maakt over wat anderen van je vinden.”

Mitch begon zijn carrière niet in een studio, maar als vijfjarige die thuis shows gaf voor zijn familie en melodieën neuriede. Inmiddels speelt hij piano, gitaar, ukelele en basgitaar. Het grootste deel van ‘Bittersweet Frictions’ nam hij op met GarageBand en BandLab. “Ik heb gewoon heel goed proberen te mixen. Het is een soort DIY-ding, maar dan zo professioneel mogelijk,” vertelt hij. Sommige tracks programmeerde hij volledig zelf: drums, baslijnen, elektronische lagen. Andere nummers hield hij juist zo klein mogelijk met alleen een akoestische gitaar of ukelele. De slaapkamer als studio werd een plek waar hij kon experimenteren zonder dat iemand meekeek. “Als ik ooit wat groter ben, hoop ik dat ik alles zelf kan inspelen. Maar nu werkt dit ook wel mooi.” Live heeft hij nog niet gespeeld, maar hij denkt er veel over na. “Ik wil weten wie ik ben op een podium. Misschien krijgt mijn muziek dan wel een heel andere vorm.”

Dat Mitch jong is, merk je niet aan zijn werktempo: twee EP’s (‘Closure’ en ‘Infatuation’) voordat hij zestien was, en nu een volledig album. Maar in zijn teksten hoor je vooral iemand die in korte tijd veel heeft meegemaakt. Op de vrije school waar hij de Havo-opleiding doet werd zijn muziek soms belachelijk gemaakt. In de kleedkamer draaiden klasgenoten zijn nummers expres om hem uit te lachen. Over de gang riepen mensen dingen. Een TikTok-video over hem ging rond. Toch brak hij niet. “Ik sta best wel sterk in mijn schoenen,” zegt hij. “Het gaf mij juist kracht om door te gaan.” Het kantelpunt kwam toen hij tijdens een kunstpresentatie op school voor 500 man zijn gitaar pakte en het nummer ‘Venus’ van WIES speelde. Vooraf zei hij: “Ik wil mijn leven niet meer leiden in angst van wat andere mensen van me vinden.” Vanaf dat moment werd het stil in de schoolgangen — in positieve zin. Die mentale reis vormt de ruggengraat van zijn muziek. “Ik hoop dat mensen beseffen dat het leven veel leuker is als je je geen zorgen maakt over wat anderen zeggen.”

Om zijn verhaal echt te begrijpen, vraagt Mitch om één ding: luister naar deze vijf nummers op Spotify. Ze vormen samen zijn introductie — eerlijk, kwetsbaar en vol groei.

‘Bittersweet Frictions’
De titeltrack van het album is een afscheid. Niet alleen van mensen, maar ook van versies van jezelf die je moet loslaten om verder te kunnen. “Ik vind het moeilijk om vaarwel te zeggen,” legt Mitch uit. “Maar ik probeer het toch een plek te geven.” Het nummer heeft een energieke, elektronische sound — een stap in een nieuwe richting voor hem. “Dat experimenteren vond ik heel leuk. Het voelde alsof ik een deur opende naar iets nieuws.”

‘Sweet Sixteen’
Opgenomen met alleen gitaar, in zijn slaapkamer. Het is Mitch die terugkijkt op zijn kindertijd en merkt hoe snel alles verandert. “Er wordt steeds meer van me verwacht. Soms mis ik de eenvoud van vroeger gewoon.” Aan het einde hoor je een geluidsfragment van hem als kleine jongen, aan het tekenen naast zijn oma. Ze overleed, en Mitch wilde haar een plekje geven op het album. “Dat voelde heel mooi en heel eerlijk.”

‘De Rembrandtstraat’
Het meest kwetsbare nummer van het album. Mitch fietst langs een scheef straatbordje in Elsloo, en ineens valt alles samen. “Iets stond niet recht. Dat voelde precies zoals ik me voelde.” Het nummer gaat over acceptatie wanneer het leven even uit balans raakt. Alleen hij en zijn gitaar. Zijn eerste Nederlandstalige nummer, en het slotstuk van het album. “Ik denk dat ik dat als traditie ga doen: elk album eindigen met iets heel persoonlijks in het Nederlands.”

‘Another Stupid Song ‘ 
Mitch lacht erbij: “Het is misschien niet meer de kwaliteit waar ik nu voor ga, maar ik vind het nog steeds mooi.” Het nummer gaat over twijfelen: bereik ik ooit dat podium waar ik van droom? Luistert iemand naar mijn muziek tussen al die miljoenen artiesten? “Misschien is mijn liedje gewoon another stupid song,” zegt hij, “maar het voelt nog steeds als míjn song.”

‘I Used to Care’
Zijn allereerste release. Een statement. Hij wist dat de hele school het zou horen — en dat erover gepraat zou worden. Maar dat was precies het punt. “Ik wilde meteen duidelijk maken: wat jullie ook zeggen, het boeide me ooit, maar nu niet meer.” Een boodschap aan iedereen die hem ooit uitlachte. Maar ook een boodschap aan iedereen die bang is wat anderen denken: je kunt sterker zijn dan dat geluid.

Mitch is een DIY-artiest tot in de kern: hij schrijft, neemt op, mixt, leert zichzelf instrumenten spelen en laat nummers eerst maanden ‘garen’ om ze vervolgens zelf uit te brengen op de streamingdiensten. Hij weet precies wat hij wil en wat hij wil worden. Of dat nu de Rockacademie in Tilburg is of het conservatorium — of misschien wel de PABO, als zijn muziek een ander pad volgt. Maar één droom staat vast: “Ik hoop ooit in een uitverkochte Ziggo Dome te staan. En dan terug te kijken en te denken: kijk eens waar ik nu sta.” Tot die tijd blijft hij schrijven. En groeien. En mensen inspireren.

“Ook al word je lastiggevallen, ook al durf je iets niet uit te brengen… het leven is zoveel leuker als je je geen zorgen maakt over wat anderen van je vinden.”