The Wedding Present viert robijnen huwelijk in Maastricht The Wedding Present viert robijnen huwelijk in Maastricht

In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is voorprogramma The UK een band uit de buurt. Het trio bestaat uit zanger/gitarist Roland Bovens, drummer Olof van Doorn en bassist Ingmar van Wijnsberge, en treedt vanavond voor het eerst in deze bezetting op. Ze brengen een mix van verschillende stijlen, met herkenbare krautrock-elementen en poppy hooks, die hint naar bands als Swans en The Velvet Underground. De ritmesectie houdt het strak, haast sober. Met de razende bas en bezwerende gitaar wanen we ons in een Hamburgse club in de jaren zeventig.

De Britse indieband The Wedding Present bestaat dit jaar veertig jaar. De band kende in al die decennia menig bezettingswisseling en lag rond de eeuwwisseling zelfs een paar jaar stil. Twee maanden geleden verscheen de vierdelige compilatie The Wedding Present 40, op vinyl en cd, met daarop een chronologische reis door het omvangrijke repertoire. Naast de compilatiebox wordt het robijnen jubileum ook gevierd met een reeks shows in Europa, waaronder één optreden in Nederland.

Zanger/gitarist David Gedge is het enige overgebleven originele bandlid. Samen met gitariste Rachael Wood, drummer Christopher Hardwick en bassist Stuart Hastings trakteert hij het publiek uit een omgekeerde auditieve rondreis. De set start met het gloednieuwe ‘Two For The Road’ en eindigt met de debuutsingle uit 1985 ‘Go Out and Get 'Em, Boy!’ Zo duiken we gedurende de show steeds dieper het verleden in en dat is aan de publieksrespons te merken: hoe ouder de nummers, hoe enthousiaster het applaus.  

In het VK had de band een flink aantal hits, maar in Nederland bleef een echte doorbraak uit. Wel bouwde The Wedding Present eind jaren tachtig, begin jaren negentig een solide cultstatus op in het alternatieve circuit, met nummers als ‘My Favourite Dress’, ‘Brassneck’ en ‘Kennedy’. Uiteraard ontbreken deze niet op de setlist van maar liefst twintig songs. Onder het publiek zijn opvallend veel ‘oudere jongeren’, vermoedelijk afkomstig uit de fanbase van weleer. En, zoals zo vaak gebeurt bij jeugdhelden, wordt elke noot – hoe vals die ook klinkt – met liefdevolle nostalgie verwelkomd.

Want zuiver is de zang echt niet te noemen: Gedge zit er vaker naast dan op. Ook zijn praatjes tussen de nummers door zijn soms van twijfelachtig allooi. Het nummer ‘Rachel’ uit 2016 wordt aangekondigd met de opmerking dat het niet gaat over gitariste Rachael Wood. “Maybe in her dreams”, zegt Gredge, waarna Wood stoïcijns reageert met “No, in my nightmares.” Muzikaal is zij overigens degene die de show draagt, met spannend gitaarspel dat het vertrouwde geluid voorziet van nieuwe magie. Ook de ritmesectie zit goed in de wedstrijd. Daar mag Gedge zich mee in zijn handjes knijpen, want qua zang en gitaarspel levert hij geen hoogstandje.

De aanwezigen deze donderdagavond in de kleine zaal van de Muziekgieterij zal het worst wezen. Ze komen voor een jeugdsentimenteel feestje en dat krijgen ze.