A.K.U.M.A., Out Of Vision en PYRUS MALUS laten zien hoe breed het metalcore genre is A.K.U.M.A., Out Of Vision en PYRUS MALUS laten zien hoe breed het metalcore genre is

PYRUS MALUS speelt vanavond zijn debuutshow, maar dat is er niet aan af te zien. De band heeft de introductie zorgvuldig voorbereid: teasers op Instagram, een theatrale opening met piano, vogelgeluiden en visuals, bloemen op het podium en outfits die duidelijk zijn geïnspireerd door de film Midsommar. De intro is instrumentaal, met dromerige soundscapes die langzaam de spanning opbouwen. Bij het eerste nummer, ‘Let Me Rot’, zet de zang in en wordt duidelijk waar PYRUS MALUS muzikaal staat: metalcore geworteld in de zeroes, met een duidelijke knipoog naar Architects en een subtiele deathmetal onderlaag.

In ‘Heaven Closed Its Eyes’ schakelt de band snel tussen tempo’s en sferen, waarbij melodieuze passages abrupt worden onderbroken door harde breakdowns. ‘Bloomless’ voelt compacter en directer, met een refrein dat blijft hangen en riffs die strak op elkaar inhaken. Halverwege de set horen we bij ‘Hollow Vessel’ een trage opbouw, aangezwengeld door een lome hartslag die langzaam uitmondt in een explosie van geluid, waarbij vooral de gelaagde gitaren en strakke drums opvallen.

Het zesde nummer is nog titelloos en opent mysterieus, maar slaat vervolgens lomp en hard toe met een massieve gitaarmuur en uitgesponnen breakdowns. Afsluiter ‘Holy Grey’, de eerste single die begin volgend jaar verschijnt, is het meest intense nummer van de set. Na een serene pauze in het nummer volgt nog één laatste ontlading, waarin alles samenkomt. Bloemen worden het publiek in gegooid, waarmee de thematische tegenstelling tussen schoonheid en agressie nog eens benadrukt wordt.

PYRUS MALUS presenteert zich niet als zoekende beginners, maar als een band met een duidelijk concept en gevoel voor dynamiek. Dat dit project pas acht maanden geleden is ontstaan, maakt het geheel alleen maar opvallender. To be continued!

Voordat het Duitse Out Of Vision begint, zien we een duidelijke waarschuwing op de backdrop: intense, emotionele show en meedoen op eigen risico. Het zet de toon, maar plaatst de band ook meteen op achterstand. Wie zo expliciet benoemt hoe het moet voelen, vraagt om een overtuigend vervolg. Dat lukt niet, al is vanaf het eerste moment wel duidelijk met wie we te maken hebben: "a German metal/rock band", valt op het doek te lezen.

Visueel steelt de drummer de show: éénbenig en met het beste kapsel van de avond. Zijn haardos komt ergens uit de Mötley Crüe en glamrockperiode met bijbehorend visnetshirt en 80’s snorretje. Muzikaal start de set wisselvallig. De cleane zang is niet altijd zuiver, al werkt de afwisseling tussen de screams en zang op zich prima. Onder de songs liggen voortdurend soundscapes en backing vocals via een bandje die de muziek voller maken, maar die ook een afstand scheppen. In ‘Deceiving Lights’, het slotnummer van het gelijknamige album uit 2024, wordt voorzichtig meegeklapt. Aan enthousiasme bij de band geen gebrek, maar het publiek blijft afwachtend. Het klinkt groots, maar niet altijd even organisch. Later volgt een nummer met een dansbare intro, waarbij het publiek wordt aangespoord te springen, terwijl de ‘blegh’ en blastbeats strak uit de band zelf komen. Een Backstreet Boys-achtige outro zorgt voor een onverwachte, maar ook wat ongemakkelijke twist.

Met ‘In My Design’, de nieuwe single, kiest Out Of Vision voor een meer melodieuze en toegankelijke koers. Het nummer is goed, maar ook hier duikt het achtergrondbandje weer op, wat de interactie met het publiek wat stroef houdt. Het voelt alsof de band vooral met zichzelf bezig is. De zang loopt bovendien niet altijd synchroon met de backingtrack, wat de illusie af en toe doorprikt.

Bij het laatste nummer valt alles beter op zijn plek: een goede balans tussen melodie en brute stukken, afgesloten met een dikke schreeuw. De cliché-bingokaart is dan wel grotendeels afgevinkt, maar de band weet de aanvankelijke 1-0 achterstand om te buigen naar een gelijkspel. Alleen dat typische Duitse slotakkoord, een winnende treffer in de laatste minuut blijft uit. De backdrop blijft hangen, letterlijk en figuurlijk.

A Knight Under Maria’s Altar, vaak afgekort tot A.K.U.M.A., is geen traditionele band, maar een collectief. De samenstelling wisselt, rollen zijn flexibel en het idee van een vaste line-up is ondergeschikt aan het grotere geheel. Muzikaal beweegt het collectief zich tussen metalcore en deathcore, met een sterke nadruk op intensiteit, thematiek en gemeenschappelijkheid. Live vertaalt zich dat in een ervaring waarin het publiek nadrukkelijk onderdeel wordt van de uitvoering. Bij A.K.U.M.A. valt alles op zijn plek. De set opent sterk met ‘I’d Rather Be’ en ‘Consciousness Is A Sin’, waarin screams en cleane zang direct raak zijn en de gitaren vol en dreigend klinken. In het tweede nummer stapelt de agressie zich verder op door de dubbele zang, waarbij vooral tweede vocalist Duco indruk maakt met een intensiteit die de zaal moeiteloos meesleept.

Bij ‘Abyss Of Malevolence’ klinkt de diepste scream van de avond en opent de pit zich vrijwel automatisch. Halverwege volgt met ‘A Living Mistake’ een ware stoomwals: één van de beste riffs van de avond, technisch strak en voortgestuwd door een salvo aan drums. 

Het collectieve karakter wordt tastbaar wanneer er halverwege de set van drummer wordt gewisseld en een nieuw nummer ‘Tears of Heaven' zijn live-debuut beleeft. Bij ‘Violence With Consent’ verschijnen opblaaszwaarden in het publiek, een alternatief voor de klassieke moshpit. Publieksvriendelijk zwaardvechten, two-step-momenten, een kerstmuts vooraan en een stagedive van de jongste bezoeker van de avond zorgen voor een speelse intensiteit.

Ook bij ‘Now Will Pass’ blijft die balans overeind. Met afsluiter ‘The Belligerence’ eindigt A.K.U.M.A. in een epische breakdown die niets meer hoeft te bewijzen. Alles klopte vanavond: de afwisselende vocals, de energie en de interactie. Niet alleen de set, maar de hele avond werd hier definitief naar een hoger niveau getild.

De Nieuwe Nor laat vanavond zien waarom het een essentiële plek is en blijft voor harde muziek in Zuid-Limburg. We zien echter wederom het bekende verschijnsel dat na een optreden van een lokale band (PYRUS MALUS in dit geval), de zaal half leegstroomt en mensen niet blijven hangen voor de twee andere bands. Wat de boer niet kent dat eet hij niet, maar het supporten van bands buiten de eigen lokale scene is essentieel om de De Nieuwe Nor die plek te laten blijven.