Afgelopen vrijdagavond werd de nieuwe Muziekgieterij officieel geopend. Na omzwervingen via Bosscherveld, de Bankastraat en een tijdelijke plek in de timmerfabriek, neemt het poppodium van Maastricht definitief haar intrek in het Sphinxkwartier. De rockformatie Triggerfinger had de eer deze muzikale openingshandeling te verrichten in een met 1.100 bezoekers stijf uitverkochte grote zaal. Iets wat je deze ervaren heren uit België blijkbaar kunt toevertrouwen, want wat volgt is een strakke en bovenal vermakelijke rockshow.

Het is dubbel feest. Of zoals zanger-gitarist Ruben Block het verwoordt; “de festiviteitencoëfficiënt is hoog vanavond. Dit orkest viert haar twintigjarige bestaan en we vieren de opening van deze prachtige zaal, die vanmiddag al mooi was, maar met u vanavond nog veel mooier.”

Het complex aan de Boschstraat is indrukwekkend. Fraai is de toegang vanaf het Bassin. De Muziekgieterij beschikt behalve een grote zaal ook over een kleine zaal met capaciteit voor 420 bezoekers, een sfeervolle foyer, zes repetitieruimtes en een opnamestudio. Zowel de authentieke charme als de industriële ruwheid van de voormalige Timmerfabriek zijn succesvol doorgetrokken naar de nieuwbouw. De nieuwe Muziekgieterij oogt, nog voordat een noot is gespeeld, als een aanwinst voor Maastricht en iedereen die popmuziek een warm hart toedraagt.

Triggerfinger gaat volle bak van start met ‘I'm Coming for You’, zonder adempauze gevolgd door ‘First Taste’, ‘Let It Ride’ en ‘Short Term Memory Love’. Een openingssalvo om je vingers bij af te likken of zoals drummer Mario Goossens laat zien je cymbalen en drumstokken, terwijl hij het publiek uitdagend aankijkt.

Want opvallende types zijn het, de heren van Triggerfinger. Links naast het clowneske drumbeest Goossens staat net zo’n blikvanger: Ruben Block. Charismatisch, energiek en strak in pak windt hij het publiek ook vandaag om zijn vinger. Dan is er nog bassist ‘Monsieur’ Paul van Bruystegem, die met zijn imposante lijf en grote handen een Rickenbacker laat uitzien als een speelgoed gitaartje.

Na een furieus eerste deel wordt halverwege de set gas terug genomen met ‘My Baby's Got A Gun’. Als Block vanuit een rustige passage toewerkt naar een climax, verwerkt hij hierin een kort stukje ‘I Follow Rivers’, de cover waarmee Triggerfinger bekend werd bij het grote publiek. Mooi en slim gedaan tegelijk. Al wordt het niet volledig op waarde geschat door een deel van het publiek. Terwijl de twee barren precies om deze reden achter in de zaal zijn gepositioneerd, duikt ook in de meest Belgische stad van Nederland de Dutch Disease op. Ondanks een verwoede poging van Block “we need some snakes in the grass”, glipt de opgebouwde muzikale spanning als gevolg van het luidruchtige publiek weg.

Het hindert de mannen op het podium gelukkig niet. Het feest vanavond gaat hoe dan ook door. Al is het maar omdat ook Geoffrey Burton, de extra gitarist die het trio al enige tijd live aanvult, en de dochter van Goossens vandaag en respectievelijk morgen jarig zijn. Er volgen krakers uit de beginjaren zoals ‘On my knees’ en ‘Is It’, die worden afgewisseld met recenter werk van het laatste album Colossus. Dat album uit 2017 was een breekpunt. Waar Triggerfinger op haar eerste vier platen in stappen bouwde aan een steeds grotere rocksound, is Colossus niet de volgende stap naar een stadiongeluid, maar een ietwat curieuze verzameling liedjes. Zo klinkt het aanstekelijke ‘Flesh Tight’ alsof het niet zou misstaan op een album van de The Black Keys en kan de riff, gespeeld met twee basgitaren, in het heerlijk lompe titelnummer ‘Colossus’ niet anders dan een knipoog naar ‘Isolation’ van Joy Division zijn. Beide nummers zorgen zo voor muzikale verbreding en afwisseling. Juist om die reden was het niet verkeerd geweest als meer recent werk op de setlist had gestaan.

Na ‘Colossus’ volgt de, bij Triggerfinger, onvermijdelijke drumsolo. Mario Goossens mag je er waarschijnlijk ‘s nachts voor wakker maken, dus ook Maastricht moet er aan geloven. Nadat de andere bandleden eerst vanuit de coulissen toekeken, mogen ze in het tweede deel van de drumsolo meehelpen. Het moet gezegd worden dat door de zelfspot waarmee Geoffrey Burton vervolgens op de koebel slaat ook dit verplichte onderdeel van het optreden vermakelijk blijft.

Het kostuumjasje van Block is al lang uit als Triggerfinger nat van het zweet de reguliere set afsluit met ‘All this dancin’ around’. Volgens de zanger de uitgelezen kans om bij vrouwelijk schoon teder in het oor “Shake for me” te fluisteren. Voor iedereen die nog weifelde of het optreden te kort was, volgen gelukkig nog twee covers als toegift. Met een vette distortion op de basgitaar zet Monsieur Paul eerst de Rihanna-hit ‘Man Down’ in. Vervolgens wordt held Iggy Pop geëerd met een geslaagde vertolking van zijn ‘Funtime’.

Het optreden is echt gedaan als de band onder luid applaus voor een tweede maal buigt voor het publiek. De brede grijns vanachter zijn pilotenzonnebril en een opgestoken duim van Monsieur Paul zeggen genoeg. Het was een meer dan geslaagde openingsfeest.

Misschien moet nog geïnvesteerd worden in een doos ‘Lul-niet-lolly’s’, maar verder bewijst deze avond dat de organisatie van de Muziekgieterij alle troeven in handen heeft voor nog veel meer onvergetelijke avonden met live popmuziek. Maastricht bruist vanaf nu meer dan één weekend per jaar.