Bospop 2018 gaat een zeer warm weekend tegemoet. Traditiegetrouw biedt de line-up voornamelijk classic pop en rock. Toch is er ook ruimte voor de 'jongere' artiesten. Na een goede warm-up op vrijdag met prima cover bands pakt Bospop door op zaterdag en zondag met internationale artiesten. Een verslag van de vrijdag en zaterdag in dit eerste deel over Bospop 2018.

Vrijdag

Het feest begint op vrijdagmiddag in de rocktent met een indrukwekkende Gary Moore Band die meteen de toon weet te zetten voor het weekend. Het Zweedse Jetbone behaagt het publiek met hun energieke sixties en seventies geïnspireerde rock. Vervolgens wordt het publiek getrakteerd op een sterk Musest dat het publiek helemaal mee kreeg als ware het Matthew Bellamy en zijn kornuiten zelf. Op het nummer 'Bliss' gaat het publiek helemaal los.

The Vipers brengt werk van Queen. Dit levert de nodige meezingers op. Helaas was het stemgeluid van Guiseppe Maggione niet overtuigend, mogelijk door slecht geluid. Afsluiter Sympho Classics wist te betoveren met symfonische rock. De combinatie van Edward Reekers, Cindy Oudshoorn en Limburgs gitarist Joost Vergoossen, staat garant voor een geweldige show.

Het geluid in de tent was de eerste avond nog niet optimaal maar de zaterdag en zondag is dit euvel verholpen.

 

Zaterdag

Op zaterdagochtend zet het swingende Con Brio op de Mainstage meteen de toon voor een zinderende zaterdag. Dit zevental weet het publiek uit de tent te lokken en mee te nemen in hun aanstekelijke energie. Zowel hun debuut 'Kiss the Sun' als nieuw werk van hun recent uitgebrachte album 'Explorer' wordt goed ontvangen. De indrukwekkende performance van de hele band en de acrobatieken van voorman Ziek McCarter doen denken aan een combinatie van Prince, Michael Jackson en James Brown. Enerzijds herkenning maar vervolgens vooral ook verrassing en zeker een band om in de gaten te houden.

Racoon blijft sterk met het bekende oevre en past goed in het programma vroeg in de middag. Wie last heeft van een 'afterlunchdip' kan vervolgens terecht in de rocktent voor een daverend optreden van het Zweedse Graveyard. Met strakke en stevige hardrock staat de roktent op z'n kop.

John Hiatt & The Goners featuring Sonny Landreth vormen een aangename afwisseling in het programma waarbij de klassiekers als 'Georgia Rae' en 'Have a Little faith In Me' op veel enthousiasme kon rekenen.

Voor een aangename combinatie van rock, blues en folk muziek kan de liefhebber terecht in de rocktent voor Steve Earle & The Dukes.

Op de mainstage betovert Gary Clark jr. het publiek met zijn virtuoze gitaarspel.

De liefhebbers van engelachtige close harmony kunnen hun hart ophalen bij Venice. Voor de vijfde keer op Bospop en met een grote schare aan vaste fans weten de gebroeders Lennon en hun neven te ontroeren met de klassieker 'The Family Tree'.

Op het grote grasveld voor de mainstage wordt vervolgens feest gevierd met UB40. Het publiek wordt goed bediend met alle klassiekers om te eindigen met 'Red Red Wine'. Hoewel het voornamelijk bier was dat er vloeit kan de middag niet meer stuk.

Paul Carrack, een graag geziene gast op Bospop, weet met zijn gouden stem klassiekers waaronder 'How Long' in een sterke set neer te zetten.

Een van de grote publiekstrekkers was A-HA dat muzikaal een goed optreden geeft. Hits als 'The Sun Always Shines on TV' en 'Take on Me' brengen brede glimlachen op menig gezicht. Helaas maakt frontman en zanger Morten Harket geen contact met het publiek. Tussen de songs door was het toetsenist Mags die het woord neemt. Dat komt bevreemdend over met een Harket die er naast staat, amper spreekt en niet verder dan het midden van het podium komt.  

Vervolgens weten The Mavericks in de rocktent een feest te bouwen. Dat is deze band van frontman Raúl Malo wel toevertrouwd met een aangename mix van rockabilly, latin, Tex-Mex en Americana.

Door velen wordt uitgekeken naar het optreden van de Simple Minds. En ze hebben geleverd. Wat een show wordt daar gegeven. Met een uitgebreide band met de indrukwekkende drumster, zangeres en toetseniste erbij weten frontman Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill een geweldige performance neer te zetten. Kerr maakt veel contact met het publiek en klassiekers als 'Don't You' en 'Let There Be Love' werden overtuigend gebracht.