Het Downhill Festival programmeert bands die zelden of nooit te zien zijn in het Limburgse land. Gothic is de stijl, en dat betekent dat er genoten kan worden van visueel spektakel. Marcel Degens legde het op gevoelige plaat vast, deze twaalfde editie, in het Sittardse poppodium Volt.

Downhill Festival werd voor de twaalfde keer gehouden. Het evenement is uitgegroeid tot een belangrijk, welbekend en gerespecteerd evenement dat liefhebbers trekt tot ver over de Nederlandse grens. Deze editie is er gekozen om er zelfs een tweedaags festival van te maken, met acht bands. Geweldig dat dat mogelijk was, en hulde aan de organisatie.

De Duitse band Fïx8:Sëd8 mag het festival openen. De eerste dag zijn zij als eerste aan zet. Zelf zeggen ze zich muzikaal te laten beïnvloeden door bands als Front Line Assembly, Skinny Puppy en andere Dark Elektro met sterke signalen uit de industrial en dat dansbaarheid weet te combineren met laagjes bits en evenveel bytes.

Na een korte ombouw is het tijd voor Star Industry uit Maasmechelen. Voor de band dus bijna een thuiswedstrijd. Vol overgave en passie speelden ze de meest catchy songs uit hun uitgebreide oeuvre, en met uiteraard Nineties als meezingmoment.

Dan is het tijd voor het "cabaret van de losbandigheid", Grausame Töchter. Dit gezelschap stond twee jaar geleden ook op het Downhill festival toen om hun album Vagina Dentata te promoten. 
Nu waren ze uitgenodigd om hun vijfde album voor te stellen. Wat viel op? De dochters waren voor hun doen eerder preuts, alsof er plots een zweem van zelfcensuur werd toegelaten. In dat opzicht waren ze niet zo schokkend als twee jaar geleden. Aan de andere kant, uitgerekend ondergetekende kreeg als onderdeel van de show even letterlijk het mes op de keel. De Grausame Töchter maken show, en ze maken hun show op hun eigen wijze.

De afsluiter van deze eerste dag was de Franse band Shaârghot. Wat een energie heeft deze band met haar Indus-Metal muziek. Ze kwam volledig tot haar recht in de intieme setting in het Sittardse Volt. Een mooie afsluiter van de eerste dag. Een dag die trouwens nog een uurtje doorgaat tijdens de afterparty met DJ HAR!

De tweede dag begint met het Duitse Devil-M. Een orkaan van industrial-metal wordt losgelaten in Volt. Duivelse creaturen met dreadlocks vlijmscherp, loeihard, niets ontziend en bijzonder boeiend.

Dan staat Wulfband uit Zweden op het programma. Zij dagen het publiek uit te dansen maar met 240 Beats Per Minute is het moeilijk dansen zonder iets te breken.

Dan heeft Downhill een primeur. Voor de allereerste keer staan de Merciful Nuns op Nederlandse bodem. Maar het is een rare primeur, het is namelijk tevens ook de laatste keer dat de Merciful Nuns hier op het podium staan. Merciful Nuns is begonnen aan hun afscheidstournee en dit was hun eerste en enige optreden in Nederland.

Jammer en vreemd dat niet meer fans aanwezig waren voor dit unicum, want het was een prachtige set die ze speelden, eentje die je niet snel zal vergeten.

Wat gaat zo'n dag snel voorbij. Het is alweer de laatste band van het festival. Na twee pogingen gevolgd door annuleringen is het toch eindelijk gelukt om de Duitse band Das Ich op het podium te krijgen. Das Ich speelt Neue Deutsche Todeskunst. Ze stonden in vol ornaat op het podium. Zoals het hoort bij Das Ich.

Al met al een geslaagd festival al had ik wat meer bezoekers verwacht. Organisator Johan van Mulken heeft ons verzekerd dat er in 2019 ook weer een Downhill festival zal komen. De organisatie weet alleen nog niet of het weer twee dagen worden.

DownHill XII festival
6-7 April 2018

Het mes op de keel bij Grausame Töchter

© Marcel Degens