De heren van Lambshade uit Stein mogen deze avond aftrappen. Ze zetten - uitgedost in voornamelijk spijker en jacks - een strak gespeelde set van alternatieve post-grunge rock neer. De act wordt opgeleukt met een backtrack en het gebruik van een harmonica microfoon door de zanger. Het repertoire doet mij op de een of andere manier aan Fightstar denken maar dan zonder piano. Bij het inzetten van een ballad-achtig nummer dreigen ze me even kwijt te raken, maar maken dit met de daaropvolgende opbouw en climax meer dan goed. Toch vraag ik me af of hun muziek afgaande op het eerste gehoor afwisselend en boeiend genoeg lijkt om een plek op Pinkpop te veroveren.
Nu of Nooit voorronde 3
Lambshade, She’s Got Legs, Les Djinns, Drag The Racer en Phoenix’ Ashes
Rond een uur of acht 's avonds begint op vrijdag 7 februari 2014 De Bosuil langzaam vol te stromen met het publiek dat naar Weert is gekomen voor de 3e voorronde van de Nu Of Nooit 2014 band wedstrijd. Bij dergelijke concerten bestaat het publiek uit een niet alledaags gemêleerd gezelschap. Zo vind je er de muziekliefhebbers die zich graag laten verrassen door nieuw Limburgs talent, fervente aanhangers die specifiek voor een van de deelnemende acts zijn gekomen en vrienden en familieleden van diezelfde acts tot aan hun ouders en grootouders toe. De bands hebben één gezamenlijk doel voor ogen: het winnen van een plek in de finale om uiteindelijk kans te maken op het optreden op Pinkpop.
Het Noord Limburgse She’s Got Legs uit America probeert het publiek te veroveren met sferische indie pop met een folk randje. De zanger heeft daarom dan ook een semi-akoestische gitaar omhangen en er speelt een toetsenist mee. Een aandachtspunt is dat ik die laatste helaas slechts sporadisch goed heb kunnen horen. Of dat te wijten was aan de mix, of de composities van de nummers durf ik niet te zeggen. De drie-stemmige samenzang heeft een ietwat valse start en bestaat naar mijn mening uit teveel oeh’s en aah’s om echt indruk te maken. Hier is dus nog enige ruimte voor verdere ontwikkeling. Qua songwriting zit het bij deze band zeker snor, al wil de poging om het publiek te laten meezingen niet echt van de grond komen. Misschien is het nog net iets te vroeg om serieus naar die plek op Pinkpop mee te dingen.
Daarna verschijnen als geesten uit een fles Les Djinns uit Roggel op het podium in De Bosuil. Deze heren maken naar eigen zeggen een psychedelische en dynamische mix van pop, rock, jazz en electro. Niets is minder waar als ze hun set openen met een combinatie van Oosters getinte sitar geluiden, Franse zang en een hypnotiserend doch dansbaar ritme. Op de een of andere manier doet dit nummer mij aan The Young Gods denken, al is repertoire van Les Djinns te afwisselend om enkel hiermee vergeleken te worden. De toon is gezet en de band weet deze vibe het merendeel van het optreden vast te houden, mede door het fantastisch getimede en gedoseerde drumwerk. De voorzetten van de drummer worden afwisselend door de gitarist, toetsenist of zanger meesterlijk ingetikt met een onverwacht maar toch zeer herkenbare melodie of effect. Ik heb in ieder geval met een glimlach op mijn gezicht het hele optreden geboeid staan te luisteren. Het moge duidelijk zijn dat ik Les Djinns als een serieuze kandidaat voor de plek op Pinkpop beschouw.
Als een-na-laatste act is het aan Drag The Racer uit Maastricht om het publiek voor zich te winnen middels een cross-over van energieke rock muziek en post-hardcore. Het meest opmerkelijke aan deze band is toch wel de bassiste die met haar lange blonde lokken een opvallende verschijning is tussen de grotendeels donker en sober geklede heren. Ik kan het niet helpen dat ik me afvraag in hoeverre zij überhaupt geloofwaardig kan overkomen in een dergelijke muziekstijl. Gelukkig bewijst ze zelf al snel dat ik me dit ten onrechte afvraag terwijl ze een intro van een nummer voor haar rekening neemt. Het is derde keer dat Drag The Racer aan de voorrondes van Nu of Nooit deelneemt, maar ze hebben tot nu toe de finale niet weten te bereiken. Persoonlijk betwijfel ik dat het ditmaal “drie maal is scheepsrecht” zal zijn. Op het podium heeft de band zeker een solide uitstraling, maar gelet op hun bewering invloeden van Tool, Deftones en At The Drive-in in hun muziek te verwerken, had ik composities verwacht die op het eerste gehoor iets minder recht toe recht aan zouden zijn. Ook de energie die de band op het podium uitstraalt, blijft enigszins braaf binnen de perken op een paar uithalen en indrukwekkende schreeuwen van de zanger na.
De afsluiter van de avond is Phoenix’ Ashes uit Heerlen die als post-hardcore band ernaar streeft om een zo goed mogelijke mix tussen heavy en melodie neer te zetten. De bandleden verschijnen op het podium met zwarte rouwbanden en de zanger draagt dit optreden met oprechte bewoordingen op aan een onlangs overleden collega en vriend van de drummer, Guido. Daarna barst het optreden letterlijk los en heeft de band na 1 minuut al meer energie verbrand dan de voorgaande bands gedurende hun hele optreden. Ieder bandlid zingt mee - inclusief de drummer, springt op en neer, heft de vuist en rent heen en weer over het podium. Bovendien richt de zanger zich ook echt tot het publiek en weet deze erbij te betrekken. Je zou het haast niet geloven als je na afloop hoort dat dit zijn eerste live show was met deze band. Tegen het einde van hun set trakteert de band het publiek nog op een kanon met zilveren confetti om het feest compleet te maken. Kortom, deze band maakt een erg volwassen en solide indruk. Toch vraag ik me af of de Feniks nu al uit de as van haar voorganger zal herrijzen op het Pinkpop festival. Deze muziek is dermate hard en energiek dat het maar de vraag is of het ook bij een breder publiek zal aanspreken. Persoonlijk kwamen de overgangen van heavy naar melodieus nogal abrupt op me over. Wellicht deels omdat het haast onmogelijk is om een dergelijke waterval aan prikkelingen tijdig te kunnen verwerken als je deze nummers voor het eerst hoort.
De jury maakt tijdens de voorrondes van Nu of Nooit niet bekend welke acts door zijn naar de finale. Wel valt de toetsenist Joris Schreurs van Les Djinns in de prijzen als “muzikant van de avond” en wordt het nummer “Midnight Riders” van diezelfde band uitgeroepen tot beste nummer van de avond. Tenslotte krijgen twee fans van She’s Got Legs nog een prijs voor het maken en meenemen van het mooiste spandoek van de welgeteld twee of drie spandoeken die die avond in De Bosuil aanwezig waren.