Pinkpop-opener Christopher Green presenteert nieuwe EP

Bruce Springsteen, DeWolff en EELS op één plaat

Bas Machiels ,

Christopher Green, winnaar van Nu of Nooit 2013. De band heeft de Limburgse bandwedstrijd gewonnen en speelt dit jaar op Pinkpop. Na ‘Carnival of Rust’ is hier de nieuwe EP, zonder titel helaas.

Het openingsnummer, 'Losing Game' begint lekker met gitaren en drums, waarna de stem van Chris al snel binnenvalt. Het nummer kabbelt fijn verder, met originele breaks in de drums en gitaren. Het tweede couplet staat helemaal in het teken van de herhalende gitaarriff en zorgt zo voor een nieuwe sound vergeleken met het eerste couplet. En dan is er ineens een stop. Het nummer lijkt op een raar moment te eindigen maar begint na een paar seconden weer met een lang instrumentaal stuk waar het nummer ook mee eindigt.

Christopher Green begint het tweede nummer 'Still Running' alleen met gitaar. De akkoordkeuze en zijn stem doen me meteen denken aan Springsteen, maar dan iets minder rauw. De kwaliteiten van Christopher Green als singer-songwriter komen hier goed naar voren. De band valt in op het goede en verwachte moment en begeleidt Chris verder in het nummer. In de bridge valt de band eerst weg en begint al snel een opbouw naar het volgende refrein. Op het einde hoor ik nog een slidegitaar die het nummer nog een country-tintje meegeeft. Goed nummer, goed verhaal. Het klopt als een bus.

En dan dat derde nummer, 'Imposter'. Dit had ik absoluut niet verwacht. Een donker intro met een instrument dat ik niet meer zo duidelijk heb gehoord sinds Orchards/Lupine van DeWolff uit 2011, namelijk de mellotron. Dan begint Chris te zingen met een behoorlijke dosis galm op de microfoon, ondersteund door een te gekke basriff en drums. Dit had net zo goed op de nieuwe plaat van Eels kunnen staan. Ook het pre- chorus, als de hi-hat vervangen wordt door de ride, en die typische sound van dat gitaarlijntje doen me alleen maar meer aan Eels denken. De backing vocals die de riff meezingen en het intermezzo met een gitaar, bas en mellotron maken dit nummer helemaal compleet. Imposter gaat nog vaak gedraaid worden.

De EP is alweer bijna afgelopen, Chris eindigt met 'Last Train To Nowhere' en begint het nummer met weer alleen een gitaar. De gitaarbegeleiding is goed, met leuke toevoegingen bij de akkoorden. De band valt halverwege weer in, speelt niet veel, maar dat is hier ook niet de bedoeling. De band speelt functioneel, de bandleden vallen weg tijdens rustige passages en vullen aan waar het nodig is. Een goed einde van deze EP.

Maar er komt er nog meer. Een hidden track? Nee, gewoon een vijfde nummer dat niet aangegeven staat op de hoes. Een drumcomputer begint te lopen en de mellotron uit 'Imposter' wordt weer ingezet. Het intro wordt in deze reprise een aantal keren herhaald en eindigt abrupt. 'Last Train To Nowhere' is naar mijn mening een prima afsluiter, maar het is ook niet erg om even herinnerd te worden aan het beste nummer van deze EP, 'Imposter'.

Deze titelloze EP laat de verschillende kwaliteiten van Christopher Green zien. Kwaliteiten als singer- songwriter maar zeker ook als band. Ik kijk uit naar een volledige plaat, helemaal in de sfeer van 'Imposter'!