Colossa live in de Oefenbunker

Is de hype terecht?

Ben Stam (tekst) en Patrick Degens (foto's) ,

Het gaat lekker met Colossa. De tweede cd New Day Rising is net uit en de lovende (live)recensies stapelen zich op. Dat schept verwachtingen. Lost Colossa de belofte in?

Het is gezellig druk in de Oefenbunker op deze vrijdagavond, drie dagen nadat bekend werd dat ook voor dit podium de toekomst op het spel staat. De Oefenbunker is een belangrijke opstap voor nieuw talent naar de grotere zalen. Jonge bands doen ervaring op in een echte zaal, als voorprogramma van een grotere band. Zoals het piepjonge All Downhill From Here, dat vandaag opent voor Colossa

De vijf jongens van All Downhill From Here druppelen het podium op, terwijl het intromuziekje een eigen willetje lijkt te hebben. Het blijkt een voorbode van het verdere verloop van het optreden; de ideeën zijn er wel, maar het komt niet helemaal uit de verf. De bandleden moeten nog leren luisteren naar elkaar en naar het geheel. Vooral de permanent ontstemde snarensector gooit roet in het eten. Zanger/gitarist Luc heeft prima looks voor een frontman, maar kan veel meer uit zijn zang halen met een juiste microfoontechniek. Naar het einde van het optreden gaat het tempo omhoog en begint de formatie hechter te klinken. Wellicht spelen de zenuwen ook wat minder mee. Er zit zeker potentie in All Downhill From Here. Veel oefenen, luisteren en spelen, dan komt de ervaring vanzelf. All Uphill From Here.

Aan ervaring geen gebrek bij Colossa. De opgewekte, catchy nummers van het kwartet staan direct. De vergelijking met Foo Fighters, daar ontkom je niet aan. Maar met ‘Set It On Fire’ (van het nieuwe album New Day Rising) gaat de muziek meer richting Green Day. Het liedje is een fijne festivalstamper en brengt het publiek in beweging. Vervolgens gaat het meer richting hardrock, zoals we die kennen van Danko Jones. De band lijkt ook een beetje los te komen door de reacties uit het publiek. Oudje ‘You Get Me High’ krijgt een spontaan drumintro, zodat de gitaren gestemd kunnen worden, zonder dat er een vervelende stilte valt. Een liedje verder neemt de band even gas terug voor een intro met alleen zang, gitaar en drums. Variatie genoeg. Zou je zeggen…. 
 
Want er mist iets. Maar wat? De band heeft goede liedjes met fijne breaks en de mannen beheersen hun instrumenten, echt niets op aan te merken. Iedereen beweegt voldoende op het podium, dus daar kan het ook niet aan liggen. Frontman Remco is een sympathieke frontman, hij communiceert spontaan met de zaal. Het klopt allemaal, maar toch lijkt de formule na een minuut of 40 uitgewerkt. De aandacht verslapt bij het publiek. Te veel mid-tempo, te vaak dezelfde riffs. Nergens vliegt Colossa uit de bocht, nergens wordt het écht spannend. Pas als op het eind de hardrock en punkpop het tempo weer omhoog stuwen, trekt de band je weer bij de les en gaat de boel weer een beetje los. Colossa is gewoon een prima band, maar nog geen sensatie.