Het is aan Black Velcro om de aftrap te verzorgen. Wat meteen opvalt is de statige, in stemmig zwart geklede, zangeres. Hoewel de band verder louter uit mannen bestaat, heeft de band een sterke sixties girl-group vibe. De songteksten van het vijftal sluiten hier overigens perfect bij aan; slechte tanden, horror-doctors en kruiperige insecten. Ook de arrangementen, de zanglijntjes en de vocale bijdragen van beide gitaristen passen goed in dit stramien. Zangeres Jane Mekets toont haar kwaliteiten met name in de wat langzamere nummers, waar de diepte van haar stem mooi tot z’n recht komt. Haar ijle, toch wat afstandelijke presentatie sluit niet altijd even goed aan bij het enthousiasme wat zo typisch is voor het wat snellere sixties-werk. Het lijkt nog even zoeken naar het ware gezicht van Black Velcro.
Nu Of Nooit voorronde #1 in Venlo
Poppodium Perron 55 toont overzicht uit hele bronsgroene provincie
De carrière van veel Limburgse popmuzikanten heeft eén ding gemeen; deelname aan die ene, haast onvermijdelijke knock-out der provinciale popcultuur. Juist, het is Nu of Nooit! We starten dit maal in Venlo, waar Poppodium Perron 55 gastheer is voor de eerste vijf bands, en een kleine tweehonderd belangstellenden. Met deelnemers uit o.a. Heerlen en Maastricht is het dit keer niet louter een regionale aangelegenheid maar een mooi overzicht wat er op muziekgebied zoal gebeurt in het gehele bronsgroen eikenhout.
Zodra de I.T.’s hun eerste nummer van vanavond inzetten, is het duidelijk dat de band zich uitermate goed thuis voelt op het podium. Als een volleerd frontman richt Robbert Coenen zich tot het publiek en weet hij vrijwel meteen alle ogen op zich gericht. Aan energie is bij deze band in ieder geval geen gebrek. Muzikaal begeven de I.T.’s zich vooral op het terrein van bands uit de post-punk en alternatieve rock, en met name de tweede gitarist geeft met zijn frisse spel de nodige kleur aan de arrangementen. Met een paar uitstekende nummers, een degelijke ritme-sectie en sterke samenzang hebben de I.T.’s een aantal goede troeven in handen.
Rond Jimmy Dee is het afgelopen jaar al een zekere buzz ontstaan, en zodra de mannen het podium betreden is meteen duidelijk dat dit zéker niet onterecht is. Voorzien van acoustische gitaar, een kek mutsje en een stevige dosis branie trekt singer/songwriter Jimmy Duchateau van leer. Hij beheerst de kunst van het doseren, kent de kracht van zijn stem en maakt optimaal gebruik van zijn instrument. Ook de band laat zich gelden. Linksvoor op het podium een absolute uitblinker op electrische-, slide- en lapsteel gitaar. Rechtsvoor een toestenist, met nonchalant sjaaltje om de hals, die lekker ongedwongen meespeelt en over een uitstekende tweede stem blijkt te beschikken. De zaal lijkt het allemaal voor lief te nemen, en weet de aandacht er niet altijd bij te houden. Wellicht dat het Jimmy Dee toch nog wat aan eigenheid ontbreekt om de aanwezige kwaliteiten maximaal tot hun recht te laten komen.
Hoe goed een bandnaam de lading kan dekken wordt bij Scumbag! (met uitroepteken) meteen duidelijk. In de beste betekenis van het woord staan hier inderdaad een aantal scumbags op het podium. Zwaar leunend op de betere hardrock uit de jaren tachtig lijkt zanger Marcel van de Berg een hommage te brengen aan legendes als Anvil en Ozzy Osbourne. Het maakt nieuwsgierig naar het optreden dat hij en drummer Luc Peters met hun toenmalige band Wicked Wonderland ooit op het hoofdpodium van Pinkpop gaven. Er staat hier een uiterst solide band, die hun nummers een lekkere groove weten mee te geven. Het is prachtig om te zien hoe vriendschap, vakmanschap en energie samenkomen in bands als Scumbag! Heel vernieuwend of onderscheidend is het niet, maar zoals de meegekomen schare fans ongetwijfeld zal beamen; het is wél lekker!
Tijdens de korte soundcheck slingert afsluiter Afterparties een nummer van the Strokes de zaal in. Het maakt nieuwsgierig naar dit jonge vijftal, dat in haar biografie verwijst naar grootheden als Bob Dylan, the Sonics en Ty Segall. Het vereist een plek in de voorste rijen om zanger Niek Nellen te zien kronkelen als Iggy Pop in zijn beste jaren, de lippen om de microfoon gekruld, zijn blik in het oneindige. Het rammelt aan alle kanten maar de muziek komt uit alle poriën naar buiten, omdat ze niet anders kán. The Stokes blijken een zeer goed gekozen referentie maar de band doet qua energie en kwaliteit van de liedjes vooral denken aan The Black Lips en Ty Segall. De vele referenties geven wellicht de indruk dat deze mannen het makkelijke pad van het kopiëren kiezen. Niets is echter minder waar. Afterparties heeft een a-typisch en geheel eigen geluid. Dat Nellen als ‘muzikant van de avond’ gekroond wordt lijkt slechts een bijkomstigheid op weg naar de eeuwige roem. Want daar is het bij Nu of Nooit uiteindelijk toch om te doen.