In tegenstelling tot de positieve vibe die Kill Ferelli weet te creëren, is de muziek van One Wonders (met ex-leden van Slik en Deterrence) enigszins deprimerend te noemen. De duizend-in-een-dozijn emo-grunge overtuigt niet aangezien het geheel nogal statisch en eentonig overkomt. De songs zijn goed gestructureerd maar het mist de ballen. Evenals de zang die nogal geforceerd overkomt. Het lijkt alsof de band er geen zin in heeft, zo ongeïnteresseerd komen ze over op het podium. Na al die jaren muzikantenkennis mag men hier meer van verwachten qua spel, enthousiasme en interactie.
Kill Ferelli trapt sterk af met eerste nummer van het album, ‘Devilzone’. Muzikaal is het meteen raak en je ziet dat hier een brok ervaring in zit. De stem van frontvrouw Kelly komt vanaf de eerste minuut zeer goed uit de verf. Dit in tegenstelling tot de backingvocals van Punto die nauwelijks te horen zijn. Deze combinatie maakt de nummers op het album juist extra sterk en geeft ze net iets meer warmte. De ene keer klinkt de band zweverig en de andere keer wordt er flink gerockt met de gitaren hoog in de lucht. En het blijft toegankelijk en aanstekelijk klinken. Na enkele songs blijkt dat Kelly vandaag in een praatbui is want ze vertelt honderduit over de gebeurtenissen van Kill Ferelli in 2012; de geboorte van hun cd ‘A Modern Scenery’ evenals een baby voor bassist Rob van Elmpt, hun ervaringen tijdens de tours met Anneke van Giersbergen en dat er zonder publiek geen Kill Ferelli zou zijn. Halverwege de set zoekt Kelly haar capo maar voor de volgende song is het helemaal niet nodig, zo blijkt. Even later is het apparaatje gevonden maar alsnog niet nodig. Een lachsalvo schiet door de zaal door de verwarrende indruk die Kelly achterlaat.
Radiohitje ‘Dance With Me’ wordt ingezet en voorzichtig wordt er door de aanwezigen meegedanst en een enkel woordje meegeblért. De band verdwijnt even van het podium onder luid applaus om vervolgens terug te keren nadat Punto heeft medegedeeld dat er een akoestisch nummertje wordt gespeeld. Hij neemt de akoestische gitaar ter hand en zingt samen met Kelly een cover van Armin van Buuren getiteld ‘Not Giving Up On Love’ van het Acoustic Dance Sessions album. Na dit kippenvelmomentje wordt er nog even flink op los gerockt door middel van Jimmy Eat World cover ‘Sweetness’ en een unreleased track die het album net niet haalde. Kelly eindigt met haar gitaar op de grond knielend voor Punto.
Bescheiden dat ze blijven, wordt de zaal hartelijk bedankt en neemt men de tijd om met de aanwezig een praatje te maken. Waarom? Gewoon omdat het kan!