Als Marianne Faithfull verschijnt voel je de kracht van deze vrouw. Stijlvol gekleed en een dijk van een stem. Ze geeft gelijk de Verenigde Staten er van langs door het nummer ‘That’s How Every Country Fall’ op hun te betrekken. Een aarzelend applausje volgt.

De begeleidingsband bestaat uit vier personen. Hiervan is Kate St. John degene die het meest opvalt. Zij blijkt keyboard, saxofoon, klarinet en accordeon moeiteloos af te wisselen. Als Marianne het nummer ‘Solitude’ zingt blijkt dat ook het zingen van jazz haar goed af gaat. Aangevuld met een geweldige saxofoon is het één van de hoogtepunten.

Dan is het tijd voor een slok thee. Marianne zegt dat ze koorts heeft en last van haar keel. Tot nog toe weinig van gemerkt. Met ‘Sister Morphine’ neemt ze je mee terug naar de jaren zestig. Haar relatie met Mick Jagger komt ook nog even ter sprake. Bij ‘Broken English’ komt haar rauwe stem goed tot haar recht. Dat de geweldige apotheose van dit nummer veel van haar gevraagd heeft merk je bij het volgende nummer, ‘As Tears Goes By’. De hogere tonen haalt ze niet. Dit komt waarschijnlijk ook omdat ze koorts heeft. Om deze reden wordt er een nummer van de playlist geschrapt en ontstaat er even verwarring over het te spelen nummer. Het absolute hoogtepunt van de avond is ‘Working Class Hero’. Heerlijk rauw en met passie gezongen. Ze vraagt nieuwe thee en zegt dat ze zingt met glasscherven in haar keel. Het schijnt te helpen want ‘The Ballad Of Lucy Jordan’ klinkt prima. Met één hand in haar broekzak zingt ze moeiteloos en zelfverzekerd deze ballad.

Helaas volgt er geen toegift maar iedereen heeft er begrip voor. Men is blij dat deze vrouw, ondanks haar vroegere wilde leven van sex, (heel veel) drugs en rock ’n roll ons deze avond heeft bezorgd.