The Dying Hippo's mag de spits afbijten en doet dat dan ook bijna letterlijk met opgefokte, rauwe garagepunk, aangevuld met energieke elektronica. Vanaf openingssalvo ‘You Got To Do It Yourself’ zet The Dying Hippos een opzwepende en zeer dansbare set neer met uitdagende, treiterige muziek en teksten doorspekt van geilheid en sarcasme (‘I wet my bed, sex in my head’).  De zanger legt het ene moment een soort zelfde gestoordheid als Jon Spencer aan de dag, terwijl hij even later als Bowie’s alterego The Thin White Duke achter de mic staat. Die hij vooral gebruikt om losbandige gillen of kreten met seksuele ondertoon in te spugen. En ooit zó pervers The Spice Girls horen  citeren (‘tell me what you want what you really really want’)? Het publiek gaat aanvankelijk mee in het enthousiasme van de band, maar na een tijdje lijkt de overstuurde herrie ( en de soms ultrakorte nummers) links en rechts toch een beetje op de zenuwen te werken. Misschien daarom alleen geschikt voor de meest geestdriftige luisteraar. Tip: Check zeker even het clipje van ‘In My Head’. (GS)

Je hoeft geen muziekwetenschapper te zijn om te voorspellen welk geluid we zullen als een band zich Sleazy Dreams noemt en ook nog eens een cd’tje maakt met de titel ‘Riding Miss Daisy’. Nee, van het verrassingselement moet Sleazy Dreams het niet hebben. De punky hardrock van Sleazy Dreams is  alles behalve diepgaand, maar is wel verrekte fijn muzikaal entertainment. De band heeft geen kapsones, pretendeert nergens dat het wiel wordt uitgevonden, maar houdt gewoon van een eenvoudige dosis gezonde hardrock met hier en daar een vinnig punkriffje. Een stevig glas bier erbij en klaar. De nummers zullen de metalen mensheid weliswaar niet omver blazen, Sleazy Dreams slaagt er aardig in om overtuigend voor de dag te komen, zeker in de wat kroegachtige ambiance van OJC Walhalla. Je zou alleen kunnen klagen over de songteksten die soms wel erg kinderlijk simpel zijn. Toch komen deze ongecompliceerde hardrockriffs heerlijk van pas in een tijd waarin  veel nieuwe gitaarbandjes terugvallen op trendy, maar vaak erg steriele synth- en wavepop. Sleazy Dreams is gewoon een heel genietbaar cliché. Je zou bijna het woord gezellig in de mond nemen… (GS) 

Met alle respect voor alle bandjes die op de website hebben staan dat hun bandje energie is: Two Days Left is energieër. “Goh, dít lijkt op Linkin Park en Deftones”, zegt een ongeoefende luisteraar als er anderhalve maat gespeeld is. “Ja, met die hoekige melodietjes, met die elektrische samples enzo, en twee zangers, eentje met zang en eentje met schreeuw.” En toch daar denk je twee-en-een-halve maat later al niet meer aan, omdat het heel erg fris en eigen klinkt, het tot op de millimeter klopt en zo explosief is als een Italiaanse taxichauffeur die in een smalle straat is vast komen te zitten achter twee oude priesters in een Skoda. Alleen in de ballad is de zuiverheid en kracht van zanger Jan-Willem even wat minder dan in de nummers met de meeste breaks en gooi- en smijtwerk en waarin scream-vocalist Jeroen het podium afrent om toch even een klein mosh-pitje te starten. “Finaleband”, gonst het door het kleine zaaltje van Walhalla. (ED)

Na het geweld van Two Days Left keren we weer terug op aarde en komt na een kwartiertje ombouwtijd de band 90 Day Jane het podium op. Slechter kon de loting voor hun niet uitvallen, want de energie die van het podium afspatte bij Two Days Left kan door niemand overtroffen worden. Je moet echt even omschakelen om de muziek van 90 Day Jane goed te kunnen beoordelen. Maar als dat na het eerste nummer gebeurd is, dan hoor je toch een goede band. En als je dan nog even verder luistert en je ogen sluit, dan herken je de muziek ineens. Het lijkt allemaal heel erg op de lekkere gitaarrock die Pearl Jam begin jaren 90 voortbracht. Zelfs de stem van de zanger heeft in de verte iets weg van Eddy Vedder. Helaas is de beweeglijkheid van de band hier niet mee te vergelijken. De band staat nogal statisch op het podium. Alleen de gitarist veroorlooft zich af en toe een kleine uitspatting. Erg jammer van deze band die muzikaal in orde is, maar wat betreft presentatie nog wat moet bijspijkeren (JB)