Er lagen nog net geen mensen in slaapzakken voor de kaartverkoopcaravan. Wel was het concert van bekende componist/muzikant Yann Tiersen in de Muziekgieterij binnen no time helemaal uitverkocht. Wat doet de meester van de soundtrack in een popzaal?

De Skyline tour ter gelegenheid van het 15de album zou eigenlijk in Nederland alleen Amsterdam aandoen, maar landde onverwacht en bijzonder genoeg ook in de Muziekgieterij. Door het exclusieve sfeertje dat eromheen hing kreeg het hele concert een Oud- en Nieuw-sfeertje; de verwachting van een fantastische avond was zo hoog gespannen dat de deceptie met gespannen achterpoten op de loer lag, klaar om genadeloos toe te slaan. 

Yann Tiersen is internationaal beroemd geworden met zijn vrolijke, melancholische accordeon en pianostukken die Franse filmheldin Amélie begeleiden op haar speurtocht door Parijs. Die filmmuziek heeft een lieftallig- en zachtheid die vanavond in de overvolle zaal van het poppodium nog maar mondjesmaat te horen is. Een medewerkster van het poppodium verwoordt het treffend: ‘Mensen weten niet dat hij het liefst de hele dag headbangend achter zijn synth staat.’ Het contrast tussen componist en muzikant blijkt groot. De setlist is een muzikale en emotionele achtbaan, in elk nummer schept de band een totaal andere sfeer. Oudere nummers worden afgewisseld met nummers van het nieuwe album en instrumentale stukken. Zowel de duur van de nummers, het gebruik van instrumenten, de afwisseling in stemmen en het volume van de muziek maakt ieder nummer een verassing. Er is veel ruimte voor ieder individueel instrument maar samen vormen ze een prachtig meeslepend en op momenten bijna transcendentaal geheel. En ergens is Amélie ook nog verstoppertje aan het spelen.   

Maar toch lijkt het of het publiek haar in levende lijve verwacht, in tegenstelling tot het overweldigende rockgeluid dat er van het podium afgolft. Het blijft angstvallig stil en statisch in de zaal. Als aan het einde van de set de gitarist het nummer ‘Monuments’ aankondigt en er - voor de zoveelste keer - weinig reactie uit de zaal volgt, zegt hij, lichtelijk spottend: "It was a big hit, you know?". Maar meer dan een sporadisch "woehoe" komt er niet als antwoord. Als de band tevreden nipt van hun biertje, na met een overgave die meer leek op trance, het laatste nummer gespeeld te hebben, wordt het publiek een duidelijke vraag gesteld: "Do you even want an encore?", dan pas barst het applaus bescheiden los. Zonde dat de fantastische muzikale realiteit die Tiersen de Muziekgieterij bracht, wordt overschaduwd door de zoektocht naar de muziek net als in de film.