De opening is al overdonderend. Een nummer opgetrokken rond een aanstekelijke riff, met drums, basgitaar, toetsen en een prominente rol voor de saxofoon. The Suitcase serveert een mengeling van spannende funk, rock en soul, en dan is de zangeres nog niet eens op het podium verschenen. Als zangeres Renéé Oirbans de band completeert in het tweede nummer, gaat er een weergaloos feest van start. Het massaal toegestroomde publiek van het Zomerparkfeest sluit de band in haar hart en laat zich gaan op de goed in het gehoor liggende nummers.

Dit is een van de weinige bands waarbij ieder lid wel iets bijzonders uitstraalt. Het geheel heeft bovendien stijl. De overhemden gestreken, losjes in het pak. Maar het belangrijkste is natuurlijk de muziek: met invloeden van alle kanten. Met aan het eind een heerlijke cover van ‘Gimme Some Lovin'’ van Spencer Davis Group. Perfect nummer om ieder instrument nog een keer flink de ruimte te geven om los te gaan. Concluderend: het was genieten van de eerste tot de laatste minuut. (RE)

Lola Kite vult de Carrousel tent met dansbare psychedelische synthpop. Met invloeden uit de jaren ’60 en jaren ’80. Vanaf het begin staan de mannen enthousiast te spelen. Vrolijke deuntjes, koortjes en up-tempo nummers komen voorbij. Opvallend is dat door al die vrolijkheid heen de zang dromerig en rustig is. Dit komt misschien ook wel doordat het niet altijd goed verstaanbaar is. De tent staat pas halverwege het optreden wat voller met mensen die aandachtig staan te kijken. Hier en daar staan wat mensen te bewegen op het ritme van de muziek. De band werd aangekondigd als ‘ jongens’ om verliefd op te worden. De mannen ogen misschien jong maar hebben al de nodige ervaring opgedaan bij andere bandjes zoals Bettie Serveert en Moss. Invloeden hiervan zijn hoorbaar maar dat is prima. Aan het applaus is te horen dat Lola Kite door eigenheid in de smaak valt. Tegen het eind staat de tent vol met enthousiast publiek. Het slotnummer is de hit ‘Everything Is Better’ die door sommige mensen herkend wordt. Het spelen van hitsingles spelen tijdens een optreden kan er voor zorgen dat publiek enthousiast wordt en de sfeer beter wordt. In dit geval is het juist goed te eindigen met een knaller. Het publiek loopt namelijk in een enthousiaste en vrolijke bui de tent uit. (RvS)

Het Limburgse antwoord op Amy McDonald en Adele is gevonden, en het komt uit Venlo. Jelske Wilmer is de naam. Wie zich afvroeg of pakkende Engelstalige popliedjes, gezongen en geschreven door dames met een gitaar, altijd van dat eiland in de Noordzee afkomstig zouden moeten zijn, heeft sinds het Zomerparkfeest in Venlo het antwoord: helemaal niet. Jelske schudt die liedjes ook uit haar mouw.

Alle twijfel nam ze weg met haar afsluiter. Een liedje dat niet op haar cd is verschenen om de eenvoudige reden dat het deze vakantie pas is geschreven. Een teken dat we te maken hebben met een talent op zijn creatieve top. Maar al daarvoor had ze een reeks songs laten horen die de kwaliteitstoets ruimschoots doorstonden. Van ballads tot pure funk. Popliedjes, maar met voldoende diversiteit om niet voorspelbaar te worden. (RE)

Na het geven van een solo privé concert in een luchtballon speciaal voor vier ‘Vrienden van het Zomerparkfeest’ stapt Dazzled Kid Tjeerd Bomhof het hoofdpodium van het Zomerparkfeest op. Het optreden dat volgt is niet bepaald privé en al zeker niet solo. Zijn zevenkoppige band en een Julianapark vol publiek staan op hem te wachten. Na een rustige start volgen vrolijke popliedjes elkaar op. Al lijkt het soms vrolijker dan dat het is. "Dit nummer gaat over de dood om op te dansen," aldus Bomhof bij aankondiging van het nummer Everlasting Holiday. Dat de band in korte tijd goed op elkaar is ingespeeld blijkt uit het feit dat ze het aandurven een nummer te spelen dat zij nog niet eerder samen live speelden. Een soort one-liner en blijkbaar spannend voor de band. Want voor dit experiment zijn er volgens Bomhof misschien iets meer mensen gekomen dan verwacht. Dat kenmerkt dit festival. Je weet nooit wie er komt kijken. Het publiek dat er is geniet duidelijk van de heerlijke popliedjes en klanken van veel verschillende en aparte instrumenten. De percussionist van de band valt op door zijn solo met de rondzingende pijpen die flink hard rondsuizen. Jammer dat andere instrumenten niet duidelijk belicht worden. Al was het maar om goed te horen wat er precies aan klanken aanwezig is. De hit single ‘Embrace’ wordt door het publiek herkend en door sommigen meegezongen. De band eindigt met een geweld van gitaren bij wijze van laatste energieke uitspatting. De toegift is een cover van The Urban Dance Squad om aan te geven dat er zoveel goede Nederlandse bands zijn. Maar toch, waarom eindigen met een cover als je zelf zoveel moois geschreven hebt? (RvS)