Aan een rond tafeltje in de tuin van het Landbouwbelang in Maastricht zit Djurre de Haan. Awkward i zal vandaag twee optredens geven in een originele Yurt (een ronde tent die gebruikt wordt door nomadische stammen in centraal Azië) op de vijfde editie van het Cirque Du Balkan. De artiest staat op de affiche als ‘awkward i & friends’. Die vrienden zijn Ed Van Hees, gitarist van de Maastrichtse band Sparrow Falls en Roy Moonen (drummer) en Arthur von Berg (gitaar en zang), beiden van de Maastrichtse band The Mad Trist. Zij zullen De Haan vandaag bij enkele nummers begeleiden. Terwijl een metalen draaksculptuur een oogje in het zeil houdt en de bewoners en vrijwilligers die vandaag gaan helpen bedrijvig op en aan lopen, praten we over zijn nieuwe album ‘Everything On Wheels’ dat medio oktober uit komt bij Excelsior Recordings.

Je bent een singer-songwriter die muziek maakt die misschien het meeste raakvlak heeft met folk. Vertel, hoe ben je verzeild geraakt in een yurt op een festival voor wereldmuziek?
“Je bedoelt niet qua vervoer, toch? Een tijdje geleden heb ik opgetreden op een festival van Studium Generale in Maastricht en daar ben ik geronseld door de organisator van dit festival. Het was laat, een uur of drie, vier en toen vroeg hij of ik wilde komen spelen en heb ik ingestemd. Maar ik heb er geen spijt van! De samenwerking met Ed, Arthur en Roy is ook tot stand gekomen tijdens dat festival. De programmeur van Studium Generale, die al enige tijd management dingen deed voor mij, heeft dat geregeld. Ik vind het altijd leuk als er tijdens mijn solo optredens iets ‘extra’s’ gebeurd, dus ik vond het een mooi idee. Het klikte heel erg goed en ik heb er zin in om nog een keer met ze te spelen. Dat optreden was in een vergelijkbare tent trouwens.”

In informatie die je over jou leest wordt meestal aan je gerefereerd als de bassist van Alamo Race Track, terwijl je toch veel langer met awkward i bezig bent.
“Ik speel nu niet meer bij Alamo, ik heb wel een voorjaarstour gedaan en misschien dat ik in de toekomst nog wel mee ga spelen. Dat gaat een beetje af en aan. Alamo is natuurlijk een naam die veel mensen wat zegt, een referentiepunt. Het is een manier om te labelen. Het zij zo. Op awkward i heb ik mijn hele leven ingericht, met Alamo heb ik live meegespeeld. Het zijn goede vrienden die prachtige muziek maken. Ik vind het jammer als mensen denken dat awkward i iets voor erbij is, maar aan de andere kant, alles is meegenomen. Ik ben wel heel trots dat ik met Alamo heb meegespeeld, ik vind het één van de meest aansprekende bands van Nederland.”

Hoe is het in de studio?
“Het gaat goed, we hebben het album al één keer gemixt en over twee weken doen we dat nog een keer. Het is bijna af, het wordt heel mooi. In totaal hebben we vijf weken in de studio gezeten.”

Wat is er in de twee jaar na je eerste album veranderd op muzikaal gebied?
“Het geluid is rijker. Sommige nummers op de nieuwe plaat zijn klein en folky maar nog steeds rijk gearrangeerd. Op deze plaat is er ook meer het band gevoel. Bij het eerste album (I Really Should Whisper, Excelsior 2009) heb ik gewerkt met veertien à vijftien gastmuzikanten, bij het nieuwe album zijn dat er veel minder. We hebben voor deze plaat de bas, zang, drum en gitaar live opgenomen, waardoor het totaal ook meer live klinkt. Bij het eerste album hebben we meer in laagjes gewerkt. Op de nieuwe plaat is de zang eerlijker, er zit geen dubbeling meer in, het klinkt precies zoals het is zoals het in de studio klonk. Het is meer levendig, niet meer laagje voor laagje. Op het nieuwe album zijn de stemmen puur, je kunt horen dat het met meerdere mensen is opgenomen.”

En voor awkward i zelf?
“Na het uitkomen van de eerste plaat hebben we op South bij Southeast en North by Northwest gespeeld, ik heb denk ik 150 keer opgetreden in twee jaar en heel veel live gespeeld in veel verschillende bezettingen. Toen ‘I Really Should Whisper’ uit kwam werkte ik nog ernaast. Dat doe ik nu niet meer, zodat ik me volledig op het nieuwe album en mijn muziek kan richten. Ik heb een manager en een nieuwe booker waarin ik veel vertouwen heb en die twee werken volgens mij ook goed samen. Het is allemaal professioneler. De samenstelling van de band is ook gewijzigd, ik speel nu met Diederik Nomden (Ex Johan, Ex Daryll-Ann) en Susanne Linssen (Hospital Bombers) en Bo Koek (Ex Kopna Kopna en Kitty Contana) en David Corel (Alamo Race Track) en zij gaan hopelijk ook mee op de Nederlandse tour. Dat komt het live geluid ten goede. Bij het opnemen van het vorige album heeft de band veel van samenstelling gewisseld, maar ik hoop dat het nu bij deze bezetting blijft. Normaal werk ik veel in mijn eentje, ik schrijf de nummers en treedt ook veel alleen op. Ik heb leren omgaan met de flexibele samenstelling van de band, maar het is wel een droom om meer te groeien met een vaste groep mensen.”

Wat hoop je voor het tweede album?
“Ik hoop dat het tweede album goed wordt ontvangen; dat ik een albumtour kan doen met de mensen waar het album ook mee opgenomen is. Daar is de eerste aanzet al tot gedaan. In Duitsland komt de plaat in januari 2012 uit en dan hoop ik dat we daar ook meer kunnen spelen en dat we ook in België de boel aan de gang krijgen. Ook hoop ik dat we op zoek kunnen gaan naar een buitenlands label en dat we voor een zo groot mogelijk publiek kunnen spelen. Er is niet echt een festival waar ik van droom om op te spelen, maar Lowlands 2012 zou perfect zijn. Maar ik doe gewoon alles wat ik kan doen. Ik wil me niet blind staren en ik vind het belangrijk dat het nu aan de gang blijft. Nu heb ik ook een nieuwe booker en management, de organisatie is beter dan bij het eerste album. Het eerste album was een soort trial en error, daarvan heb ik geleerd. Ik wil er meer uithalen. Niet dat ik ontevreden ben, maar het kan altijd beter.”

Wat zou het ergste zijn dat iemand over je nieuwe album kan zeggen?
“Ik denk niet zo na over wat het ergste is wat iemand over het album kan zeggen. Ik heb iets gemaakt en ik hoop dat mensen het mooi vinden. Ik denk niet zo in doemscenario’s.”

Heb je ooit negatieve kritiek gehad op je muziek?
“Niet dat ik me kan herinneren. Misschien is er wel iets geweest. Je bent wel constant bang dat wat je maakt niet goed genoeg is. Je maakt iets in eerste instantie heel intuïtief. Dan komt het proces waarop ik live of thuis iets uitprobeer. Maar je blijft altijd kritisch en vraagt je af 'moet dit wel bestaan?' of 'kan dit wel beter?' en dan vallen veel nummers af. De nummers die overblijven komen op de plaat. Het idee achter maken is dat je ook heel veel niet moet maken. Bij sommige nummers heb je meteen zoiets van 'zo is het goed, zo moet het zijn' en sommige nummers kwellen me echt. Ik zat laatst de film ‘The Conversation’ van Coppola te kijken en in de ‘making of’ daarvan zei hij "We are always experimenting on the verge of disaster" of zoiets. Dat idee; dat het heel gaaf kan worden of het wordt helemaal niks. Dat heb je met kunst, het is heel specifiek of iets lukt of niet. Maar ik denk dat het goed is dat er pijn en moeite, toewijding en geduld in zit. Soms moet je gewoon even wachten tot iets op zijn plek valt. En dan denk je ‘ah, daar was het goed voor’. Wilco heeft het ooit zo gezegd "Every song is a comeback" en daarmee verdien je jouw bestaansrecht. Het is iedere keer een beproeving, tot het moment dat je denkt ´yes, het is gelukt´ Op een gegeven moment heb je elf of twaalf comebacks, die zet je dan op een plaat en dan voel je je beter. Dat duurt niet lang, want op een gegeven moment moet er weer iets nieuws gemaakt worden. Maar ik weet nu wel dat het goed komt omdat ik dat hele proces al eens eerder heb meegemaakt.”

Waarom awkward i? Waarom die kleine letters?
“Die naam is een intuïtief ding. Het is zo lang geleden dat ik me niet eens meer herinner waar het vandaan komt. Het sprak me aan op een poëtisch niveau. Er bestond nog niets als zodanig. Die naam heeft natuurlijk wel een relatie tot mijn muziek, maar het is niet autobiografisch. Ik houd nooit zo van tekstanalyse. Het is mijn taak om iets moois te maken. Uitleg, een antwoord op wezenlijke vragen over bijvoorbeeld mijn teksten en naam maakt het lelijker. De nummers zijn opgebouwd uit associaties, gevoel; een uitleg maakt het te banaal. Snap je? Natuurlijk heb ik wel ideeën over waar bepaalde dingen vandaan komen maar dat uitleggen maakt het voor mij minder mooi. In ieder geval is het zo dat ‘awkward’ ongemakkelijk betekent. ‘i’ betekent ‘ik’. De naam is niet per se autobiografisch bedoeld. Ik vind de i als kleine letter met puntje een mooiere letter. Als je een hoofdletter i schrijft dan is het ook een Romeinse één, dan staat er awkward one ofzo. En die kleine i is ook een vrolijkere letter, vind ik.”

Waar komt de inspiratie voor je muziek vandaan?
“Er zijn dingen die ik mooi vind en waar ik graag naar kijk en luister. Ik ben eigenlijk op zoek naar de verassing. Deze winter heb ik bijvoorbeeld veel naar Mahler geluisterd. Dat is melodisch heel interessant; mineur en majeur worden door elkaar gespeeld op een hele ondoordringbare manier. Niet dat het hele album nu klinkt als Mahler, maar dat spreekt me dan wel aan. Of Bill Callahan, daar luister ik ook soms naar. Er komen zoveel dingen je onderbewuste binnensluipen. Er gebeurt van alles, het is niet precies altijd te zeggen waar iets vandaan komt. Ik lees bijvoorbeeld veel Cormac McCarthey en William Faulkner, zij gebruiken mooie taal. Maar ik kijk ook veel films. Als ik dan een quote of zin hoort, probeer ik die van mij te maken. Dit gebeurt expres onbewust. Later ga ik er wel aan schaven; ‘wil ik wel dit woord gebruiken, klopt dit?’”. De blonde jonge man heeft een peinzende blik in zijn ogen. ‘Een bepaalde zin in je hoofd nodigt heel veel taal uit op een of andere manier. Ik schrijf veel, ik ben veel met taal bezig, ik filter bepaalde dingen uit. Ik weet ook niet precies waarom.”
 
Er volgt een korte stilte.
“Ik vind het vervelend om over deze dingen te praten. Wat ik er eigenlijk over wil zeggen zit in de muziek. Het is een combinatie van melodie en poëzie. awkward i is een vehikel om uitdrukking te geven aan bepaalde vragen, de nummers zijn allemaal stukjes van een verhaal. En die stukjes vormen het commentaar. Ik zag laatst een interview met John Maxwell Coetzee, hij heeft het over de apartheid in Zuid Afrika. Het thema van het interview was schoonheid en troost. Hij omschreef het als volgt: ´Je kunt me wel interviewen over dit onderwerp maar eigenlijk past dat niet, het interview is niet de juiste vorm. Wat ik te zeggen heb over schoonheid en troost staat in mijn boeken.´ Dat vind ik wel van toepassing op mijn nummers. Wat ik te zeggen heb, kun je het beste zoeken in de nummers, niet in een interview.”

Voor meer informatie en speeldata, kijk op www.facebook.com/awkwardi.