Het programma van de vierde editie van Bruis kwam tot stand door een samenwerking tussen de Muziekgieterij en het multiculturele Mondiaal Centrum. Resultaat: een zeer diverse line-up met wereld- en popmuziek om ‘alle soorten liefhebbers te bedienen’.

Op de eerste dag had de Muziekgieterij de grootste vinger in de pap. Het Maastrichtse podium heeft zich in zijn korte bestaan al aardig gemanifesteerd en dat succes lijkt parallel te lopen aan het alsmaar groeiende Bruis Festival. Want als Deus slechts vier Europese shows geeft en je weet de band naar Maastricht te lokken, dan ben je goed bezig.

Bands als Deus en Absynthe Minded trekken natuurlijk ook de nodige landgenoten en onze sympathieke zuiderburen waren dan ook zwaar vertegenwoordigd in het publiek. Die ons Nederlanders trouwens wel even voordoen hoe je naar muziek luistert. Belgen doen dat met hun oren, wij voornamelijk met onze mond en een beker bier. Een verslag van dag 1.

Voor een nog half gevuld marktplein mag ‘local hero’ De Dudes openen. Het jonge bandje (gemiddelde leeftijd van nog geen twintig jaar) heeft al twee bewogen bestaansjaren achter de rug. In 2009 tourde De Dudes door Engeland en dook begin dit jaar de studio in met Richard Thair (o.a. Red Snapper), de Engelse drummer die ook met Kings Of The Day aan de productietafel zat. Openen is altijd moeilijk, De Dudes lijkt zich daar niet veel van aan te trekken. Toch overtuigt het trio niet helemaal. Door het matige geluid verdampt de spacerock in een zwoel zomerbriesje en op het podium kampt de band met uitvallende gitaren. Ook het totaalgeluid is een punt van aandacht, want nu horen we in de garageachtige indierock vooral drie individuen spelen in plaats van een band. En hier is wel een compliment op zijn plaats: de muziek die deze jonge gastjes maken, grijpt je bij de ballen. De nadruk ligt op onstuimige rock, maar bevreemdend slepende passages en ingehouden bombast geven het geheel het psychedelische randje, alla Velvet Underground. Muziek die tegelijkertijd oud en nieuw, herkenbaar en origineel klinkt. Om dan maar bij de woorden van de presentator te blijven: hier gaan we nog veel van horen! (GS)

Na jeugdige onschuld, wordt het podium klaargestoomd voor de meer ervaren muzikale kameleon genaamd Absynthe Minded. De band, onder leiding van Bert Ostyn beperkt zich namelijk niet tot een enkele stijl, maar spelen een mix van jazz, laid-back indie, balkan invloeden en rock. Ondanks deze mix van muzikale genres, zullen de Vlamingen niet snel de publieksprijs voor de podiumuitstraling ontvangen, daar zijn de leden toch net iets te, laten we het "bescheiden" noemen, voor. Toetskunstenaar Jan Duthoy, overigens geniaal op de zwart en wit gekleurde staafjes, ziet eruit alsof hij een zware nacht achter de rug heeft. Ook de (contra) bassist kijkt bij de meeste nummers een beetje verveeld uit zijn ogen, wat ook weer te begrijpen is als je hem virtuoos tekeer hoort gaan tijdens het jazzy nummer ‘People of the Pavement’. Na de wonderschone luisterhitjes ‘Moodswing Baby’, ‘My Heroics, Part One’, ‘Papillion’, ‘Envoi’ en een nieuw akoestisch nummer genaamd ‘How to Short the Time’, gaat de band op het eind pas volledig los tijdens het gispy honky tonk nummer ‘I’m a Fan’. Opzwepende balkan loopjes, voorzien van Mr. Bungle-achtige ritmeschema's. I’m a big fan ! (BS)

Over Sungrazer is op deze site al veel gezegd en geschreven, toch kunnen we nog wel een paar dingen melden rondom deze band. Wie van uitgesponnen nummers houdt, heeft met Sungrazer een vijfsterrenband te pakken. Maar het in 7 minuten spelen met contrasten is simpelweg niet iedereen gegeven. De bandleden hebben hun sound in ieder geval nog meer weten uit te buiten en verkeren momenteel in topvorm. Spanningsvelden hebben aan intentie gewonnen, de riffs klinken nog compromislozer en het geluid is niet vet, maar moddervet. Het vele spelen heeft hier ongetwijfeld aan bijgedragen. Nieuw is het nummer ‘Octo’ waarin Sungrazer nog maar eens duidelijk maakt dat een dijk van een riff de basis vormt voor een degelijke song. In dit geval drie minuten (!!) instrumentaal vuurwerk. Het stonertrio gaat binnenkort op tournee met Colour Haze, dus het balletje begint te rollen voor de Maastrichtenaren. En dat zal toch ook aan de overkant van de oceaan eens opgemerkt gaan worden… (GS)

Dat Bruis een multicultureel karakter bezit, wordt vandaag bewezen door Oi Va Voi, de Londense band met Joodse roots, die in het verleden ook KT Tunstall tijdelijk als zangeres in de gelederen heeft gehad. Wat snel tijdens het betreden van het podium opvalt, is dat Oi Va Voi niet in de bezetting speelt die we van hun gewend zijn. Zo is trompettist Lemez Lovaz jammer genoeg niet aanwezig en ook de uiterst charismatische violiste Anna Phoebe is (hopelijk tijdelijk) vervangen door een mindere versie. Ondanks deze wisseling van de wacht, speelt Oi Va Voi vrolijke, soms traditionele, klezmer deuntjes met zigeunerinvloeden voorzien van een dance jasje. Vooral zangeres Bridgette Amofah, die een dijk van een stem bezit, valt op. Ondanks dit en wellicht veroorzaakt door de veranderingen in de bezetting, komt het geheel verder niet zo uit de verf. Al met al is Oi Va Voi op Bruis minder pakkend, minder uitdagend en dus minder boeiend.

Je moet jarenlang onder een steen hebben geleefd als je een glazig gezicht opzet bij het horen van dé sensatie van deze eerste dag. Deus snuift, kronkelt, gromt, rockt, swingt, stuitert, bruist en explodeert. Juist, superlatieven te kort als Barman en de zijnen vanavond laten horen waarom ze al jaren terecht de top van België zijn. Het publiek, op een volgepakt marktplein, wordt getrakteerd op een getraind in topconditie verkerend roofdier dat zich af en toe sluipend terugtrekt tot mooie luisternummers om vervolgens op een onverwacht moment weer genadeloos toe te slaan. Opvallend is dat de setlist vanavond veel nummers bevat van het minder ontvangen album ‘Pocket Revolution’, terwijl nummers van ‘Worst Case Scenario’ pas tijdens de toegift worden gespeeld. Dit geeft een beetje het eigenzinnige karakter weer waar Deus al jarenlang aan gekoppeld is. Zo komen hits als ‘The Architect’, ‘Slow’ en het wonderschone ‘(For the) Roses’ aan bod, maar ook minder toegankelijke nummers als ‘Fell off the Floor, Man’ en ‘Theme from Turnpike’ worden niet geschuwd. Hopelijk wordt de honger van het wachtende kroost snel gestild en volgt het nieuwe album dat voor 2011 gepland staat gauw. (BS)