Stichting Popmuziek Limburg bestaat vijfentwintig jaar. Om dit feestelijk jaar met een klapper af te sluiten, staat er vanavond een muzikale voetbalpartij op het programma. Het team bestaat uit de crème de la crème van de provinciale muziekscene met als aanvoerder Tren van Enckevort.

Na een korte introductie betreedt het basis elftal onder leiding van scheids Leon Verdonschot het veld. Traditioneel wordt er geopend met het Limburgs volklied vertolkt door Martin Hurkens, die hiermee bewijst dat Limburg echt talent heeft.

Omdat gekozen is voor een vriendschappelijk karakter, mag door coach Jan Smeets naar hartelust gewisseld worden. Hier maakt hij dan ook, startend met David Plantaz van Audiofeel, dankbaar gebruik van. Plantaz als baltovenaar inclusief bijpassende hoed, deelt direct vanaf de eerste minuut met het aanstekelijk springerige 'Nugget' de eerste speldenprikjes uit richting de virtuele tegenstander. Samen met opvolgers Kelly Kockelkoren (ex-Sat2D, Viberider) en Maurice Möllenbeck (Kings Of The Day), bewijst hij dat de jeugd de toekomst heeft. Dat worden hopelijk miljoenencontracten. Na Plantaz doet Kockelkoren als duivels meisje er nog een schepje bovenop, wat leidt tot enkele schermutselingen binnen de harde kern. Tussendoor loopt vaste kracht Bart Oostindie ook nog tegen een gele kaart aan, geheel terecht overigens. Heideroosjes frontman Marco Roelofs, is opvallend sneller hersteld van een blessure (sabbatical) en komt de jonge aanvalslinie aflossen. Met diverse tempowisselingen, schijnbewegingen en soms ietwat provocerend gedrag, zorgt hij ervoor dat tijdens 'Iedereen is gek' en 'Damclub Hooligan', de hooligans achter het doel volledig uit hun dak gaan.

Na dit aanvallende begin doet het elftal een stap terug en grijpt de coach terug op meer ervaring en rust. Stevie Ann, die al meerdere malen bekroond is met mooie prijzen, luidt deze adempauze in en laat met 'Light Up' en 'The Poetry Man' horen dat efficiëntie niet altijd gepaard hoeft te gaan met snel en opgefokt gedrag. Met subtiele bewegingen pikt ze meerdere malen moeiteloos door de verdediging heen om uiteindelijk het doel te bereiken. Na een gouden tip van Sef Vergoossen wordt Stephanie echter vervangen door achtereenvolgens oude rots in de branding Arno Adams en Skinnie. Zij zetten met solide, gedegen spel de trend door die door Stevie Ann is ingezet.

Tijd voor een ouderwets eindoffensief zal Jan bij het inbrengen van Henk Steijvers (Janse Bagge Bend) hebben gedacht. Henk gelooft overduidelijk nog in de kracht van sex voor de wedstrijd. Als een ware Ronaldo op leeftijd vertelt hij er in 'Tösje De Lakens' voluit over. Het spel wordt dan ook getekend door diverse positiewisselingen wat uiteindelijk resulteert in meerdere hoogtepunten. Samen met shaduwspits Ton Meisen zorgt hij er vervolgens met 'Sollicitere' voor dat de behaalde voorsprong in de eerste helft, veilig wordt gesteld. Rust!!

Alvorens met de tweede helft te beginnen wordt samen met Maurice Möllenbeck nog een enkele herhaling uit de eerste helft besproken. Zijn 'Raise My Glass' kwam door een gehavende basis (technisch probleem) niet voldoende uit de verf, vandaar de herkansing. Dit maal echter maximaal ondersteund door een uiterst solide verdediging. Na deze korte flashback, zetten Peter Beeker (Ongenode Gaste) en Mo’Jones de ingeslagen weg van de eerste helft door. Plots, een streaker? Of nee, het is Floor Janssen (ex-After Forever, ReVamp), als enige niet gehuld in het clubtenue. Vanavond wordt ze niet gesteund door de wind in haar rug en haren. Dit heeft ze overduidelijk niet nodig. Haar epische stem laat menig harde verdediger met open mond verstomd staan. Na 'Sweet Curse' volgt een striptease onder het mom van protest. Dit protest is gericht op de voorgenomen korting op provinciale subsidies voor de popmuziek. Niet echt effectief met wel prettig om naar te kijken.

Net als in de eerste, bevat ook de tweede helft rustige momenten waarin, vooral het oudere publiek even naar adem kan happen. Frans Pollux zorgt er met luisterliedjes als 'Hald Mich Ens Vast' voor, dat menig vrouwelijke toeschouwer plotseling de term mandekking begrijpt. Echt tot rust komen zit er niet in. Mark Voorst (ex-Pikkatrillaz), onze eigen badboy ofwel Paul Gascoigne krijgt met zijn ADHD-gedrag het publiek weer in beweging. Ondanks het feit dat hij voor zijn ongeschoren bouwvakkersdecolleté normaliter geel krijgt, komt hij in eerste instantie met de schrik vrij. Uiteindelijk valt vanwege zijn gedrag door een rode kaart alsnog het doek, tot zware teleurstelling van de hooligans. Scheidsrechter Verdonschot krijgt hiervoor een traditioneel "Hij is een hondelul" over zich heen.

De overwinning is duidelijk binnen, maar in tegenstelling tot het landelijke elftal laten Jan Smeets en zijn spelers zich niet verleiden tot achterover leunen, maar trekken ze de nieuwe troef Jack Poels (Rowwen Heze) uit de hoge hoed. Samen met Tren van Enckevort en later de gebroeders van der Burgt vervoeren ze de aanhang met mooi en verzorgd spel. Met nummers als 'America' en 'Blieve Loepe' brengen ze de uitslag uiteindelijk naar de dubbele cijfers.
Tijdens de extra tijd wordt pinchhitter Sef Diederen ingebracht als ultiem slotakkoord. Met nog één wedstrijd voor de boeg neemt hij met zijn alom bekende 'Geneet Van Ut Laeve' alvast afscheid van zijn fans.

Deze wedstrijd had alles in zich. Energie, spektakel en een overwinning. Jammer dat vanavond aanstormende talenten als Pablo van der Poel, leden van The Mad Trist en Sungrazer niet van de partij waren. Echter een winnende coach heeft altijd gelijk. Chapeau!