De Limburgse jonkies van DeWolff krijgen een heldenontvangst in een uitpuilende tent, en dan regent het nog niet eens. "Bedankt," zegt frontman Pablo, "dit is het mooiste moment van mijn leven." 45 minuten en slechts zes nummers later bekroont hij die dag met een grande finale en een rush in het publiek, even later gaat zijn gitaar er achteraan. Die donatie wordt gewaardeerd, zoals het publiek de groep van begin tot eind welhaast lijkt te aanbidden. De ovatie na de afsluitende buiging benadrukt nog eens hoezeer DeWolff drie jongensdromen leeft.

CONCERT
DeWolff, Pinkpop Converse-stage, zondag 30 mei 2010

MUZIEK
Bluesrock met flinke scheuten sixties en psychedelica. Opgediend op opvallend authentieke instrumenten door jonkies met veel rock-'n-roll en een groeiend showgevoel.

PLUS
We snappen waarom toetsenist Robert Piso was genomineerd voor een Duiveltje: de jongen is een Hammond-fenomeen. De broertjes Van de Poel staan op drums en gitaar ook hun mannetje. De Geleense band schuwt de lange uitgesponnen psychedelische intermezzo's niet en nummers als Silver Lovemachine en het afsluitende oudje The Thrills That Come Along with the Landing of a Flying Saucer krijgen na negen à tien minuten nog een knallende uitsmijter. Knap dat zo'n jonge band aanvoelt hoe je nummers zo kan rekken én toch spannend moet houden. Hoe je een set van 45 minuten met slechts zes nummers vult en het door het rustige Medicine genoeg dynamiek meegeeft. De opbouw is uitgekiend en werkt toe naar een extatische finale. Pablo heeft aan zijn zang gewerkt en blijkt best in staat om de tent ermee te vullen. Profi ook: een theremin, een gong en Jim Morrison-achtige, wazige poëzie worden ingezet.

MIN
Maar ja, ze kunnen wel zingen over Strange Fruits, die jonge gastjes hebben op zeker niet genoeg Mexicaanse paddo's, mezcal of lsd genuttigd genuttigd om die inspiratie te voelen. Het mag ook sexier. De muziek en het spel hebben voldoende seksuele lading, de jongens zelf (nog) niet. Het zal functioneel in de set zijn, maar DeWolff kent z'n gezapige momenten en mag over het geheel nog wat meer de tanden laten zien. Zanger Pablo heeft branie te over, maar is wellicht bij aanvang toch wat te geïmponeerd om zich te realiseren dat zo'n groot podium meer show en beleving vereist. In het slot maakt hij dat goed.

CONCLUSIE
Je kan wel hameren op hoe jong die gasten zijn, maar feit is dat zanger-gitarist Pablo van de Poel al vanaf zijn twaalfde in INFA speelde en dat DeWolff al even een geoliede rockmachine is, die zich in zo'n twee jaar naar steeds grotere festivals gespeeld heeft. Dat ze inmiddels deze tent weten te vullen én vol te houden met - no offense - Bospopmuziek, is bijzonder. Bands als DeWolff en The Death Letters hebben in Nederland zelfs jonge meisjes weten te interesseren voor bluesrock-'n-roll, een onvoorziene prestatie die perspectief biedt. De eerste buitenlandse recensies van het debuutalbum komen binnen en in het najaar worden meer stappen in Duitsland gezet. Waar dit naartoe gaat hebben ze zelf in de hand. Wij durven de bewering aan dat we DeWolff op dit festival op een groter podium gaan terugzien.

CIJFER
8

Meer DeWolff op Pinkpop 2010 op http://pinkpop.vpro.nl/event/DeWolff.html