Of het nu aan het warme weer ligt, de uitzwaaiwedstrijd van Oranje, de toegangsprijs of andere festiviteiten in Roermond, aan de bands zal het niet gelegen hebben dat de opkomst laag was op de eerste editie van Rockschool Open Air. Al moet gezegd  worden dat de bands, op één na, allemaal in het genre snel en/of hard thuis horen. Niet het meest toegankelijk genre. Van snelle rock, via speedrock naar keiharde metal, met als uitzondering een Johny Cash-coverband.

Global is echt een product van de Rockschool en tot nu toe redelijk succesvol. De band stond dit jaar al in de regiofinale van Kunstbende. De muziek die ze maken heeft wat weg van de Editors, en de eigen nummers die ze aan het begin brengen klinken helemaal niet slecht. Wanneer ze echter Papillon van de editors zelf ten gehore brengen, mist de zanger de overtuiging. Ze wilden eigenlijk nog twee nummers, doen, maar door wat technische problemen moesten ze later beginnen en konden ze maar drie nummer spelen.

De volgende band is Dirty Bastards. Een drietal jonge jongens, die weten hoe ze rockmuziek moeten maken. De muziek is vrij eenvoudig te noemen, maar het spreekt wel aan. Terwijl de drummer zijn best doet om de grenzen van het drumstel te testen, vliegen de powerchords en stevige baslijnen om je oren, vergezeld van de zangkunsten van de gitarist. Een leuk optreden van een leuke band die ongecompliceerde snelle rock maakt.

Ook nu weer een lekkere rockband met een extra touch; Dyslexia. Een contrabas, volgeplakt met stickers en bij elkaar gehouden met ducttape. Maar het geluid wat er uitkomt is nog steeds goed. De stijl die ze spelen doet meer denken aan de jaren '70 rock-en-roll, waar die contrabas dan weer goed bij past, net als de kleding van de zanger/bassist. Op het einde van de set doen ze een paar nummers van de Ramones, waardoor duidelijk wordt waar hun roots liggen en de stijl van muziek die ze zelf spelen goed word weergegeven.

De Valse Honden zijn een stel veertigers die op het podium nog steeds denken dat ze 16 zijn.  De muziek is ongecompliceerd, de teksten ronduit kinderachtig. Teksten zoals “Ik ben fan van de Josti band” en “Ik wil met mijn vingers in je broekje” voeren de boventoon. Eigenlijk is het gewoon een slechte kopie van de Raggende Manne en de Heideroosjes. Blijkbaar is er wel publiek voor want er wordt door een aantal mensen enthousiast gedanst tijden hun optreden.

En weer wordt er een contrabas neergezet op het podium. Ditmaal voor de Rotterdamse band Cenobites. Ook nu horen weer snelle tot zeer snelle rock en af en toe wat regelrechte punk. Vreemd is het contrast tussen de bandleden. Terwijl de zanger en bassist met opvallen kapsels over het podium stuiteren, staan de twee gitaristen vrij casual gekleed hun ding te doen op het podium. Maar als je je ogen dicht doet zie je dit niet en hoor je alleen maar de energie die van het podium afkomt.

Achteraf gezien veel te vroeg geprogrameerd, want Cyrcus was gewoon de beste band van dit festival. Heerlijke metal dondert over de binnenplaats van het CK. Melodieuze zangpartijen worden op uitmuntende wijze verzorgd door de zanger van de band, terwijl de gitarist het betere schreeuwwerk voor zijn rekening neemt. Ze doen denken aan Blindsight (finalist Nu of Nooit 2008). Er zijn ook een paar nummers die wat langzaam beginnen, maar die zowel muzikaal als vocaal langzaam naar een climax toegroeien. Alle nummers zijn uitermate goed verzorgd en de band straalt ook professionaliteit uit. Echt de nummer 1 van dit festival.

Na het metal-geweld van Cyrcus gaan we weer terug naar snoeiharde rock en punk. The Gecko Brothers uit Breda betreden het podium om hun kunsten te vertonen. De contrasten op het podium zijn groot. Terwijl de zanger met een Australische hoed op zijn hoofd zijn ding doet, staat de gitarist strak in pak en met cowboyhoed te spelen, terwijl de bassist, met zijn lange zwarte haren en zwarte kleding, zo uit een metalband lijkt weggelopen te zijn. The Gecko Brothers zijn eigenlijk een mix tussen de muziek van de Cenobites en de teksten van de Valse Honden, maar dan in het Engels. Als je gaat luisteren naar de teksten gaat het nergens over, maar gelukkig is het niet zo plat als bij de Valse Honden.

Nu gaat het pas echt beginnen voor de echte metal fans. The Batallion komt op en de zanger begint direct met extra zware stem over door en verderf te praten. De toon is meteen gezet. De teksten gaan ook over niets anders. En het lijkt wel alsof ze hun instrumenten dood willen hebben. Na een aantal nummers knapt de snaar van de zanger/gitarist al en moet hij het twee nummers zonder doen, wat overigens voortreffelijk lukt. Maar wanneer de drummer na driekwart van het optreden het drumstel onbedoeld gesloopt heeft, is het optreden ook direct voorbij.  Ze maken een flinke bak herrie met zijn vieren en het slaat ook goed aan, mede door de act die de zanger opvoert mijn zijn verzwaarde stem. Maar na drie kwartier zijn je oren wel blij dat het over is

De vreemde eend in de bijt was Def Americans. Hebben we tot nu toe alleen maar bands gehad waarvan de gitaristen niet weten hoe je de distortion uit moet zetten, komt er nu ineens een akoestische gitaar op het podium. En warempel, we horen een gitaar zonder enige vervorming.  En de drummer heeft zelfs een paar kwasten in zijn hand. Even een rustig intermezzo voordat we aan de hoofdact van het festival beginnen? Ja dus. Def Americans is namelijk een Johny Cash-coverband. En een goede ook. Als je je ogen sluit zou je denken dat Johny Cash zelf op het podium staat. Om vervolgens verbaasd te zijn dat de metalfans die een half uur geleden nog meeschreeuwden met The Batallion, ook de Johny Cash klassiekers kennen en vrolijk met de meegereisde Def Americans fans dansen voor het podium.

Terug van weggeweest. Nadat Anneke van Giersbergen in 2007 de band verlaten had, is The Gathering nu weer terug met een nieuw album en zijn ze al een tijdje door Europa aan het touren om dit album te promoten. Een vervanger voor Anneke van Giersbergen werd gevonden in de Noorse zangeres Silje Wergeland. En ze doet het goed. Haar stem past goed bij de ambient-metal die ze spelen. Terwijl de muziek in laag tempo, maar met veel volume en vervormingen over het terrein klinkt, zorgt de zwoele en mooie stem van  Silje Wergeland voor de mysterieuze klanken in het geheel dat zo kenmerkend is voor de sound van The Gathering. The Gathering is in ieder geval weer terug, en hoe.