Mogen goed bewaarde geheimen ontsluierd worden? Voor ButtafeW maakt 3voor12 graag een uitzondering. Het Sittardse trio leverde eind 2009 een titelloze tweede cd af met daarop zes nummers die in ieder geval genoeg potentie bevatten om de band wat meer uit de anonimiteit te halen.

Bassist Bass van Heel (o.a. Dogman) en zanger-gitarist Danny Vanhoudt (o.a. Sniffer) zijn al zo'n 15 jaar actief in de band. Uiteindelijk komen de neven na enkele bezettingswisselingen tot de huidige kern met Bob Leers op drums. Medio jaren '90 won de band (toen nog als 'Troep Isoleer') de kunstbende en als ButtafeW stond het trio een keer of twee in een Nu Of Nooit voorronde.

Wat ButtafeW natuurlijk echt interessant maakt, is de muziek. Die verraadt een voorliefde voor funkrock (nieuwe Peppers) en blues (Hendrix, Blues Explosion). Niet heel vooruitstrevende ingrediënten nee, maar het herkauwen van inmiddels verteerde standaardtrucjes is hier gelukkig niet aan de orde. Ook instrumentbeheersing vormt bepaald geen struikelblok voor de bandleden. Maar verwacht geen freakshow van al te gedreven muzikanten die de liedjes kapot soleren. Er is zorgvuldig samenspel te horen en in de regelmatig voorbij komende cleane passages kom je erachter hoe een gitaar ook alweer echt klinkt.

Luisterend naar het cd'tje, moeten we wel concluderen dat het 'liedje' niet vertegenwoordigd is. De band heeft lak aan het heilige AABA-schema en de plotselinge ritmische wendingen en soms verrassende akkoordschema's creëren een eigenwijs geluidje. De vrijere songstructuren leiden in eerste instantie tot ongrijpbare nummers (van ca. 6 minuten) die na diverse luisterbeurten pas echt beginnen te leven. Buttafew laat zich niet snel categoriseren en het tegengaan van de hedendaagse 'the faster the better-filosofie' is op zich een bewijs dat de band volledig voor de muziek gaat.

In opener "The Boogietrain" wordt er meteen lustig op los gefunkt met een heerlijk van onder naar boven rollend baslijntje. Het trage "Something I Never Do" vindt een verrassend snelle weg naar dit schijfje, waarna we in "Get Home" het eerste catchy refreintje horen. In de soms dylanachtige teksten van zanger Vanhoudt is tevens diepgang te ontdekken ("But what if I just stand up and leave / get the hell away with nothing on my sleeve / The thrill would stay, my life still rocked / but my consciousness tells me opportunity knocks). "Love & Anger" bouwt op met een kaal, speels rifje dat via een rauw groovende funky passage ineens belandt in een 6/8 ritme. De samenlopende en opbouwende zanglijnen in het emotioneel geladen refrein van "Heads Up" zijn van het niveau Kiedis / Frusciante, misschien wel het beste moment op de cd. Afsluiter "Slipstream Of Soul" heeft wederom een themaatje in de categorie 'oorsnoepjes' en niet voor niets is deze 3-delige song gekozen als afsluiter. De 5-snarige bas combineert verraderlijk gedetailleerde funkgrooves met open ritmes die de melodie alle ruimte geven. Wiskunde met gevoel, zeg maar. De Hendrixachtige bendings en de afwisseling clean - gruizig bepalen voor het grootste gedeelte de gitaarsound en met de soms tegendraadse slagen van drummer Leers, hebben we hier de ultieme ButtafeW-song te pakken.

Terugkomend op het ontbreken van echte 'liedjes', rijst wel de vraag of ButtafeW soms - ondanks de goede arrangementen - door de veelheid aan ideeën niet wat te veel wil. Of is het 'te graag wil'? Want wat zou er ontstaan als die ijzersterke momenten juist wél in een compacte song van drieëneenhalve minuut gegoten worden? Maar in dit geval siert eigenwijsheid. ButtafeW wandelt heerlijk op het pad tussen muzikale vrijheid en toegankelijkheid.