Wat is muziek voor 3VOOR12 en wat niet? Moeilijke vraag. Het antwoord heeft te maken met het fingerspitzengevoel dat rond de band en haar muziek bestaat. Maar als het te volksstümlich is, een te hoog schlagergehalte heeft, valt de band vrijwel zeker af. Wat dat betreft was het optreden dat de Bläck Fööss op het Zomerparkfeest gaf op het hoofdpodium een groot argument voor de keuze om aan deze band geen aandacht te besteden. De Bläck Fööss is een feestband geworden, die voor haar eigen publiek van vijftigers en zestigers de stemming er wel in krijgt, maar geen materiaal voor ons.
En toch... de band had al twee toegiften gespeeld, de weergoden besloten het festivalterrein eens een hevige hoosbui te bezorgen en alle hoop leek verloren. Maar juist toen klonk er over het terrein "In unserem Veedel". Een nummer uit de ver vervlogen jaren dat de Bläck Fööss de magische brug sloegen tussen teksten in het Keulse dialect en de countryrock van Flying Burrito Brothers. Toen ze vernieuwend waren en als een Rowwen Hèze avant-la-lettre lieten horen dat dialectmuziek het ook over de provinciegrenzen kan maken. Jammer dat het maar bij één nummer uit die tijd bleef. (RE)
En dan is er ineens keiharde regen, en dus vlucht je maar naar de Grote Tent en dus moet je maar luisteren naar de muziek daarin. Boontje komt om zijn loontje. Een straf is dit echt niet blijkbaar, want het tentdoek gaat er af bij Beans & Fatback. Zeg, heeft die band niet een verbinding met Lefties Soul Connection ? Jazeker, en wel De Zanger en De Soul. Niet de zoete, maar de vette. Heet geboterde soul, denk Isaac Hayes, denk The Meters, denk Rufus Thomas. Laat de toetsenist nou ook nog eens een roodgekleurde sticker met de tekst “ LINKSE HOBBY op zijn orgel geplakt hebben, en de eh... boon is weer rond. Soms begint het met alleen een gitaarloopje, soms met handgeklap, maar het eindigt altijd rauw en funky en met bulderend applaus. Wat Venlo betreft komt Beans & Fatback snel terug, want dit smaakt naar meer! (ED)
De Noorse band Shining neemt vandaag de intieme ruimte van de Spiegeltent keihard in beslag. Er schijnt niet veel licht waardoor de zo knusse ruimte donker is. De titel van hun laatste album Blackjazz spreekt voor zich. Gaan metal en jazz samen? Op de manier hoe Shining het aanpakt wel. Hoewel de Metal klanken en brullende en schreeuwende zang overheersen klinkt er af en toe een jazzy saxofoon. De Shining zet vanaf het eerste nummer de toon. Dit wordt of een ontzettende rotherrie of het wordt fantastisch. De spiegeltent staat zo goed als vol. Aan de rand van het podium staan een aantal duidelijk metal liefhebbers driftig te headbangen. Na een aantal nummers komt er beweging bij de rest van het publiek, niet omdat iedereen nu headbangt maar omdat sommigen de regen verkiezen boven deze muziek. Toch is tot aan het einde de tent gevuld. Zanger, gitarist en saxofonist Jørgen Munkeby kan dit waarderen. Hij vindt het te gek dat er ook zoveel jonge mensen in het publiek staan. Het publiek dat blijft staan maakt een groot spektakel mee. De band dendert en swingt aardig door. De saxofoon solo’s zijn swingend en hadden misschien best wat langer mogen duren om de aanwezigheid van de Jazz meer voelbaar te maken. En gewoon omdat het een heerlijk instrument is. Geen rotherrie dus. (RS)
Op het vriendenpodium was het The Ghana Funk Project. Het podium is eigenlijk wat klein voor deze formatie van maar liefst 13 man, maar het draagt wel enorm bij aan de feestvreugde die de muziek voortbrengt. Een lekkere funky drum en dito basloop die constant doorgaan, terwijl de andere muzikanten deze basis heerlijk opvullen met ontzettend funky sounds. Gyedu Ambolley, de uit Ghana afkomstige leider van de formatie, geeft tijdens de nummers af en toe aan, wie er aan de beurt is voor een solo en dat gaat af en toe niet helemaal goed. Maar al met al is het één groot feest voor het Vriendenpodium en wordt er volop gedanst, waarvoor ook genoeg plaats is in het door de regen redelijk leeggelopen Julianapark. (JB)
De Anale Fase is een duo uit België dat kapotte liedjes speelt. Anna Vercammen en Joeri Cnapelinckx hebben een repertoire opgebouwd van sprookjesachtige liedjes waar steeds net iets aan mist. Voor dit optreden op de Zomerparkfeesten hadden Anna en Joeri twee, in Anna's woorden: "professionele blazers", meegenomen, maar De Anale Fase zou De Anale Fase niet zijn, als Anna niet geregeld zelf met haar typerend onzekere blaaswerk wat nummers een beetje zou amputeren.
Marcaber randje hoort er steevast bij, bij De Anale Fase. In de muziek net zo zeer als in de teksten. De Anale Fase laat zich daarmee kennen als een Tim Burtonachtige film waar je maar net zin in moet hebben. De geest van Edward Scissorhand waart rond, en het is wel duidelijk dat we De Anale Fase niet zozeer als een band moeten zien, als wel als een poppenspel, waarin Anna en Joeri zelf de hoofdrol spelen. Bij tijd en wijle grappig, soms zelfs even meeslepend. Maar aan het eind blijft toch de vraag of er voldoende beklijft. (RE)