Als een uur voor aanvang van de afsluiter, als de voorlaatste band nog op je festival staat te knallen de ingang wordt afgesloten met de regel 1 druit = 1 drin omdat het anders te vol wordt op het Nederweerter Raadhuisplein en als je nog voordat de naam van de hoofdact uit de mond van de presentator is gerold al gek wordt van het gegil en gejuich, ben je dan als organisatie goed bezig? Dan ben je als organisatie vreselijk goed bezig.
Goedemiddag! Troy Torino is begonnen en alles in Nederweert trilt alsof een logge stier met stomende neusgaten in volle vaart op je af komt gelodderd. Met bijna overdreven grofheid vliegen de dikke stoner-grooves, de uithalen van de ruimbehaarde zanger, stoere grimassen en gitaarsolo’s, die soms op zijn Iron Maidens dubbel-loops zijn je om de oren. Sterk, maar zeker niet dom: vernuftige breaks en enige polyritmiek worden niet uit de weg gegaan en “You’re The One That I Want” uit Grease coveren is simpelweg briljant. Alle zesentwintig Midden-Limburgse stonerliefhebbers waren komen kijken, dus zo vol stond het plein nog niet, maar deze slag heeft Troy Torino ruim gewonnen. (ED)
Wanneer Rigby het podium opkomt zijn de verwachtingen groot. Niet voor niets, want de band staat al lange tijd volop in de aandacht. Heel Nederland is bekend met de band door onder meer hun optredens in De Wereld Draait Door. Muzikaal voldoen de heren ook helemaal aan de verwachtingen, alleen wat betreft stage performance is het beetje afwachten. Ze beginnen pas echt los te komen op het moment dat zanger Christon zijn gitaar afdoet en meer gaat bewegen over het podium. Het feest kan beginnen.
Opvallend is het nummer 'Dead Man Standing'. Dat begint heel rustig, maar op het laatst gaat één van de gitaristen helemaal los en geeft een prachtige solo weg, die overigens veel weg heeft van de eind solo van "Alive" van Pearl Jam. Ook de cover van Michael Jackson's "Human Nature doet het goed. Vooral de afwisseling die ze in het nummer brengen door met alleen akoestische gitaar te beginnen, maar door de refreinen met de volledige band te spelen en dan niet zachtjes. (JB)
Een uitgeruste en gebruinde Bertolf speelt met zijn band meteen al enkele van zijn best al vele hits. De kenmerkende dromerige zang, de stevige stukken rock, grimmige introotjes, zuivere 2e stemmen en koortjes vormen de staalkaart van wat Bertolf en zijn met zichtbaar plezier spelende band op dit moment kunnen. Het nummer “Beggin’” (voor het eerst een hit in de uitvoering van Franki Valli) wordt afgewisseld met het slepende 'Another Day', 'Mr. Light', 'One In A Million' en ex-3FM Megahit 'Cut me Loose' (Bertolf: “De eerste Megahit ooit met een 7/4 maatsoort, zeker weten”). Het echte hoogtepunt is 'Don’t Let Me Down' van The Beatles , waarmee hij ook aan zijn eigen Boven Op Een Dak-concert refereert. Sfeervolle vertolking, met een lange, warme en volle gitaarsolo, opdat we niet vergeten dat Bertolf eigenlijk eerst gewoon gitarist was. Want dat Bertolf een goede zanger en uitstekend liedjesschrijver is, daar kan helemaal niemand meer omheen. Ook Nederweert niet. (ED)
Na al het gitaargeweld en de meezingers van voorgaande bands, staat nu de Wicked Jazz Sounds Band op het podium. Voor alle fans van de voorgaande artiesten waarschijnlijk volslagen onbekend, maar dat wil niet zeggen dat ze niet thuis horen op NLOA. Op hun website schrijven ze zelf dat ze de jazz samenbrengen met gematigde dansmuziek. Dat belooft dus wat voor én de muziekliefhebbers én het dance publiek. Uiteindelijk maken ze ook precies waar wat ze zelf schrijven. De muziek is uitmuntend te noemen, vooral de bassist is ontzettend goed. En het publiek staat niet stil. Het springt op en neer en wanneer er plaats is wordt er gedanst. (JB)
Als je, band zijnde, je eigen monitor-, PA-mixtafel en bakken extra licht laat aanrukken, als je naast een vaste toetsenist de gitarist Paul Jan Bakker als live-hulp weet aan te trekken en als je door een BNN-programma en veel publiciteit en een uitstekende, charismatische zanger krijgt, gaat het dan als band hard met je? Dan gaat het als band heel hard met je. Van de hits 'This Is Who We Are' en 'Hold On' tot aan de rauwe seventiesboogie met dikke drum-muren”, psychedelische klanken en de stoner-groove achtige afsluiter: DI-rect is volwassener en professioneler geworden dan op NLOA 2007. Natuurlijk, er zullen altijd mensen zijn die blijven vinden dat Spike een akelig aanstellertje is, of ze wel niet wel erg nadrukkelijk van 'goeie ouwe rock' houden ofzo, en dat die nieuwe zanger Marcel wel erg overdreven doet, met zijn zonnebril enzo. De rockers zullen die mensen vriendelijk aankijken en vragen: “Zeg, even, hoe gaat het eigenlijk met jouw bandje?” Lekker direct. (ED)