Vlak voor aanvang ziet het Julianapark er troosteloos uit. De harde regen zorgt ervoor dat er weinig publiek te bekennen valt. Gelukkig wordt het snel droog. Hier en daar komen wat mensen uit hun schuilplaatsen want Tim Knol zal zo op het podium verschijnen. De nog jonge Tim Knol wordt veelal als het Nederlandse supertalent van dit moment genoemd. Begin dit jaar bracht hij zijn titelloze album uit. De muziek kun je omschrijven als roots, sixties- of seventiesrock. Vaak wordt de benaming singer-songwriter aan Knol gegeven. Met de benaming doe je hem en zijn band echt te kort. Want rocken kunnen ze!. Goed, het nummer Sounds Familiar heeft een typisch singer-songwriter sound. De begeleidende band bestaat uit niet de minste muzikanten: Kees Schaper, Jeroen Overman, Anne Soldaat en Matthijs van Duijvenbode. Het publiek loopt steeds meer richting het hoofdpodium, een beetje afwachtend maar staat met volle aandacht te kijken. Als de band de single ‘When I am King’ in zet lijkt het publiek iets te herkennen. ‘Hé dat is dat hitje’… Knol en zijn band staan energiek en lekker te spelen. Na elk nummer wordt het publiek enthousiaster. Het laatste deel van het optreden rockt de band overweldigend en het publiek gaat helemaal uit zijn dak. Er volgt een luid applaus. Net als het publiek écht enthousiast is begint de band aan het laatste nummer getiteld ‘Sam’. Het intro van hun laatste hit-single moet een verrassingseffect opleveren maar: STOP! De band stopt direct met spelen… Er is een snaar van Tims gitaar geknapt. Weg verrassingeffect. Of toch niet? Het publiek moet er om lachen, zeker omdat Knol dit met veel humor oplost. Zo is het toch een spetterend einde van een mooi optreden. (RS)
Op deze editie van het Zomerparkfeest was de Spiegeltent voor even omgedoopt tot de Tempel van de Gouden Noot, maar het waren niet alleen maar gouden noten die daar ten gehore werden gebracht. Awkward I bracht over het algemeen ideaal repertoire voor deze tent, maar werd ook wel eens geteisterd door "awkward" tonen. Het duurde een paar nummers voordat het kwartje viel. In de warming-up daar naar toe werd de geïnteresseerde luisteraar nog wel eens gestoord door vioolnoten nét tegen de toon aan en samenzang die, net als in de begindagen van de Jayhawks, ook wel eens wat vraagtekens oproept wat betreft zuiverheid. Maar bij de opeenvolging van nummers die volgde na het warmdraaien, viel even alles op zijn plaats. Het is wel duidelijk wat hun "selling points" zijn. De prettig hese stem van Djurre de Haan en de weemoedige onderstrepingen van de folkviool. Muziek om bij tot rust te komen en bij weg te dromen, net zo lang tot de magie weer verbroken wordt. (RE)
De jongste band van Venlo maakt op eigen bodem, het Zomerparkfeest hun live-debuut. The wild Things zijn gemiddeld veertien jaar. Bestaande uit Jiri Taihuttu en Daan Eekers, Koen Ploum en Stef Fleuren. En ondanks dat ze nog nooit een live optreden hebben gedaan, hebben ze wel al een contract getekend bij Excelsior Recordings. Het jonge publiek is in groten getale gekomen om de jongens aan te moedigen. De band maakt er een spannende opening van door één voor een op te komen. Ze trekken een aantal stoere gezichten, spelen scheurende gitaarsolo’s en staan te genieten van hun eerste live optreden. Applaus blijft dan ook zeker niet uit. Ze spelen oude rock en roll klassiekers van onder andere Guns ‘n Roses en The Rolling Stones. Naast covers spelen ze hun eerste single "Thinking about you". De band speelt misschien niet strak en niet na elk nummer door maar dat weten ze op te lossen door een ritmische drumsolo te laten klinken. Het publiek wordt niet met veel woorden aangesproken wat toch jammer is. Door af en toe tijdens nummers door iets te vertellen, zonder scheurende gitaren laat je, jezelf ook zien. Aan het einde van het optreden worden er drumstokjes in het publiek gegooid, want dat doet een echte band. Oehoe, oehoe…… (RS)
Ze waren op het laatste moment geregeld om And So I Watch You From Afar te vervangen, en dat deden ze met verve. Balthazar bestormde met zelfvertrouwen het podium, en toen ze met vier personen de microfoon grepen, bleek waar dat zelfvertrouwen op gebaseerd was. Maarten Devoldere, Jinte Deprez, Patricia Vanneste en Simon Casier zetten een volwassen samenzang neer, die herinneringen oproept aan The Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppets. Wat is dat toch met België, zou het aan het drinkwater liggen, dat daar zo'n goede op Britse leest geschoeide rockmuziek vandaan komt? Die paar kilometer die ze dichter liggen bij het Nauw van Calais kunnen het toch niet zijn? De gitaargebaseerde britpop van Balthazar kenmerkte zich door de prettig hoekige beat van drummer Christophe Claeys, soms letterlijk stuiterend gitaarwerk en schitterende vocals. (RE)