Johan Hauser, programmeur van het Zomerparkfeest (26 t/m 29 augustus 2010) te Venlo, benoemt zijn top 5 albums allertijden.:
"Omdat een Top 5 met favoriete albums maken net zoiets is als voetballen met een bulldozer, heb ik een plaat erbij gesmokkeld. Het zijn er dus zes. En ze staan volledig in willekeurige volgorde."
#1 J Dilla – Donuts ( 2006)
Deze plaat is volledig uniek. Dilla maakte hem met een stapel lp’s, een platenspeler en sampler in het ziekenhuis, op zijn sterfbed. Drie dagen voor zijn dood in 2006 kwam Donuts uit. Het is dus ook een soort testament. Maar los van alle dramatiek is Donuts prachtig. Dilla plakt vijftig jaar zwarte muziekhistorie aan elkaar en maakt er iets volledigs nieuws en postmoderns van. Het zijn 31 korte tracks, Donuts, die doorlopen en daarom klinken als een dj-set. De basis is hip-hop, maar het resultaat is diepe diepe soul. De manier waarop hij met ritmes schuift is met niets te vergelijken. Donuts is upbeat, dromerig, geil en melancholisch tegelijk. En dan die sirene, die maar voorbij blijft komen… Een soort vooruitgeschoven echo van zijn naderende dood. Ik kan Donuts overal opzetten en de plaat snijdt altijd door m’n ziel. En ik luister hem altijd af. Principedingetje.
#1 Wilco – Yankee Hotel Foxtrot (2002)
Meest experimentele plaat van Wilco, simpelweg een van mijn favoriete bands hoewel ze het heilige vuur de laatste jaren een beetje kwijt zijn. Op plaat althans, want een betere liveband dan Wilco ken ik niet. Voor 'Yankee Hotel Foxtrot' schreven ze nummers die ze vervolgens weer helemaal afbraken. Zodanig dat ze het album zelf niet gemixt kregen. Het uiteindelijke resultaat is een onconventionele rootsrockplaat vol noise, productionele trucs, wanhoop en prachtige songs. Ze zijn alle elf raak, je struikelt over memorabele zinnen en samen vormen ze een rond verhaal over het allermoeilijkste in het leven: van iemand blijven houden. You have to learn how to die / If you want to want to be alive…
#1 Fela Kuti – No Agreement (1977)
Een keus maken uit het oevre van Fela Kuti is eigenlijk onmogelijk: zijn tracks werken het best als je er veel van achter elkaar draait. Onderling verschillen ze ook niet zoveel. Ze zijn allemaal enorm lang, beginnen voorzichtig, de saxofoon is leidend en het ritme traag. Ik noem nu Fela, maar deze keus staat symbool voor West-Afrikaanse muziek in het algemeen. Ik had net zo goed Ochestre Poly-Rythmo de Cotounou, Ali Farka Toure, Ebo Taylor, Bassekou Kouyate of Rokia Traore kunnen noemen: het is allemaal fantastisch. Ik heb deze uitgekozen vanwege Dog Eat Dog op de B-kant (op veel van Fela’s platen staan maar twee nummers, een op kant A en een op kant B), met dat fantastisch melancholisch bijna-bigband-arrangement. Maar het is het ritme dat het echte werk doet. Die trage maar stuwende afro-beat waar je hele nachten op kunt doorhalen. Beste dansmuziek, ever.
#1 NRA – Leaded
Er zijn denk ik drie beslissende platen in mijn leven geweest. Ten van Pearl Jan, Hot Rail van Calexico en deze. Ten omdat die me losmaakte van mijn vaders muziek: dat was de eerste band die ik echt zelf ontdekte. NRA gaf me daarna richting. Verzorgde, melodieuze en eigengereide punk. Jarenlang was NRA de leidraad van wat 'credible' was en wat niet. Bovendien is het de beste punkband die Nederland gekend heeft. De jazzy woestijn- en mariachigekte van Calexico sloot die periode definitief af. Daarna kon alles.
#1 Panda Bear - Person Pitch (2007)
Het is moeilijk kiezen uit de Animal Collective/Panda Bear-catalogus. Bijna alles is bijzonder maar deze is me extra dierbaar. Ook weer een plaat die met niets te vergelijken is. Bij elkaar gesampelde loopy psychedelica en daaroverheen die galmende stem. Muziek die alleen maar de laatste jaren gemaakt had kunnen worden. Panda Bear is in mijn ogen het meest getalenteerde Animal Collective-lid, hij heeft naast goede smaak ook een feilloos gevoel voor melodie. Die bubbelt vaak onder de oppervlakte en komt dan plots omhoog. Want hoewel deze plaat klinkt alsof-ie op Mars is gemaakt, zijn ook de Beach Boys een grote invloed. Person Pitch doet soms heel herfstachtig en kil aan, en ik wordt er wel eens onrustig van. Maar de plaat is opgenomen in Lissabon, waar Panda woont. Toen ik laatst daar was luisterde ik hem op het strand, en bleek het ook een serene zomerplaat. Alles viel op z'n plek. Muziek heeft nu eenmaal context nodig.
#1 Leonard Cohen - Songs of Leonard Cohen (1967)
Songs of Love and Hate had ik ook kunnen kiezen, maar deze was de eerste en daarmee het speciaalst. Ik had zijn naam wel eens gehoord, en ook wel eens een nummer op de radio. Maar nooit echt geluisterd. Voor een trip naar Istanbul zette ik dit album op mijn mp3-spelertje. Ik zat daar alleen - mijn vriendin bleef thuis omdat op dat moment alles miszat tussen ons - en luisterde naar The Knife. Daarna begon automatisch deze. Onverwacht. Ik liep langs de Bosporus bij de Galatabrug en de openingstrack, Suzanne, overviel me volledig.
Suzanne takes you down to her place near the river/ You can hear the boats go by / You can spend the night beside her / And you know that she's half crazy / But that's why you want to be there / And she feeds you tea and oranges / That come all the way from China.
Die zinnen gingen over de plek waar ik was, en tegelijkertijd over alles wat er volledig kapot dreigde te gaan in mijn leven. Ik denk niet dat ik ooit zo direct, zo totaal door een nummer gegrepen ben als toen. Het nam meteen bezit van me. Daarna heb ik jarenlang obsessief naar Leonard geluisterd. Iedere dag en overal. Hij is de beste teksschrijver die ik ken. Zijn gevoel voor humor en ironie, zijn nietsontziende zelfanalyse en contact met het leven is ongeëvenaard. Leonard zal ik altijd blijven draaien.