De nieuwe punk is ook hip

Liedjesschrijvers verwennen het publiek met hoogstaande melancholie

Bas Stienen ,

Mede dankzij het succes van onder andere Mumford and Sons, Fleet Foxes en Elbow is er weer aandacht voor het folky singer-songwriter genre dat vanavond door het Belgische Isbells ten gehore wordt gebracht. Steeds meer vindt ze haar plek in de hedendaagse hippe muziekscene en weet het haar stoffige zweverige jaren zestiger image van zich af te gooien.

Liedjesschrijvers verwennen het publiek met hoogstaande melancholie

Normaliter optredend met twee extra bandleden (bas en drums), maken Woody Veneman en Paul van Hulten, als naamgevers van hun band Woody and Paul vanavond hun opwachting als tweemans formatie. Het duo brengt integere muziek die doordrenkt is met roots, folk en country invloeden. Sterke zangpartijen worden om en om afgewisseld en ook de nodige samenzang ontbreekt niet. Naast deze overigens uitstekende zang vallen ook de gitaarpartijen op, die soms zelfs dwars aandoen. De meeste nummers hebben een bepaalde treurigheid over zich waarbij echter de speelvreugde van beide heren anders doet voelen. “Folk is de nieuwe punk”, grapt het duo zelfs tussen de nummers door. Dit geheel maakt de muziek en het optreden van Woody en Paul zeer interessant, zelfs voor mensen die niet direct een uitgesproken voorkeur voor dit muzikale genre hebben.

Als je een willekeurige muziekliefhebber vraagt een paar bekende bands overgewaaid vanuit België te noemen, zul je vaak namen als Deus, Admiral Freebee, Triggerfinger en Zita Zwoon horen. Momenteel staan acts als The Black Box Revelations en Customs op het punt van een Nederlandse doorbraak. Onze zuidenburen zijn dan ook vooral bekend om hun alternatieve rock georiënteerde circuit.

Anders dan bovengenoemde bands zijn de Isbells. Deze band rondom ex-Soon zanger Gaëtan Vandewoude heeft goed geluisterd naar singer-songwriter giganten als Bon Iver en Nick Drake, maar zegt op de World Wide Web toch vooral geïnspireerd te zijn door Antony & The Johnsons en Leonard Cohen. Nick Drake, waar toch wel een link naar te leggen is, wordt zelfs pas tijdens de opamens van hun debuutalbum ontdekt. Isbells is dan ook alles behalve rock georiënteerd, maar zorgt met haar minimale arrangementen voor een intieme fragiele sfeer. Om deze nog meer kracht bij te zetten, worden naast de twee- soms driestemmige harmonische samenzang ook instrumenten als ukulele, lapsteel en mandoline ingezet. Prettige verschijning is tevens Naïma Joris, het enig vrouwelijke lid, welk met haar dromerige stem het melancholische gehalte dat toch al hoog is, een extra dimensie geeft.
De Isbells trakteren het publiek in Perron55 vanavond op een rustige ingetogen set zonder hierbij ook maar enig moment de aandacht van de luisteraar te laten verslappen. Hoogtepunten zijn ongetwijfeld de huidige single ”As Long As It Takes”, “Reunite” en “Time’s Ticking”.

Van te voren was het de vraag of de heren en dame van de Isbells hun gelijknamig album live met dezelfde spanning en sfeer konden brengen en of zij hun publiek niet zouden verliezen aan keuvelende groepjes aan de bar. Een missie die in elk opzicht geslaagd is.