De Maastrichtse band Maze mag het Sittardse vrijdagavond-publiek opwarmen. Maartje en haar mannen doen hun uiterste best om hun ‘female fronted rock’ te verkopen aan de paar tieners die toch voor het hoofdprogramma blijken te zijn gekomen. En dit terwijl de gitaren van ‘My Favorite Scar’ in flightcase nog in de zaal liggen. De aanvulling van bassist Alex, bekend van 21 Eyes of Ruby, betaalt zich zeker uit in de vorm van een overtuigende show. Het blijft toch moeilijk voor een band om een mager applaus in ontvangst te moeten nemen. Maar de band slaat zich dapper door het optreden heen.

Het verschil met de band die het dikst gedrukt is op de afwezige posters, is duidelijk merkbaar zodra het podium klaar staat voor het nieuw Nederlands product ‘My Favorite Scar’. De bandleden hebben stuk voor stuk voldoende ervaring in de scene om de presentatie zonder aanwezig te zijn al indrukwekkend uit te laten zien; Zelden heb ik een drumstel gezien waar de kabels en afzichtelijke statieven met microfoons schitterden in afwezigheid. Aan weerszijden van het drumpodium staan bijna symmetrisch de versterkers, van het allerminst geringste formaat, van de overige heren opgesteld in een strakke rechte lijn. De monitors vooraan het podium ontbreken. We kunnen dus geen legendarisch ‘voetje op de monitor tijdens een solo’ verwachten van een van de gitaristen.

De band is momenteel bezig met een tour om hun aankomende debuutalbum te promoten. Voorproefjes in de vorm van twee nummers zijn op hun website al als stream te beluisteren. Het nummer ‘Waste’ is zelfs met videoclip te zien. Het vijftal wordt bijgestaan door goeroe en producer Oscar Holleman. Dit kan alleen maar betekenen dat het album, waar een jaar lang aan is gewerkt, van hoge kwaliteit zal zijn. Als je af mag gaan op het zaalgeluid van de band in de Fenix, afgezet tegen dat een band live minder strak klinkt dan op plaat, dan is mijn verwachting in ieder geval nu al hoog gespannen.

Hoe vaak heb ik niet een band zien opkomen met een gruwelijk bombastisch intro. Symfonische klanken knallen door de speakers terwijl de band langzaam het podium betreedt, de instrumenten ter hand neemt en... wacht tot het intro is afgelopen en vervolgens een nummer inzet dat geen enkele aansluiting bij het voorgenoemde vindt. Gelukkig krijgt ‘My Favorite Scar’ hier ook uitslag van. De band gebruikt juist het intro als eerste nummer. Drummer Stephen valt in en meteen is duidelijk dat alles bij elkaar past en op elkaar is afgestemd. De band klinkt beter dan menig album. De instrumenten klinken gedefinieerd maar met genoeg kracht om keihard te overtuigen.

Het mogelijk maken van het weglaten van de monitors op het podium noemen we ‘in ear’. Dat betekent dat de zaal niet hoort wat de muzikanten horen, zelfs als je vooraan tegen het podium geduwd zou staan. Dit geeft de band de mogelijkheid om te werken met samples en een clicktrack. Hierdoor wordt de show strakker en professioneler. En dat er dan af en toe een zanglijn als sample meeloopt neem je de band niet kwalijk. Want het optreden is ook strak en is ook professioneel. Maar temeer, het optreden is interessant, de band is interessant, de nummers zijn interessant. Je kunt alles wel doodanalyseren door vast te stellen hoe de structuren van de nummers zijn opgebouwd. Het refrein van vrijwel ieder nummer is zo goed dat het meteen herkenbaar is als refrein; De zware losse akkoorden, de melodieuze zang, de open en grootste drumbreaks. Amerikaans, maar het werkt, zelfs in Nederland. En wat is daar mis mee? Muzieksmaken zijn internationaal.

Als de band het goed aanpakt met hun debuutalbum, kunnen ze heel ver komen. Misschien niet in Nederland, maar waar zijn er nog grenzen? De kleine groep aanwezigen in Sittard kan in ieder geval zeggen dat het deze band met enorme potentie nog een keer heeft gezien in de Fenix.