Het Paradiso van het zuiden, de Auw Kerk te Bunde is goed gevuld met liefhebbers uit verschillende landen. Zo blijkt uit de diverse tongvallen die je om je heen hoort. Verbazend veel mannen van een ietwat hogere leeftijd zijn afgekomen op de avond vol progressieve rock/metal.
De tour van de Poolse progmetalband wordt afgetrapt in het Limburgse Bunde. Het dorpje ligt ten Noorden van Maastricht, mocht je je dat afvragen. Riverside zal het zelf vast ook niet direct op de kaart hebben kunnen aanwijzen. Na de show in Limburg volgen nog vier shows in Nederland waarna ze doorrijden naar België. De shows in Zwolle en Uden zijn al uitverkocht, dat geeft al aan dat de sferische progmetal van het Poolse kwartet leeft in Nederland.
Maar eerst wordt het publiek een voorprogramma voorgeschoteld. Het Engelse The Pineaple Thief. De band bestaat al 10 jaar, maar is in eerste instantie opgestart als een soloproject van zanger/gitarist Bruce Soord. Hun laatste album stamt uit mei 2008. Daarmee begint al het ontbreken van een aanknopingspunt waarom deze band speelt vanavond.
De muziek zit vol met cliché maatsoorten die bij progrock horen, waarbij goed is geluisterd naar de grote namen in het genre. Er is dan een middenweg gevonden tussen Porcupine Tree, Blackfield en af en toe wordt er een uitstapje naar Portishead gemaakt, zij het enkel met geluiden. De band overtuigt echter als geen van die bovengenoemde namen. Het zaalgeluid is wollig; alles klinkt bassig en is een brei in hetzelfde frequentiebereik. De muziek is ook verre van uitdagend te noemen. Redelijk uniek als je jezelf bestempeld met progressieve rock. Wat mij betreft is de band de naam van het genre niet waardig. Alleen al omdat de toetsenist niet van zijn partijen op de pupiter wil wijken.
Het voorprogramma is er misschien puur waarvoor een voorprogramma bedoeld is: Een aankondiging van het hoofdprogramma. Je kunt er voor kiezen om het publiek meerdere bands te tonen die ongeveer in hetzelfde straatje liggen. Of je kunt een voorprogramma neerzetten waardoor het hoofdprogramma beter uit de verf komt. Niet dat dit laatste iets is wat Riverside nodig zou hebben, maar zo was wel de werking.
Vanaf de eerste tonen van de Poolse progband verbleekte het gestuntel van de Britten en leek het alsof The Pineaple Thief hun eerste show vers uit de repetitieruimte had gespeeld zojuist.
Riverside promoot met deze tour hun onlangs uitgebrachte cd ‘Anno Domini High Definition’ (ADHD). Sinds de oprichting van de band in 2001 is dit hun vierde studioalbum. Op de plaat bewijst de band nog lang niet klaar te zijn met het experimenteren binnen het muzikale genre. ‘ADHD’ klinkt volwassener dan de voorgaande albums. Ook al bevat de cd maar vijf nummers met in totaal ongeveer 45 minuten speeltijd.
Frontman Mariusz Duda is een ware kunstenaar. Het is een plezier om te zien hoe hij zijn instrument, basgitaar, beheerst als een professional. En hoe hij daarbij de niet eenvoudige zanglijnen met een perfecte zuiverheid als bindmiddel gebruikt. Het zaalgeluid is perfect. De basgitaar klinkt helder, vol definitie, maar met voldoende draagkracht. De drums klinken ietwat, maar niet storend plastisch. Het gitaarspel van een van de twee Pjotters in de band is de saus van de band. De setup van toetsenist Michal is al net zo indrukwekkend. Vooral de theremin, een instrument bediend door je hand tussen twee antennes te bewegen, is een in het oog springend voorwerp.
De band speelt een strakke set vol energie en emotie. Deze energie en kracht ontbreekt soms op de albums. Om de volledige belevenis van Riverside te krijgen is een live concert nodig.