Wanneer een of andere onverlaat weer meent te moeten roepen dat Limburg toch voornamelijk een metalprovincie is, kan hij zich in bepaalde kringen maar beter snel uit de voeten maken. Natuurlijk is zo’n uitspraak wel erg kort door de bocht, maar geheel onwaar is deze bewering toch bij lange na niet. Het hardere gitaarwerk speelt al jaren een belangrijke rol in het ‘circuit’. Leg bijvoorbeeld de Nu Of Nooit finales maar eens naast elkaar. Mede dankzij pionierswerk van bands als Dreadlock Pussy en Concubine heeft Limburg tegenwoordig een bloeiende scène waar veel interessante dingen gaande zijn. En daar past Gods of Groove uitstekend in thuis.
Des te opvallender is het dat de Limburgse inbreng beperkt blijft bij het inmiddels al een paar jaartjes meedraaiende Viberider en het half-Limburgse ¡Pendejo!. Je zou zeggen dat we met bands als The Mad Trist (getekend bij Pias) of ‘Serious Talent’ Colossa nog meer sterke troeven in handen hebben. Van de andere kant is het interessant om te zien hoe de voornamelijk Brabantse stonerrockers van dik hout planken zagen, want je komt per slot van rekening voor de muziek. De programmering liegt er dan ook niet om: we zien en horen vele oudgedienden die - om met de woorden van een programmeur te spreken – “zonder bij Giel Beelen op schoot te hebben gezeten” tot de top van de Nederlandse stonerrock behoren en dat dus op de rock ’n roll-correcte manier bereikt hebben.
Aan ¡Pendejo! de eer om deze eerste editie van Gods of Groove te openen. Voor een (nog) halfgevulde Bosuil trommelt zanger "El Pastuso", voorzien van de bekende fles Drambuie in het Spaans zijn nog niet op podium bevindende bandleden bij elkaar, alvorens te beginnen met zijn tirade tegen kankerfascisten en alle andere organismen die het ongepast gebruik van het woord kanker willen verbieden. Er volgt een set bestaande uit goed opgezette strakke rauwe rechttoe rechtaan Spaanstalige stoner nummers, waar regelmatig te pas en te onpas het distortion geluid van een trompet wordt toegevoegd. De inbreng van de Spaanstalige zang en trompet is echter onvoldoende om het geluid van ¡Pendejo! als vernieuwend of alternatief te omschrijven, daar zijn de nummers simpelweg te standaard voor. Belangrijk wapenfeit is echter wel het volwassen volle gitaargeluid van slechts één gitaar en basgitaar. Hier kunnen sommige later genoemde bands een voorbeeld aan nemen. (BS)
Het uit Bullseye-Powerrock ontstane Bail omschrijft zichzelf als een mix van stoner, southern rock en hardrock. Een tikkeltje onverwachts dus, klinkt de band in het begin als een sleazy rockband uit de jaren ’80, maar wel dusdanig vuig waar zelfs een Mötley Crüe-fan een smerige bek bij zou trekken. Het trio maakt slim gebruik van de ‘good old’ riff waarmee ze tegelijkertijd een sterk staaltje instrumentbeheersing laten zien. Er is opvallend veel ruimte voor de bassist, die met knappe melodische baslijntjes de loggere kant van de band toch een beetje vaart meegeeft. Die loggere kant bewaart Bail voor het einde en werkt zo met zware gitaarstukken en doorleefde zang naar de ultieme climax toe. En dat met drie muzikanten! (GS)
Mocht het zover komen dat het Nederlandse rockcircuit een schop onder de kont nodig heeft, kunnen we het beste even bellen met Troy Torino. Met dit zwaargewicht uit de Nederlandse rockscene is het namelijk meteen venijnig raak Het kwintet mag dan ook gerust als een all-star band beschouwd worden. Troy Torino is een samenraapsel van invloedrijke bands als Spoiler, Celestial Season, Orphanage en 7Zuma7. Hun fenomenale riffs bestaan uit een fifty-fifty balans tussen metal in de stijl van Judas Priest of King’s X en strakker dan strakke stonergrooves. Ook vocaal wordt indruk gemaakt. De zanger bezit een stem als een knisperend grindpad en brult het testosterongehalte naar een kookpunt. De flamboyante podiumpresentatie is daarbij soms wat over the top. Want tegenwoordig zijn het hopelijk alleen nog mannen met mat en spijkerjas die uit hun dak gaan wanneer ze drie schouder aan schouder spelende gitaristen zien, inclusief de onvermijdelijke poot op de monitor. Verder is Troy Torino een doeltreffende, geile live band, maar o zo gevaarlijk voor de nekspieren. (GS)
Tank86 heeft geen zanger nodig om het publiek enthousiast te krijgen. De muziek spreekt voor zich en vandaag is het dan ook de eerste band die de hoofden van de aanwezigen aan het headbangen krijgt. In het kader van Halloween dragen de gitarist en drummer een masker op maar dat gaat al snel af aangezien het nogal zweterig is. De vierkoppige band bestaat sinds 2005 en heeft al opgetreden met onder andere Dozer, Pelican en Monster Magnet. Daarnaast werden ze dit jaar tweede tijdens de PopNL Awards wat zeker niet slecht is voor een instrumental heavyband tussen al die pop- en hiphopbands. De songs van Tank86 zijn allen technisch in elkaar gezet en vormen een mix van Mastodon, Karma To Burn en High On Fire. Ondanks dat het instrumentaal is, gaat het geen enkele minuut vervelen. (JC)
Na al het instrumentale geweld van Tank 86 is het aan Viberider om de euforie vast te houden en tevens te bewijzen dat zang wel degelijk iets toevoegt. De band heeft zich niet alleen versterkt met twee nieuwe leden, waaronder talent Kelly Kockelkoren (Sat2D), maar is in een jaar van afwezigheid duidelijk bezig geweest met het schrijven van nieuw materiaal. De set bestaat dan ook uit een mix van nieuwe en oude nummers. Al vanaf het begin is duidelijk dat het Viberider anno 2009 een andere koers vaart dan in hun beginjaren. Het stoner geluid wordt vaker losgelaten en ingeruild voor rustige, opbouwende en soms zelfs (ietwat langdradige) dromerige nummers. Ten opzichte van het geweld van voorgaande bands valt Viberider hierdoor duidelijk uit de toon. Ook het publiek moet kennelijk nog wennen aan het nieuwe geluid, waarbij het alleen bij de bekende oudere nummers, al dan niet voorzien van een nodeloze aanpassing, los gaat. De set wordt typisch afgesloten met het poppy ‘Come On Everyone’. Is dit de richting die Viberider op wil? De band laat in ieder geval horen veelzijdig te zijn. Wellicht dat fans van het eerste uur even moeten slikken of juist deze nieuwe koers omarmen. De tijd en ontvangst van hun nieuw album (gepland voor 2010) zal het leren. (BS)
De muziek van Gomer Pyle wordt omschreven als stonerrock met een space-randje. De band werd in het begin van de jaren 90 opgericht maar rond 2000 bleef het lang stil. Wanneer in 2006 de drummer van het Eindhovense 35007 (R.I.P) erbij komt, leidt dit tot nieuwe initiatieven. De band treedt weer op en krijgt goede recensies. Ook vandaag bewijst de band dat ze tot de grote namen van Nederlandse bodem behoren. En dat heeft de gitarist goed in de gaten want hij staat voornamelijk met een grote lach op zijn gezicht duidelijk te genieten van het enthousiasme dat vanuit het publiek komt. Hun psychedelische lange songs bereiken grote hoogten en het hele publiek gaat uit zijn dak. Nummers als ‘Bring On The Diesel’, ‘Drawback’ en ‘Mimesis’ grooven en nemen je mee in een grote atmosferische trip. Monster Magnet is er niks bij. (JC)
Maart dit jaar gaf Zeus nog een matte show in de Azijnfabriek, maar dat de band daar beneden zijn kunnen presteerde, bewijzen Van Koningsbrugge en kornuiten in de Bosuil. De band excelleert met een oerdegelijke, strakke, doeltreffende rockshow zonder franje en refereert regelmatig aan grunge-vaders Mudhoney en Melvins. Zeus stelt een zware maar transparante sound boven de grooves waardoor de band een heerlijk doomy geluid heeft, zonder te vervallen in stroperige noisepartijen. De zanger komt met zijn lange vocale uithalen verassend dicht in de buurt bij Chris Cornell. Het optreden in de Bosuil betekende het afscheid voor de bassist die mag terugkijken op een memorabele laatste show. Met de nieuwe, inmiddels derde cd op komst, nestelt Zeus zich gestaag tussen de grote jongens. (GS)
Als laatste is aan Astrosoniq de taak om de eerste Gods of Groove editie deze dag af te sluiten. Met hun kersverse cd ‘Quadrant’ op zak, wordt er reikhalzend uitgekeken naar hun show. Deze "Wizards Of Oss" weten vanaf minuut één het publiek in hun greep te krijgen. Op Pink Floyd-achtige wijze bouwt het eerste prijsnummer ‘As Soon As They Got Airborne’ van hun recente cd op tot een magistrale spacerock eruptie. Hun sound vloeit feilloos van psychedelisch space-trance naar loodzwaar beukwerk alsof Black Sabbath zich samen met Hawkwind te goed hebben zitten doen aan de psychedelische snoepdoos van Funkadelic, waarbij alles rijkelijk aangevuld wordt door "outer space" elektronica riedels. Na zo'n opening kan de avond al niet meer stuk, bevangen door de magie ondergaat het publiek een imposante set die in de eerste helft uit voornamelijk nieuw materiaal bestaat en op het eind uit de "oude" toverdoos put. Astrosoniq kwam, zag en overwon! Het publiek wordt op haar wenken bediend en beantwoordt dit met een enthousiast daverend applaus. (RvS)