'Play It Like you Mean It', de EP/demo van bluestrash duo The Death Letters deed al heel wat stof opwaaien. Bij opvolger 'Death Letters' kwam de pers superlatieven tekort en werden Jordi 'Duende' Ariza Lora en Victor Brandt zonder pardon gebombardeerd tot 'The Dutch White Stripes'. Is die hype terecht? Live lost The Death Letters die belofte zonder twijfel in.
Alvorens het 'echte' programma met The Wrong Jeremies en The Death Letters van start gaat, mogen twee vermakelijke lokale schoolbandjes even wat podiumervaring opdoen. Natuurlijk, het rammelt aan alle kanten en de zang is soms zo vals dat het kraakt, maar het is hoopvol stemmend dat er in deze TMF-dictatuur nog jongens en meisjes met pure muziek bezig zijn.
The Wrong Jeremies omschrijven zich als soft-erotische rock. Nogal misleidend, want op de bandnaam na (pornoster Ron Jeremy?) loopt die vergelijking op alle fronten spaak. Misschien zijn het dan de hoekige, tweesnarige gitaarriffs die in een broeierige slaapkamer als soundtrack voor 'de daad' zeker niet zouden misstaan. De band, die al redelijk wat airplay op 3 fm heeft gehad, klinkt als een kruising tussen De Staat en Foo Fighters. De muziek is redelijk commercieel, maar de ongewone songopbouw, ontbrekende refreintjes en de experimentele introotjes doet hier weer gelijk afbreuk aan. Ook de knap vermomde Justin Timberlake cover 'My Love' getuigt toch nog van goede smaak. Zeggen dat je demootje slechts 1 euro kost als 'je je tetten laat zien' is dan helaas een wansmakelijk einde van een verder prima optreden.
Flamenco en The Death Letters zijn net zo tegengesteld als Mozart en Rammstein. Toch hebben ze allebei een gemeenschappelijke deler, namelijk 'duende'. In de flamenco heeft dit alles te maken met het moment waarop een zanger of gitarist volledig opgaat in de muziek zodat er iets ontstaat dat meer is dan de muziek. Een soort extase waarin de artiest het publiek meeneemt. Er lijkt weinig twijfel over te bestaan dat Jordi, de gitarist van het duo, deze term bewust als 'middle name' koos. De pas 17-jarige Death Letter ademt rock 'n' roll en is van het type dat met z'n gitaar naar bed gaat. Live blijft podiumbeest Duende dan ook geen greintje achter bij wat de superlatieven rond deze band doen vermoeden.
In Limburg konden we op WesSUMMERBREEZE en Koppelpop al kennis maken met de krijsende uithalen en het smerige gitaargeluid van de Dordtse band. Ook in de Fenix, aan de vooravond van een Duitse tour, gaan de meters weer diep in het rood. Toch gaat het extreem harde geluid gelukkig nergens ten koste van nuance tussen gitaar en drums. De band trapt af met explosieve bluespunksongs die veelzeggende titels dragen als 'An Ache In My Brain' en 'I'm A Time Bomb'. Openingsnummer 'I'll Decay' heeft een riff die gerust mag worden ingelijst. Op de cd mag dit soort primitief gebeuk in bluesschema's misschien wat simpel klinken, live komt het allemaal even urgent over. Mede dankzij de ADHD-achtige podiumpresentatie van Jordi, die over het podium stuitert alsof het hem op elke vierkante meter te heet onder de voeten wordt. De 'duende' stijgt vanuit de voetzolen op door het lichaam omhoog als het ware. Ook drummer Vincent speelt met zoveel overgave dat er geregeld een drumstick aan flarden gemept wordt.
Het poppy 'Easy Moments (and) Obsession' is de opmaat naar de meer bluesy kant van de band. Die kant laat horen dat Jordi en Vincent een band als The Black Keys hoog hebben zitten. Dus maken de verschroeiende gitaarsalvo's plaats voor zompige bluesrock, repeterend op één akkoord en muzikaal uitgebeend tot de essentie. Met name de bluesballad 'On the Run', zorgt voor een schaars rustmoment tijdens het optreden. Ook het in reverb gedrenkte 'Calling Out The Rain' is in deze noemenswaardig.
Het zijn echter de gitaarkunsten van Duende die de show stelen. Hij kent alle geluidstrucjes van zijn instrument, al is hij daarbij wel continu afhankelijk van de effectenbak. Ongetwijfeld het gevolg van vele uurtjes oefenen op zijn zolderkamertje. Hoogtepunt is de bottleneckpower in 'Schizofrenic', dat begint met een sinistere riff (denk aan Led Zeps 'In My Time Of Dying') en vervolgens openbarst in een slide-eruptie.
Een klein uur speelt het duo de nummers van het debuut. De beperkingen van het genre weerhoudt The Death Letters er echter niet van om het publiek te verwennen met een bad van bezielde rock 'n' roll en vuige blues. Daarbij werden we volledig ondergedompeld en mogen we dus gerust stellen dat de hype rondom The Death Letters volkomen terecht is.