Death Acoustic tot het bittere einde…

Nick Oliveri, support: Le Chat Noir, Muziekgieterij Maastricht

Nadia Hagen ,

Wie de naam Nick Oliveri hoort, denk meteen aan stoere rock, donkere basgeluiden en aan Queens of the Stone Age. Inderdaad, de ex-bassist van QOTSA is op Europa toer. De afgelopen jaren heeft hij meerder projecten gehad zoals Moistboyz of is als gastmuzikant bij bands ingesprongen. Nu toert hij aleen met zijn akoestische gitaar (dus zonder basgitaar en de show 'Death Acoustic' door Europa.

Nick Oliveri, support: Le Chat Noir, Muziekgieterij Maastricht

Maastricht had op woensdag 25 november de eer de grootmeester in de Muziekgieterij te ontvangen. Als voorprogramma stond Le Chat Noir geprogrammeerd. Wie nog nooit iets van deza band heeft gehoord, mag alvast een pen en papier gaan pakken. Dit Britse stel, gitarist/zanger en drumster heeft met z’n tweeën een muur van geluid neergezet. Na pas drie jaar samen spelen en het leren bespelen van de instrumenten boden ze een energieke show, waarbij het moeilijk was stil te blijven staan. De drumster in haar Beetlejuice (zwart/wit gestreepte) jurk en blote voeten zorgde voor stemming door wild met haar haar te zwaaien en staand of zittend op haar drumstel in te slaan. De zanger en gitarist rolde over de grond en stomrde soms het publiek in om met passie oorverdovend geluid te produceren. Hoe je hun muziekstijl ook wilt beschrijven, grunge, speedrock, punk, maakt niet uit. We zijn benieuwd naar de teksten van de liedjes, want die waren helaas niet verstaanbaar. Hoe dan ook, wie van een lekker potje stevige rock houdt, mag dit stel zeker niet missen.

Na dit veelbelovende voorprogramma was het eindelijk tijd voor het optreden van Nick Oliveri. Voor diegene die hem al eerder hebben gezien, nee deze keer was hij gewoon netjes aangekleed. Met zijn rauwe, rokerige stem zong hij over afscheid nemen van zijn ex-vrouw, de dood, maar ook banale dingen als 'I just need a hammer'. Hierbij bespeelde hij zijn compleet met stickers beplakte akoestische gitaar ritmisch en soms net als een basgitaar. Het optreden was een aparte combinatie van rauwe zang en schreeuwen met akoestische klanken. De liefhebber, het alternatieve Maastrichtse publiek, was enthousiast. Toch leek hij een band en krijsende gitaren sterk te missen. Bij zijn show hoorde heftig vloeken, een hele boel whisky shots, verhalen over sex, drugs and rock ’n roll en tussendoor leek hij de microfoon door te slikken.

Tot vlak voor het einde was het publiek enthousiast, toen de stemming plotseling omsloeg. Vlak voor de grote hit 'Autopilot' werd in het publiek een opmerking over drugsgebruik gemaakt. Nick die inmiddels al een hoop shots en bier had gedronken, werd kwaad. Hij gooide zijn gitaar op de grond en vloog het publiek in. Hij kon door de organisatie net nog tegen gehouden worden. Na een tijdje kalmeren werd het optreden toch nog afgesloten met 'Autopilot'.

Een fantastisch begin van een lekkere avond rock muziek, met een teleurstellende afsluiting! De vraag blijft of het allemaal bij de rock ’n roll show hoorde, of helaas een triest optreden van een ooit legendarische muzikant is geweest.