De Staat in Perron55, Venlo. Compleet uitverkocht. Een hoopvol vooruitzicht. De Belgische formatie Team William opent de avond. En dat doen ze vol enthousiasme. Deze band brengt vrolijke deuntjes en kan het beste omschreven worden zoals ze zelf schrijven: "een energieke indie popband die u op slag gelukkig zal maken". In België reeds flink geroemd en nu op weg om ook in Nederland spijkers met koppen te slaan. De band speelt catchy popnummers van het onlangs in eigen beheer uitgebrachte debuut-album 'Team William'. Of ze het publiek gelukkig hebben gemaakt is zeker niet uit te sluiten. Naast een muzikale aanrader, een uitstekende opener voor deze avond.
Invloeden van grootheden als Queens of the Stone Age, Tom Waits, Johnny Cash en dEUS worden genoemd bij het horen van De Staat. Enige hoorbare overeenkomsten zijn er wel. Maar proberen om hen in een muzikaal hok te stoppen is ondoenlijk. Ze zijn een categorie op zich. Wat ooit startte als een zanger/gitarist/composer op zoek naar muzikanten voor zijn project, is inmiddels geëvolueerd tot een band met een eigenzinnige sound die niet meer weg is te denken uit de hedendaagse 'Neerlandsche' scene.
Vooruitgesneld door de goede live reputatie, vervolgt De Staat het muzikale pad wat deze avond reeds is aangelegd. En hoe. Torre Florim en zijn mannen nemen de instrumenten ter hand en veroorzaken een sonische wervelwind. Met het stampende 'Sleep tight', tevens openingsnummer van de cd, wordt geopend. Het publiek zingt en swingt terwijl De Staat zich door het redelijk verse repertoire heen werkt. Dick Dale, surf babes en een mogelijke track voor een nieuwe film van Quentin Tarantino zouden zomaar een paar willekeurige gedachten kunnen zijn die opkomen bij het horen van 'My Blind Baby'. Florim's donkere stem met de staccato accenten zorgt voor versterking van deze gedachten.
Rocco Bell, in het dagelijkse leven ook wel bekend als Rocco Hueting, toont zich creatief door het gebruik van een mengeling aan elektrische en allerhande percussie-instrumenten. En niet te vergeten, zijn inmiddels fameuze handelsmerk en dat mag best genoemd worden, de koebel. Bell geeft zelf aan 'van huis uit' geen muzikant te zijn. Gezegd kan worden is dat van de nood een deugd is gemaakt dan. Bassist Jop van Summeren heeft echt te weinig ruimte op het podium om zijn energie kwijt te raken, bruisend van actie. Samen met de 'mannen op de achtergrond', althans vanavond, gitarist Vedran Mircetic en drummer Tim van Delft, vormen zij het voor De Staat zo karakteristieke en ritmische fundament.
Het met banjo doorspekte 'We're gonna die', dit keer zonder banjo, nodigde ondanks de nogal destructieve titel uit tot uitbundig meezingen. Eerlijk is eerlijk, ooit komt het er toch van, maar vanavond niet. Een bezoeker toont zich dankbaar door de muzikanten op een rondje bier te tracteren. Bedankt, een slokje drinken maar dan toch weer terug naar de muziek.
Uiteraard is er voor sommigen in de zaal een feest van herkenning als de eerste single en bescheiden hit 'The Fantastic Journey Of The Underground Man' gespeeld wordt. Een nummer met de nodige airplay op de Nederlandse en Belgische radio. De zaal kolkt en dampt nog meer. Wat niet op de debuut cd aanwezig is, is rockabilly-achtige 'My Heart's Dead'. Afkomstig van de digitale 'Habibi EP' waarnaast een afwijkende, veelal live gespeelde, versie van 'Habibi', ook een live versie van 'Wait For Evolution en een live cover van Sydney Samson’s 'Riverside' staan. Na het meerstemmige en sferische 'I Am Here To Lose Control' nemen de mannen een kleine pauze. Florim echter kan niet wachten om weer terug het podium op te klimmen. De rust is dan ook van korte duur.
Als waardige afsluiter, tevens toegift, wordt de titel track 'Wait For Evolution' gespeeld. Een uitstekende keuze en met een groots applaus neemt Perron55 afscheid van De Staat. De wervelwind is voorbij getrokken, het ongeluk buiten de deur gehouden en de belofte is ingelost. Venlo zal nog lang nadenderen.