Het meest noordelijke puntje van Limburg herbergt mogelijk één van de mooiste concertlocaties van heel de provincie. Landgoed Roepaen, in het dorpje Ottersum, is landelijk gelegen. Ver weg van de drukte. Toch staat de drassige parkeerplaats er regelmatig vol met auto’s van bezoekers die soms een flinke reis moeten maken om hier terecht te komen. Op deze prachtige herfstige zondag is dat niet anders. Het Cultureel Podium verwelkomt vier diverse americanazangeressen in een intieme setting; Venessa Peters, Marianne Dissard, Gretchen Peters en Laura Gibson.

In alle rust begint deze muziekmiddag in Ottersum met Venessa Peters; overigens niet verwant aan Gretchen Peters, die later vandaag optreedt. Venessa heeft met haar achternaamgenoot gemeen dat ze beide traditionele singer/songwriters zijn naar oud Amerikaans recept. De jongere Venessa vertoont echter ook modernere invloeden, zonder daarbij van het reeds vaak bewandelde americanapad af te wijken. Zo lijkt ze vocaal verdacht veel op Heather Nova, die we in Nederland kennen van radiohitjes als ‘Walk This World’, ‘London Rain’ en ‘Someone New’. Venessa Peters is een steengoede zangeres met oprecht en ingetogen repertoire, maar wel de meest conventionele artieste die deze middag aantreedt in Roepaen.

De band die Marianne Dissard met zich meesleept over de wereldbol is een kleurrijk gezelschap. Als een soort seventies revivalband verschijnt de club uit Tucson, Arizona op het podium. Gitarist Brian Lopes kondigt aan eerst een aantal eigen nummers te doen, alvorens het reguliere optreden van zangeres Marianne Dissard. Lopes verrast met nummers in de geest van Jeff Buckley; hetgeen een groot compliment is voor deze muzikant. Dissard en band zijn goede vrienden met Calexico. Dat hoor je direct terug in deze Franstalige muziek. Alsof Brigit Bardot begeleid wordt door een Mexicaanse rockband. Broeierige, sexy liedjes verwarmen de kleine zaal van Roepaen. Van oorsprong is Dissard een Franse documentairemaakster, maar in een jaar tijd ontpopte deze avontuurlijke Française zich tot een boeiende performer, die absoluut een plek verdient op de Europese festivals de komende zomer.

Het is wonderlijk dat Gretchen Peters in Nederland slechts in zulke kleine zaaltjes staat. Als zangeres geniet Peters in de VS en Groot-Brittannië een zekere sterstatus, maar vooral als songschrijver voor anderen is zij een fenomeen in Nashville. Haar liedjes werden opgenomen door een scala aan artiesten, waarvan Faith Hill, Bonnie Raitt, Martina McBride en Trisha Yearwood de bekendste zijn. Bovendien maakt Bryan Adams sinds 1994 graag gebruik van de diensten van Gretchen Peters. Live toont Peters aan dat zij niet onderdoet voor haar beroemdere collega’s. Haar stem ontroert wanneer ze zingt over huiselijk geweld in ‘Independence Day’, tijdens het spaarzaam gearrangeerde ‘On A Bus To St. Cloud’ en in de westerngospel ‘Prairie In The Sky’. Op het onlangs verschenen ‘Circus Girl’ bundelt ze haar beste en bekendste werk. Een aanrader voor liefhebbers van vrouwlijke singer/songwriters en americana.

Van een compleet andere strekking is de laatste dame op deze middag in Roepaen. Haar naam is Laura Gibson. “En mijn band heet ook Laura Gibson”, grapt het verlegen ogende meisje. Het drietal komt uit Portland, Oregon; een plek die bekend staat om zijn indiescene. Een mix van mountainfolk met avant-gardistische strijk- en blaasmuziek begeleiden de lijzige vocalen van Gibson, die doen denken aan het broze stemgeluid van Simone White en Emiliana Torrini. Zwaarmoedige ballades worden afgewisseld met een luchtig kinderliedje en enkele toegankelijke gitaarpopnummers. Het ontwapenende karakter van Gibson zorgt ervoor dat zelfs fans van meer conventionele americana aandachtig blijven luisteren.

Roepaen toont met deze afwisselende line-up aan een sterk programma neer te kunnen zetten, want americana is geen genre dat zich bij uitstek leent voor verrassingen. Met Dissard en Gibson is dat echter uitstekend gelukt, terwijl Gretchen Peters een onterecht ondergewaardeerde wereldster is. Wie weet komt dat in de toekomst nog goed.