“Vanaf dat ik klein was speelde ik piano, maar in feite kon ik beter zingen. Mijn pianoleraar zei: er bestaat zoiets als jazz zang op het Conservatorium, is dat niets voor jou?”, vertelt de achtentwintig jarige Lien De Greef, alias Lady Linn, backstage tijdens het Mama's Pride festval in Geleen.
Op het Gentse Conservatorium werd ze verliefd op de swingjazz van de jaren twintig tot en met vijftig van de vorige eeuw. “Het was de popmuziek van toen, het sprak mij heel erg aan; de positiviteit, de swing, de mooie melodieën, de blazers, heel de energie en de sfeer. De humor die in de teksten zit, het soort performances, zoals vanavond bijvoorbeeld: de blazers die meezingen, vraag en antwoord, allemaal heel humoristisch en plezant.”
Eén van haar idolen is Stan Kenton. “De muzikanten van zijn big band waren zeer goed op elkaar ingespeeld, dat vond ik heel erg indrukwekkend. Eén van mijn favoriete zangeressen, Anita O'Day, zong bij die big band. Ik koos af en toe nummers van hem om te spelen omdat ze heel goed in elkaar steken."
Op het conservatorium ontstaat Lady Linn & Her Magnificent Seven. "Wij zijn eigenlijk een uitgebreid combo, een heel kleine Big band. Vroeger speelden we veel covers, nu niet meer."
Lady Linn verwijst naar het album 'Here We Go Again', dat in tegenstelling tot de eerdere e.p.'s, louter eigen nummers bevat, een cover van Eddy Grant's 'I Don't Wanna Dance daargelaten. Lien's teksten blijken op het tweede gehoor nogal te vloeken met haar vrolijke jurkjes. Haar liefdesleven ging niet over rozen.
“Ja... goed”, lacht ze als ze gevraagd wordt hoe het nu met haar gaat. “Het is een manier om zaken een beetje van je af te schrijven. Het is autobiografisch, maar ik probeer het ook altijd in een verhaaltje te gieten, te romantiseren, erger te maken of juist vrolijker, omdat ik ook niet depri probeer over te komen. Dat ben ik ook niet, ik probeer er altijd een beetje humor in te stoppen, relativering... Maar alles gaat goed!”
Naast de teksten schreef ze ook de arrangementen voor haar blazers. “Ik belde de muzikanten en vroeg ze of ze wel zo hoog konden spelen, “Hoe laag kun je ook al weer spelen?”, lacht ze. Van die oude nummers bestaan geen partituren, dus heb ik ze zelf allemaal beluisterd en overgeschreven. Zo heb ik heel veel geleerd van bestaande arrangementen, ik zat erdoor een beetje in de sfeer en de routine, dat leer je dan wel.”
Lady Linn & Her Magnificent Seven is een gevestigde naam in eigen land, vlak voor Mama's Pride werd bekend dat de groep op Rock Werchter staat en werd hen een gouden versie van 'Here We Go Again' uitgereikt. “Ik ben bezig met een tweede plaat, er is interesse uit het buitenland, ik heb contact met een Amerikaanse producer die geïnteresseerd is om de tweede plaat te producen, maar we moeten nog beginnen, dus daar kan ik nog niet veel over zeggen.”
Volgens de zangeres gaan we een big band revival meemaken. “In België is het al bezig, je hebt er de feesten van Radio Modern, waar we hebben al vaker gespeeld hebben. Ze beginnen om acht uur 's avonds met een dans initiatie, de Lindy Hop, daarna is er een optreden van een band. Mensen zijn ook allemaal gekleed als in de jaren veertig, vijftig. In België is dat een heel groot succes. Wij zijn ook van plan om samen met hen naar Nederland te komen om van die feestjes te doen.”
Dan is het tijd om weer naar huis te gaan. Lady Linn vertrekt met haar mannen naar Gent waar de volgende morgen om vijf uur de wekker gaat voor de videoshoot voor 'I Don't Wanna Dance'.