Face Tomorrow heeft intussen een behoorlijke reputatie opgebouwd in Nederland. De band houdt het dan ook al langer dan de gemiddelde Nederlandse band uit, namelijk al 12 jaar. En dat de band en muziek zich nog altijd kan meten aan alle internationale standaarden bewijst het Rotterdamse kwintet op hun derde full-length album ‘In The Dark’.
Het enigszins vaste voorprogramma voor Face Tomorrow, Left, opent de avond met hun mindere zware muzikale variant van het genre. Ook Left zal binnenkort zijn nieuwe cd mogen presenteren. Het debuut ‘The Quest For Fire’ is zelfs geproduceerd door Remi, zanger van Green Lizard. Het Eindhovense trio getuigt van voldoende kunnen om het gemis aan een lokale held als support te doen vergeten. De nummers liggen prettig in het gehoor en worden overtuigend gebracht. Het is hierbij voornamelijk drummer Justi die de band bij elkaar houdt met innovatieve ritmes en afwisselende breaks. Dit is broodnodig, want veel nummers zijn helaas doordrenkt van het stigmatiserende genre-cliché. De uitzondering in de vorm van een nummer in 7/8-maatsoort bevestigt hierbij de regel. Maar waar de band gebruik maakt van melodieuze zanglijnen met tweede stem in de refreinen, wordt het pas echt interessant.
Hoe het laatste nummer van de set van Left wellicht niet de beste keuze is, begint Face Tomorrow zijn set met eenzelfde vreemde keuze. Als opener wordt zanger Jelle begeleid op akoestische gitaar door Aart. Hierbij bewijst Jelle een voortreffelijk zanger te zijn, volledig in staat een gevoelig nummer overtuigend te brengen. Maar als de rest van de band hun bombastische geluid over Jelle heen giet, blijkt overduidelijk dat de zanger behoorlijk last heeft van het slechte podiumgeluid. Hierdoor ontstaan geregeld kippenvelmomenten als hij een lange noot volledig naast de toon inzet. Het publiek reageert beleefd als Jelle vraagt of hij wel zuiver zingt omdat hij zichzelf niet hoort. Dit is het moment dat het podiumgeluid wordt aangepast en de zanger herstelt zich met verve uit zijn benarde positie. Op dat moment trekt de band op en lijkt de set minder slordig over te komen dan de eerste helft. Want drummer Sjoerd, wellicht geplaagd door hetzelfde nadelige podiumgeluid, mist enkele breaks en verliest zelfs een stok in het eerste nummer. Gitarist Aart blijkt geheel ergens anders te zijn met zijn gedachtes bij een inzet, als hij volledig de verkeerde akkoorden inzet en hiermee Jelle van zijn stuk brengt.
Ondanks enkele slordigheden staat de band voor wat het beweert: strakke, zware, bombastische, energieke, mooie, doordachte en emotionele muziek. Bij enkele nummers is zelfs de kracht en het geluid van Tool terug te horen. Maar dat mag zeker niet als een aanval beschouwd worden.