Tim Christensen timmert al enige jaren aan zijn solocarrière en doet dat niet onverdienstelijk. Na zijn debuut 'Secrets on parade' uit 2000, opgevolgd door het succesvolle 'Honeyburst' in 2003, is 2008 het jaar van het meest recente werk 'Superior'. Tot voor kort alleen digitaal aan te schaffen. Vanaf nu ook in fysieke vorm. Wat kan wachten lang duren. Vanavond is Weert aan de beurt.
Opener van de avond, de Limburgse formatie, Dogman warmt het publiek op. Met hun stevige repertoire razen ze door hun setlist. Dit bestaat deze avond uit voornamelijk eigen werk wat vooral gekenmerkt wordt door het sterke stemgeluid van frontman Michiel van Horen, die vanavond een thuiswedstrijd speelt. Invallende drummer Hans in 't Zandt neemt vanavond de stokken over van Pasqual Hoeken. Gitarist Mark Vergoossen en bassist Bas van Heel laten zien hoe je met een aantal snaren melodieus kan rocken. Na ruim een half uur is de koek bijna op. Afgesloten wordt er met het prettige 'Dogman', origineel van Kings X. Met deze afsluiter zorgt men ervoor dat de thermostaat van het publiek op de juiste stand is gezet. Aan Tim Christensen de eer.
Rustig en behouden betreedt Tim Christensen met zijn band het podium. De zaal reageert enthousiast wanneer het rustige 'Surfing The Surface', afkomstig van diens tweede cd 'Honeyburst', wordt ingezet. De start van een avond met afwisselend rustige en meer up-tempo nummers. Duidelijk is dat de populaire nummers veel gehoor krijgen. 'Jump The Gun', een van de persoonlijk favorieten van niemand minder dan Eric Corton, zorgt voor de voetjes van de vloer. Veel 'oud nieuw werk' wordt gespeeld waaronder de single 'Superior' en het 'laid back' 'India'. Beide tracks hebben een eigen videoclip. De moeite waard om eens te bekijken.
Christensen, met gitaar, wordt vanavond, en tijdens deze korte tour, begeleid door een kwartet aan getalenteerde Deense muzikanten. Søren Koch, eigenlijk gitarist van huis uit, is vanavond de bassist. Jesper Lind op drums en Lars Skjærbæk, gitaar, vormen de rest van de ritmische eenheid. Ergens achter een skala aan oude Hammond's, zit toetsenist Christoffer Møller verstopt en hij zorgt stiekem toch voor de nodige verwarmende klanken.
Gedurende de show vliegen er regelmatig wat suggesties vanuit het publiek de kant op van Christensen. Deze reageert geamuseerd met 'Not yet', waar, naar later blijkt, meer achter zit. Het van de debuut cd afkomstige 'Love is a matter of' en 'Get the fuck out of my mind' klinken alles behalve roestig. Een vos verliest zijn streken niet. Gelukkig maar. Laatstgenoemde nummer vloeit over in 'Rotator', origineel van Dizzy Mizzy Lizzy, de band waarmee Christensen naam en faam maakte en in 2010 weer te bewonderen. 'Waterline' laat de Bosuil exploderen. De zaal gaat compleet los. Wat een feest om te zien en te horen. Het, naar later gebleken, op het laatse moment ingelaste 'Silverflame' besluit de reeks Dizzy Mizz Lizzy nummers. Christensen hield zich aan zijn woord en laat na het laatste akkoord De Bosuil 'even' rustig tot zinnen komen.
Dat het publiek duidelijk niet genoeg heeft gehad en schreeuwt om meer, laat Christensen en band niet onberoerd. Na amper een slokje bier, fris of iets anders, dat is onbekend, treden de mannen weer aan. Christensen begeleidt zichzelf op elektrische piano tijdens het ingetogen 'Wonder of Wonders'. De Bosuil hoort ademloos toe. Verrassend is de tweede toegift en de daarin gespeelde cover 'Cinnamon Girl' van Neil Young. Een inmiddels 40 jaar oude plaat maar nog steeds smaakvol en actueel. 'Fallin' to pieces' van Christensen's debuut album 'Secrets on Parade' is een waardige afsluiter.
Het enige minpuntje van de avond, is dat de zaal slechts half gevuld was. Dat dat voor Christensen niks uitmaakte, heeft hij overtuigend bewezen. Het publiek heeft zich kostelijk geamuseerd en is op zijn wenken bediend. Het tweede succesvolle optreden in Weert is een feit.