Twee weken voor het concert blijkt er een support-act bekend gemaakt te zijn namelijk de Bergse coverband ‘666 The Nightmare’. Deze groep bestaat uit zeven muzikanten met een nietsontziende dadendrang aldus de biografie. De in vreemd gestoken pakken bandleden (de ene draagt een kilt, de ander een vleermuizenpak) zijn goed op elkaar ingespeeld en weten de covers zoals onder andere ‘Tie Your Mother Down’ van Queen, ‘Highway Star’ van Deep Purple, ‘Running With The Devil’ van Van Halen en zelfs ‘Unschreiblich Weiblich’ van Nina Hagen goed te vertolken. Maar wat opvalt is dat de 2.300 aanwezigen met smacht wachten op shockrocker Alice Cooper en zijn Theatre Of Death Tourshow.

En dat wachten wordt dan ook overtuigend beloond. De 61-jarige zanger wiens echte naam Vincent Furnier is, weet het publiek vanaf het eerste moment in te pakken met zijn death-show. Alhoewel de reactie vanuit het publiek mager is, alleen de eerste rijen reageren enthousiast. Is men zo onder de indruk of ligt het aan het matige geluid? De show is in ieder geval indrukwekkend te noemen en de muzikanten om Alice heen weten hun partijen goed te spelen ook al is het soms op de automatische piloot. Het beukt en ronkt aan alle kanten zowel de nieuwere songs als de gouwe ouwe. Zelfs het decor is erg indrukwekkend te noemen; bij aanvang van de show hangt er een groot doek voor het podium, erboven hangt in grote letters de naam Alice en de drummer zit hoog boven de rest van de muzikanten achter zijn drumstel.

De set begint met een deel van ‘School’s Out’ wat natuurlijk een grote klassieker is. Als toegift wordt deze nog eens volledig gespeeld wat het publiek dan gretig tot zich neemt. Andere songs als ‘Eighteen’, ‘No More Mr. Nice Guy’ en misschien wel de grootste hit ‘Poison’ gaan erin als zoete, of moeten we zeggen bloederige, koek.

Aan bijna iedere song zit wel een visueel spektakel vast; van de welbekende guillotine tot een gifspuit en dwangbuis. Alice laat zich zelfs ophangen middels een ouderwetse strop, hakt met een sabel het hoofdje van een baby af en laat zich rondrijden in een rolstoel waarbij een assistente met een flex over haar gevoelig plekje gaat. Alsof het nog niet genoeg is, wordt er ook nog een roadie gespiest, het publiek op kettingen en flyers getrakteerd en worden er twee verpleegsters gewurgd. Het geheel is vakkundig inelkaar gestoken, zelfs over de lichtshow is goed nagedacht. Hans Klok is er niets bij. Met deze stortvloed aan horrorelementen kom je ogen en oren te kort voor dit magistrale optreden.