Ineens liep ik daar, op woeste zandgrond temidden van kale, dorre heuvels en grote cactussen. Ik kon me niet meer herinneren hoe ik hier verzeild was geraakt. Hoezeer ik ook probeerde om herinneringen op te halen, het lukte maar niet. Ik keek wat voor me uit en liep naar de enige ranch in de omgeving, alwaar de lege flessen op de vloer herinneringen verklapten aan een tijd waarin ooit de whisky en het bier hier rijkelijk vloeiden. Een plek echter, die nu nog droger leek dan de dorre woestijn waar ik in was beland. Geen spoor van leven was hier te bekennen.
Ik liep weer naar buiten. Daar in de verte zag ik iemand zitten. Verscholen onder een grote beige hoed zat hij daar, enkel met zijn gitaar bij zich. Ja, hij was het. Ik durfde het me bijna niet voor te stellen, maar ik herkende hem direct aan zijn uit duizenden herkenbare bonte kostuum. Ik liep naar hem toe, schudde hem de hand en stond eigenlijk met mijn bek vol tanden. Hier had ik al die jaren naartoe geleefd en nu ik hem eindelijk zag, kon ik alleen maar ademloos toekijken. Dit kon niet waar zijn… Ik altijd maar denken dat hij niet meer onder de levenden was, maar nu stond ik recht tegenover hem. We spraken over de mensen die hem bewonderden. Hij leerde Keith Richards country spelen en speelde een voorname rol in de muzikale opvoeding van Ryan Adams. Van hem werden vele indrukwekkende duetten met Emmylou Harris op de vinylschijf vereeuwigd.
Deze man, die nu voor me stond, was groter dan hijzelf ooit kon bevroeden. Hij was de persoon die countrymuziek hip en bekend maakte bij het alternatieve publiek in zijn tijd, door er op geheel eigen wijze een psychedelische en rockende draai aan te geven. Een draai die 35 jaar na dato nog altijd relevant blijkt te zijn. Hij was in eigen persoon verantwoordelijk voor de stroming die later bekend werd als ‘alt-country’, een stroming waar talloze artiesten en bandjes de vruchten van zouden plukken. Hij was degene die er definitief voor zorgde dat countrymuziek uit het verdomhoekje werd gehaald, iets waar vele muziekliefhebbers hem nog altijd erkentelijk voor zijn. Van zijn persoon ging een haast mythische kracht uit, omdat hij al op jonge leeftijd het leven liet. Dat dacht ik althans, maar ik werd hier gefopt waar ik zelf bij stond.
Als ik van de kennismaking met hem melding zou maken bij Rio, zou deze me voor gek verklaren. Rio at, dronk en sliep countrymuziek en behoorde tot de grootste adepten van hem. Rio was de belichaming van countrymuziek in mijn omgeving. Ik was in de gelukkige omstandigheid de mens Rio te kennen. Hij kon met een enorme bevlogenheid verhalen vertellen over zijn muzikale helden en vertoonde angstvallig veel overeenkomsten met hen, niet in de laatste plaats vanwege zijn lange, rijzige gestalte en kenmerkende hoed. Soms beeldde ik me in dat hij was herrezen en via Rio opnieuw tot de wereld was gekomen. Een theorie die ik naar de vuilnismand kon verwijzen, want ik stond nog steeds tegenover hem, midden in die dorre woestijn. We waren hier niet in het groene en vlakke Florida, zijn geboortegrond. Daar was ik inmiddels wel achtergekomen. Net op het moment dat ik mijn blik weer naar hem richtte, hoorde ik een geluid dat harder, steeds harder werd. Het deed pijn aan mijn oren. Er kwam geen einde aan en ik probeerde aan het geluid te ontsnappen.
Het lukte. Ik drukte de wekker uit en ontwaakte uit mijn roes. Het enige wat ik nu nog kon doen, was zijn muziek gaan beluisteren.
Well, it's said my life is been so free and easy
But I'll tell you now the story isn't so,
Cause I've spent a lot of time down on the corner
Tasting tears and spilling whisky on the floor
Hij had het niet treffender kunnen verwoorden. Zijn muziek is als goede wijn: ze komt beter tot zijn recht, naarmate de tijd vordert. Gekweld door de vroegtijdige dood van zijn vader en een moeilijke jeugd, wist hij zich te onderscheiden als een van de grootste genieën van zijn tijd. Alleen daarom al zal zijn muziek tot in lengte van dagen blijven voortleven. Gram Parsons, bedankt voor de onuitwisbare plek die je bij mij hebt achtergelaten.