Nog voor we binnen zijn hebben we al een setje schoonmaakhandschoenen in de pocket. Gelukkig niet om schoon te maken, maar om aandacht te vragen voor de olie vervuiling in Nigeria. Boven in de film zaal van Perron 55 worden voorlichtingsfilms van Amnesty International vertoond. In het café hangen de resultaten van de fotograaf Kadir van Lohuizens 'Olie en onrecht in Nigeria'. Buiten kunnen we leren vuurspuwen, en in de zaal geeft de burgemeester van Venlo het startschot voor een gezellige avond.

Opener Timebound staat wat onwennig hun eerste cover te spelen. Maar na deze drie minuten beuken ze erop los. Onder andere covers van Anouk, Kings of Leon vullen de zaal. Het is ook lastig met weinig podiumervaring om te moeten beginnen, maar daar zijn zij zeker wel in geslaagd. Vrolijke melodieën en stevige rockende gitaren scheuren de zaal door. Hier en daar wat foutjes van de bandleden, misschien doordat het covers zijn, of toch de zenuwen? Uiteindelijk wil Timebound met eigen nummers de zaal platspelen. Nou, Timebound, plak er nog maar vier maanden achteraan en jullie zetten een spetterend optreden neer.

Als tweede stappen de leden van Al Moustache het podium op. Een verassende muziekstijl reikt mijn oren; rock & roll is het wat de klok slaat. Swingend brengt deze band een aantal eigen nummers als wel covers, van Thin Lizzy tot Mika, ten gehore. Zeker de covers laten zien dat deze mannen en vrouw zeker goed zijn voorbereid. Strak en speels worden de nummers neergezet. Vooral een compliment naar de zangeres, moeilijke modulaties weet zijn moeiteloos te pakken. Het enige punt van kritiek is de performance die wat te wensen over laat. Laat jullie publiek maar eens zien dat jullie er net zoveel lol in hebben als de mensen op de dansvloer. Ik weet zeker dat ik nog veel van jullie zal horen.

Na pop en rock & roll zijn we toe aan een biertje en een nieuwe band. Graag eentje met wat rustigere muziek. Nou dat is gesneden koek voor het duo Mo & Skinny. Gitaar en bas, en twee mooi in het gehoor liggende stemmen, meer heb je toch niet nodig? Ritmisch vullen ze elkaar aan, van gevoelige melodietjes tot aan reggae stuiterende aanslagen. Dit is zeker een lust voor het oor, na de stevige rock. Deze twee mannen weten een complete band te vormen met hun spel, knap werk. Zonde eigenlijk dat Mo & Skinny bij zo’n concert optreden, het haalt het tempo wat uit de avond. Zij verdienen een concert met meer van dit soort muziek, dan zouden ze nog meer schitteren.

Na al die Engelse muziek zijn we toe aan een productie van eigen bodem. Lekkere Nederlandstalige muziek, waarbij je kunt swingen en, tenminste als je de teksten al kent, mee kan zingen. De zoete sound, met soms wat flauwige teksten doet denken aan de Nederlandse band Spinvis. Opvallend is ook de ontbrekende drummer, Reinard gebruikt hier gewoon een beat voor. Wel benieuwd of zo’n beat niet wat eentonig gaat worden. Aan hun performance ligt het zeker weten niet, zij krijgen zelfs een halfvolle zaal nog aan het deinen. Eind Januari betreden zij wederom het Perron 55 podium, in de befaamde 'Nu of nooit' wedstrijd. Afwachten of ze doorstomen, en misschien zien we ze wel terug op Pinkpop.

Als laatste knaller van dit festival bestijgt Model 101 het podium. Een dikke sound vult de redelijk leeggelopen zaal. Gelukkig mag dat de pret niet drukken voor zowel de bandleden als de overgebleven bezoekers. Hun muziek, dynamisch te noemen, zit vol veranderende maatsoorten, drum & bass stukjes en a-ritmische klinkende maten. De beukende riffs worden afgelost met heldere, instrumentale samples. Het is zeker dat Model 101 zichzelf goed neerzet als liveband, en niet onder doet aan de kwaliteit van hun EP. Een minpuntje om op te merken: helaas zijn veel stukjes voorzien van samples. Daardoor was ik verrast dat er regelmatig twee werkeloze gitaristen stonden. Vol spanning wachten we dan ook af wat het full-length album ons gaat brengen. Jammer dat de zaal zo leeg was, want voor Model 101 mag je wel een zaal vol headbangende en beukende metalheads vullen.

Een drukke en enerverende avond. Spijtig dat de vuurspuwers niemand hebben kunnen overhalen om het ook eens te proberen. Misschien was het de regen die roet in het eten gooide? De bands waren afwisselend zowel van zichzelf als onderling en dat maakte dit weer een bijzonder concert in Perron 55, Venlo. Bijna iedereen heeft voor Amnesty International de petitie getekend, dus kan ik alleen maar concluderen: volgend jaar weer.