De wilde klanken van de eerste uren Pinkpop Classic worden wat ingedamd tijdens het tweede gedeelte van de dag. Maar niet voordat Living Colour eerst nog een bak herrie over Landgraaf loslaat. Herrie met hoge precisie en goed uitgedachte grooves. En wie denkt dat Living Colour vooral een oldiesband is heeft het goed mis, want in september verschijnt het nieuwe album; ‘The Chair In The Doorway’. Dat deze mannen goed kunnen spelen, dat hoeft eigenlijk niet meer geschreven te worden. Dat is net zo overbodig als zeggen dat Jan Smeets een baard heeft. De harde baslijnen van Doug Wimbish lokken zelfs voorzichtig dansjes uit. De band belooft later dit jaar naar de Nederlandse podia terug te keren.

Sommige artiesten zijn als een uitslaande brand, die snel geblust is. Anderen zijn als een waakvlammetje dat continu flikkert. Heather Nova behoort tot die laatste categorie. Haar successen zijn bescheiden, maar mevrouw Frith weet al ruim vijftien jaar een vaste schare fans aan zich te binden. Is Heather Nova dan een ‘Classic-artiest’? Haar meest recente album is een jaar oud en het merendeel van haar platen verscheen na 1999. Niet echt dus. Desondanks past Nova goed tussen acts als Living Colour en Sinéad O’Connor. Ze vormt zelfs een mooie overgang tussen beiden. De zweverige stem van Nova, gedragen melodieën en herfstige meisjespop/-rock doen het goed op het snikhete Megalandterrein. Voor de fans van Heather Nova uit het zuiden van Nederland een uitgelezen kans om de zangeres weer eens aan het werk te zien (ze speelt doorgaans in Amsterdam of Groningen), voor anderen een prettige kennismaking. Of een hernieuwde kennismaking, want wie op Pinkpop Classic herinnert zich nog hitjes als ‘London Rain’ en ‘Walk This World’?

Sinéad O’Connor is nog zo’n artieste die anno 2009 behoorlijk druk bezig is. Zo bracht de ooit zo omstreden zangeres het afgelopen decennium maarliefst zes studioalbums uit. En dat terwijl de meeste mensen niet veel meer van haar kennen dan ‘Troy’ en ‘Nothing Compares 2 U’. Bezoekers van Pinkpop Classic horen vooral zwaarmoedige nummers van O’Connor en voor niet-fans is het een lange zit. Tot het slaapverwekkende aan toe. Ja, dan ben je blij als je toch maar een tuinstoel mee hebt genomen van thuis. Typisch gevalletje van ‘je houdt er van of niet’. Velen hier overduidelijk niet.

Meer fans vinden we voor het podium bij Simple Minds. De band van Jim Kerr is al vele jaren net zo relevant als Julio Iglesias of één van zijn nakomelingen, maar dankzij een legio aan hits in de jaren ’80 en vroege jaren ’90 heeft Simple Minds niks aan populariteit ingeboet. En dan kun je wel met wéér een nieuwe cd op de proppen komen; de mensen willen toch die golden oldies horen. Simple Minds heeft dat goed begrepen en komt met een greatest hits-show. Zelfs het verplichte nummertje ‘(Don’t You) Forget About Me’ doet dit maal een beetje speciaal aan. Dit omdat het dé hit was uit de film ‘The Breakfast Club’ van de vorige week overleden regisseur John Hughes. Daarna wordt het helemaal leuk met guilty pleasures uit de eighties als ‘New Gold Dream (81.82.83.84)’ en ‘Somewhere In Summertime’. Publiekslieveling is ‘Alive & Kicking’, dat natuurlijk een arenameezinger van jewelste is. Stiekem nog heel erg leuk, die Simple Minds. Samen met Claw Boys Claw de krenten uit Classic-pap.