Tijdens het opbouwen en de soundcheck krijg je al direct het idee dat een lokale coverband het festival mag openen. En over het algemeen is dat niet zo heel erg interessant. Na de start van het optreden lijkt het erop dat deze vrees terecht is maar na een paar nummers beginnen de bandleden van Forgotten Trouble los te komen. Wat ook direct te merken is aan de muziek. Hoe langer het duurt, hoe beter het wordt. De afsluiter, een cover van Guano Apes, was super uitgevoerd door deze jeugdige band.
Clock zou volgens de programmering vooral moeten opvallen door hun meerstemmige zang. En het moet gezegd worden dat dit niet verkeerd uitvalt. De tweede gitarist en bassist vallen regelmatig bij met een tweede stem in de voornamelijk rustigere stukken van de songs. Geïnspireerd door o.a. Foo Fighters, Lenny Kravitz en Chris Cornell, laat Clock een krachtig repetoire van stevige rocknummers over het marktplein van Ell schallen.
Na Nederweert Live Open Air twee weken geleden, stond Trouble Magnet vandaag in Ell op het podium. Er kan weinig meer over gezegd worden dan over het optreden in Nederweert. Krachtige rocksongs worden afgewisseld met rustige en zelfs akoestische nummers. Enige minpuntje aan het optreden is dat de zang niet echt veel variatie biedt. In vrijwel elk nummer wordt het laatste word van veel zinnen lang uitgerekt door zanger Hans Reinders, waardoor het op een gegeven moment een beetje zeurderig doet aanhoren, ondanks het stevige rocktempo van de nummers zelf.
Slechts 1 woord van de naam van de band is waarheid: Experimental. Wie verwacht blues te horen komt bedrogen uit, want The Experimental Tropical Blues Band laat stevige punk-rock horen, waarbij het experimenteren met de gitaar, mondharmonica en microfoon niet geschuwd wordt. Zelfs als de apparatuur van zanger/gitarist Boogie Snake het begeeft, worden alle mogelijkheden van de microfoon benut om vele niet te beschrijven geluiden te produceren die helemaal pasten bij de snoeiharde begeleiding van de overige twee bandleden. Een ware belevenis die veel mensen vol verbazing over zich heen hebben laten komen.
Het was groots aangekondigd dat de The Hickery Underworld zou optreden op Ell Niño 2009. Afgaand op het repertoire dat op hun website te beluisteren is waren de verwachtingen ook hoog. Maar jammer genoeg was het optreden iets teleurstellend. Het begon lekker, met een aantal lekkere stevige nummers, waar af en toe iets rustigs doorheen klonk. Zelfs een Editors-achtige gitaar mocht niet uitblijven. Echter, later in de set werd het een beetje een puinhoop. Het leek wel of zanger af en toe helemaal de weg kwijt was, terwijl hij stuiptrekkend over het podium liep en elk onmogelijk geluid uit zijn gitaar probeerde te halen op de meest onmogelijke manieren. De afsluiter was echt een domper, waarbij op herhalende ritmes en tonen van de overige drie bandleden de zanger trachtte om emotionele en gevoelige klanken te produceren, maar slechts ondefinieerbare keelklanken op verschillende volumes te horen waren.
We hadden ze nog niet gezien tijdens deze editie van Ell Niño. Synthesizers. Maar dat maakte de Belgische elektro-sensatie Stijn helemaal goed. Een grote stellage met drie synthesizers, een KORG, een drumcomputer, sample boxes en wat al niet meer worden midden op podium neergezet, voorzien van twee microfoons. Het optreden is een goed doordachte mix van beats, samples toetsenwerk en nog meer samples en het is uitermate dansbaar. De performance van Stijn doet denken aan een mix van George Micheal en Prince, mede door de kleding en het dansen, en dat maakt het allemaal nog leuker om naar te kijken en te luisteren.