Noem je het eerste nummer op 'Attack Of The 88ft Cuban' nu een cover of een bewerking van het Red Zone Cuba-nummer ‘Records Back’? ‘Plectrums Back’ is een verhaal over een wegflippende plectrum tijdens een optreden op het Roggelse Tispelpop. Super 88 brengt dit nummer met veel scherpe rauwe herrie en bombast en zorgt voor dynamiek door tempowisselingen en een leuk intermezzo. Leuke details zijn de JET-sample, de dubbelloops-gitaarsolo en het dubble-bass-drum gerammel als hommage aan de eerdere drummer van Red Zone Cuba. Het geknepen geluid ‘Quit Or Fit’ versterkt het gevoel dat deze song is als rijden in een te rode auto met een te hoge snelheid in een te smalle tunnel met te scherpe bochten en te veel verraderlijke hobbels en kuiltjes. Uiteraard met te veel harde wind waaiend door te weinig haar. Luchtig akkoordenwerk, melodische baslijnen, grove riffs en strakke drumbreaks wisselen elkaar in rap tempo af. Als je snelheid maar 88 mijl per uur is. MC5’s ‘Ramblin’ Rose’ klinkt als John Lee Hooker die twintig kilo is aangekomen maar toch nog heel hard rent, gezongen door de zanger van The Darkness die nog een keer met zijn ballen tussen de deur gekomen is en de gitarist van Spinal Tap die zijn volumeknop van zijn versterker gesloopt heeft en heeft vervangen door een die nu tot 12 kan. Een typisch MC88-liedje. Fussball is een geweldige Super 88-song die fantastisch door Red Zone Cuba wordt uitgevoerd. Je kunt je vraagtekens plaatsen bij de voetbalwedstrijd-commentaar-sample; de essentie is uitstekend bewaard gebleven, al blijkt het geluid van de brute kracht van de Super 88 drummer niet te evenaren. Red Zone Cuba-zanger Mark warmt zijn stembanden bij de laatste tonen vast op voor ‘Killer Surf’. Als geluid dik kan zijn als een deelnemer aan de obesitas-race op Knastercross, dan is het dat bij dit nummer. Super 88 coveren doen de surf-rockers van Red Zone Cuba goed, maar eigen nummers spelen past beter in hun wereld. ‘Killer Surf’ is ook verschenen op het album ‘Visitors From Another World’, en toont Red Zone Cuba in de ware aard: grofkorrelige zang en ongekende snelheid. Het zesde en laatste nummer op dit schijfje is een blues, en wel gewoven van heel erg dik garen. Woele Janssen speelt een subliem potje bluesharp, waarover zanger Mark zich de poliepen op zijn stembanden schreeuwt. Moerasjeblieft, dit is de ideale combinatie van zompig en toch stevig, slordig en toch geen rommeltje, smerig en toch en heel lekker. ‘Attack Of The 88ft Cuban’ kan uitstekend dienen als voorgerecht op de complete maaltijden die Red Zone Cuba en Super 88 ons nog gaan opdienen. Slijp je bestek maar vast.