Triggerfinger is momenteel flink aan het touren door Nederland. Met hun tweede plaat 'What Grabs Ya', gooien ze hoge ogen in de media, zowel in België als in ons eigen landje. De recensies zijn stuk voor stuk erg positief. En waarom ook niet? De muziek is immers zowel erg stevig als sexy. Maar eerst het voorprogramma. The Mad Trist, nog niet zolang geleden tweede geworden tijdens de wereldwijde wedstrijd Emerganza, mag in de Fenix aftrappen. Jammer genoeg begint het al niet zo heel goed. Er gaat technisch gezien iets fout, waardoor de pauzemuziek nog maar even wordt aangezet. Na twee minuten begint de band dan toch met een knallende start. Daarna zetten ze een redelijke set neer. Al is het jammer dat ze nog steeds dezelfde songs spelen die ze al een behoorlijke tijd op de setlijst hebben staan. Het geheel klinkt goed maar mist toch nog iets. Een bepaalde rollende drive blijft uit. De nummers zijn af en toe iets te langdradig en beginnen op elkaar te lijken. De vergelijking met Queens of the Stone Age, let op de meerdere malen terugkerende koebel, is er niet naast gegrepen. En ze weten er zelfs een eigen draai aan te geven door het Motorpsycho-achtige meeslepende gitaarspel. Waar iedereen op wacht is uiteindelijk toch Triggerfinger. En die maken hun reputatie weer waar voor de zoveelste maal. De vuige, sexy, sprankelende, vlammende, rollende en walsende rock n roll knettert door de speakers. Dit is rock zoals het bedoeld is en dan ook nog eens in het kwadraat. Na een meedeinende intro knalt de band erin met het openingsnummer van 'What Grabs Ya'. 'Short Term Memory Love' stoomt over de menigte heen. Vervolgens wordt er met 'Soon' heerlijk doorgewalst. Het publiek vreet uit de hand van deze drie zeer timide muzikanten. De duimschroeven worden extra aangedraaid met 'Scream' dat een jachtige en stekelige song is en 'On My Knees' slaat werkelijk alles. Iedereen gaat los en geniet met volle teugen. Het schurkt aan tegen Led Zeppelin, Deep Purple, Queens of the Stone Age en Masters of Reality. En dat is goed te zien ook aan het publiek; jong en oud staat door elkaar heen in de zo goed als uitverkochte Fenix. Tijdens 'Faders Up' zingt een stel vrienden keihard mee waardoor zanger en gitarist Ruben Block in de lach schiet en bijna niet meer uit zijn woorden komt. Na een dik uur verlaat de band voor even het podium en komt terug voor een dampende toegift, beginnend met het laatste nummer van het album, 'No Teasing Around'. Met de opmerking; 'shake that ass where it's for' gaat het over in 'Commotion' van Creedence Clearwater. Ruben beklimt de PA om vervolgens een enerverende solo weg te geven. Op het einde zie je de drummer intens genietend kijken naar de bassist die ook helemaal in trance staat te genieten van alles. Een heel mooi moment om mee te maken. Er volgt nog een song en een drumsolo en dan is het toch echt gedaan helaas. Want dit vraagt om nog meer. Stel je eens voor; op de Route 66 in een oude Chevy en dan Triggerfinger in de cd-speler. Dat geeft een extra dimensie aan een dergelijke rit. En dit was in ieder geval een grote trip met veel adrenaline, testosteron en prairiezweet.