Editors voorlopig hoogtepunt van Pinkpop 2008

Pinkpop 2008 / Review 2.4: Editors, Stereophonics

Pierre Oitmann, Erik Luyten, ,

Natuurlijk is er ook dit jaar weer gedacht aan de liefhebbers van britpop door Buro Pinkpop. We hadden vandaag al Air Traffic, Moke en Blood Red Shoes. Kaiser Chiefs en The Verve staan nog op het programma, maar nu eerst Stereophonics en de sublieme Editors!

Pinkpop 2008 / Review 2.4: Editors, Stereophonics

Natuurlijk is er ook dit jaar weer gedacht aan de liefhebbers van britpop door Buro Pinkpop. Kaiser Chiefs en The Verve staan nog op het programma, maar nu eerst Stereophonics en de sublieme Editors! Het is leuk om bands te zien groeien. In oktober 2005 stond de Engelse band Editors nog in de kleine zaal van de toen net heropende Effenaar (met ondergetekende als dj, die het vanaf het balkon mocht aanschouwen). Niet veel later waren zoveel mensen verknocht aan het fantastische debuutalbum 'The Back Room', dat Editors zonder moeite de grote zaal van diezelfde Effenaar wist te vullen. Tijdens Pinkpop 2006 stonden mensen zelfs tot ver buiten de John Peel-stage (tent) om een glimp op te vangen van Editors. Verleden jaar verscheen de tweede plaat, 'End Has A Start', gevolgd door een bijzonder succesvol optreden op Lowlands. En nu dus wederom op Pinkpop op de Main-stage, waar deze band hoort! Want dat bewijst deze band wederom. Al vanaf het uitgestelde begin van de show (omdat Amy MacDonald te laat kwam opdagen) slingert de band uit Birmingham hoekige gitaarpartijen Landgraaf in, die deze met liefde absorbeert. Wanneer je de nummers van beide platen om-en-om hoort in de set van Editors, dan valt op hoe goed de nummers individueel zijn. Er valt werkelijk niks aan te merken op deze band. Het voorlopige hoogtepunt van Pinkpop 2008, al wordt het moeilijk om dit nog te overtreffen. (PO) In 2001 stond Stereophonics op Pinkpop, zeven jaar later mag de band uit Wales het overdoen. De driemans formatie (live bijgestaan door nog een toetsenist) komt met wat vertraging op door het uitgelopen optreden van Amy MacDonald, maar kan altijd rekenen op veel bijval. Natuurlijk komen alle hits langs, als ‘Maybe Tomorrow’, ‘Dakota’ en het oudere ‘Have A Nice Day’, maar verder dan deze hoogtepunten komt het niet. De arrogant overkomende frontman Kelly Jones weet de songs goed te brengen, maar veel contact met het publiek is er niet, waardoor het optreden met niet meer dan middelmatig kan worden beoordeeld. Hét eerste minpuntje van de dag... (EL)