Tot nu toe hebben we het op Pinkpop redelijk droog gehouden, maar de grijze wolken verzamelen zich langzaam boven het Megalandterrein, terwijl Moke in diens keurig nette outfits het podium opkomt. Bad Religion daagt ondertussen de weergoden uit en Voicst geeft een weergaloze show weg in een regendichte tent. Paul Weller die je kakelverse debuut 'Shorland' een verzameling "F***ing smashing tunes" noemt, huisband zijn van ‘De Wereld Draait Door’, je laten kleden door Karl Lagerfeld en een 3FM Award op zak hebben in de categorie Beste Artiest Alternative. Lang niet gek. En dan ook nog eens op het hoofdpodium staan op deze Pinkpop-zaterdag. Het optreden van Moke begint met een filmpje over George Best en kent daarna een ingetogen vervolg met 'Emigration Song'. Pas een paar nummers later, bij 'Last Chance', komen Moke en het publiek een beetje los. Na de hit 'Plan Of Mine' wordt de bagpipe, of doelelzak in onze volksmond als traditioneel element ingezet. Het optreden van Moke heeft een kalme, nette sfeer, maar geeft je toch een beetje vreemd gevoel. Stel je voor dat je tante je een heel dure vaas geeft voor je verjaardag en je weet nog niet direct of je de vaas heel mooi vindt. Hoe dan ook, Moke is een absoluut stijlicoon van de Nederlandse pop. En dat is heel mooi. (ED) “Ze komen net uit de tourbus rollen,” is wat presentator Eric Corton weet te melden bij het aankondigen van Bad Religion. De band komt op, maar de drummer zit nog te poepen op de wc, dus de show kan nog niet beginnen. Zanger Greg Graffin doodt de tijd door even achter de drumkit te kruipen. Na korte tijd kan de show gewoon aanvangen en laat de punkband uit Californië het beste horen uit haar bijna dertig jaar oude discografie. Voornamelijk bij de nummers van het voor na laatste album ‘The Empire Strikes First’ geeft het publiek zich helemaal over aan Bad Religion. Graffin lijkt niet helemaal te zien dat het regent, gezien de opmerking: "God loves us, he doesn’t let it rain". Een beetje eigendunk volgt met "God has a little secret, Bad Religion is his favourite band", maar dat neemt iedereen maar voor lief. Zolang iedereen maar los kan gaan op de hits, waarvan ‘Punk Rock Song’ toch wel het hardst wordt meegezongen. Dat de zang niet helemaal zuiver is maakt daarbij eigenlijk niets meer uit. (EL) ‘A Tale Of Two Devils heet de nieuwe plaat van Voicst, en ‘Feel Like A Rocket’ de nieuwe single. Voicst betekent in het oud-Zuid-Afrikaans iets als 'energie', en daar staat de GM-NEXT stage bomvol van. Normaal met drie man, nu begint Voicst het optreden als viertal. Later wordt de bezetting aangevuld met twee bariton-saxofonisten en een trompettist, die mooi ondersteunen aan het swingende rockgeluid van Voicst. Als 'Everyday I Work On The Road' wordt ingezet knalt de tent zowat uit elkaar. De blazers vullen vooral het refrein glimlachtoverend en kippenvelopwekkend mooi aan. Tjeerd en de zijnen onderbreken deze song en blijven als standbeelden op het podium staan. En ja, die jongen die vervolgens een cello het podium opdraagt is inderdaad Perquisite, die samen met Pete Philly een liedje tussendoor doen en met Voicst deze hit van het laatste album afsluiten. Voor de titelsong van 'A Tale Of Two Devils' vraagt Tjeerd alle aanwezigen te gaan zitten. "Zit-ten, je weet toch!?" Voor de sfeer van dit nummer is dit prachtig. Andere voorbeelden van de showelementen van dit optreden zijn de bijdrage van Kypski en de uitvoeringen van de hits 'Feel Like A Rocket' en 'Whatever You Want From Life'. Het optreden van Voicst op Pinkpop 2008 mag het stempeltje "gedenkwaardig" krijgen. Als je net als Tjeerd een petje draagt: zet die dan nu voor hem af! Energie! (ED)