Maarre…nu is het voorprogramma van deze avond toch niet bepaald een onbenullig bandje. Het Amerikaanse Marah brengt al vanaf 1998 albums uit, en het begin dit jaar uitgebrachte 'Angels of Destruction' is het negende van deze 'summertime roots-rock' band. Toetseniste Christine Smith speelt pas sinds de opnamen van het nieuwe album bij de band en bassist Johnny Pisano en drummer Joe Gorelick zijn eigenlijk invallers voor deze Europese tour, maar daar zie je verder niks van. De muziek van Marah klinkt als The Hives die Jack Johnson uit een B-52 kieperen vlak boven E-Street, terwijl Stevie Wonder de piloot is. Elementen van rock n’ roll ('Coughing up Blood'), folk ('Wilderness') en funk ('Catfisher') in een podiumuitstraling die zowel wanhoop als vreugde bevat. De mannen en vrouw eren hun thuisstad halverwege de set met de door Frank Sinatra groot geworden klassieker New York, New York. Zanger/mondharmonicaspeler Serge is de broer van zanger/gitarist Dave Bielanko, maar daar zie je verder ook niks van. Hij, de look-alike van Tim Akkerman van Di-rect mondharmonicaat de hele zaal door, eindigt al spelend staand op een hangtafel en verzucht daarna dat hij zich voelt als een kat in een boom. “Hoe ben ik hier in hemelsnaam terecht gekomen?” De mannen van Claw Boys Claw weten precies hoe ze op dit punt terecht zijn gekomen. 24 jaar na hun debuut 'Socking Shades of Claw Boys Claw' hebben ze een leeftijd bereikt waarop menigeen er al aan denkt spinnend voor de open haard te gaan liggen. Maar deze heren zijn nog zo speels als jonge katjes die met de nageltjes uit in je broekspijp springen, zo blij zijn ze. Peter te Bos en de zijnen zetten uitnodigend barkrukken op het podium, en smijten ze er gewoon weer vanaf wanneer blijkt dat het publiek geen behoefte heeft aan deze VIP-behandeling. Het publiek geeft wel gehoor aan de oproep van de zanger iets dichterbij te komen staan. “Ik doe niks hoor!” Na ruim tien jaar brengt Claw Boys Claw weer een album uit. Pajama Day bevat dertien nummers, waarvan een groot deel vanavond gespeeld wordt. Ook ouder werk komt voorbij ('Indian Wallpaper', 'Bite The Dice', 'Superkid', 'Weatherman', 'Pretty' en 'Rosie') waaronder songs van de binnenkort opnieuw uit te brengen albums 'Sugar', 'Nipple' en 'Will-O-The- Wisp'. Een kwartiertje na de klassiekers 'I Wanna Be Your Dog' en 'Dream a little Dream of me', als de roadies al lang bezig zijn alles in te pakken schreeuwt een fan nog om “Kom op, nog één liedje!”. Zijn vriend maant hem tot kalmte: “Kom jong, volges mich is Claw Boys Kloar!” Claw Boys Claw is nog helemaal niet klaar, dagje in de pyjama en het kan weer twintig jaar mee!