Rapper Per.verz.: “Een top vijf is moeilijk! Het zijn fases die je hebt, de ene periode spreekt het een je erg aan, de andere het ander. Daarnaast is het verneukt om ‘maar’ uit vijf albums te kiezen wanneer er wel vijfhonderd zijn die mij evenveel aanspreken. Maarrrr... als ik dan toch (met een pistool op mijn kop) gedwongen wordt om mijn persoonlijke 'top vijf albums aller tijden' samen te stellen, zou het lijstje er waarschijnlijk zo uit komen te zien:” # 1. Eminem – ‘The Marshall Mathers LP’ “Zijn albums hiervoor waren ook erg tof, nummers als ‘My Fault’ bijvoorbeeld van zijn tweede album. Maar op ‘The Marshall Mathers LP’ begon hij zóver door te gaan met het perfectioneren van zijn skills, dat het bijna niet meer leuk werd. Hoe hij hier mensen die kritiek op hem hadden terug op hun plaats zette, de manier waarop hij zijn emotie plaatste per woord / zin, de humor die hij gebruikte, de diversiteit in flows: alles met complexe rijmschema's! Daarnaast zijn verhalen als ‘Stan’ en ‘Kim’ (waarbij alles als een film aan je voorbij raast) iets waar eigenlijk iedereen nú nog van zou kunnen leren.” # 2. Wu-Tang Clan – ‘Enter The Wu-Tang (36 Chambers)’ “Dit was dé tape die ik met mijn maten uitwisselde indertijd. Ik begon te luisteren naar hiphop toen ik een jaar of veertien was. Dat is twaalf jaar geleden, dus dat moet rond 1995-1996 geweest zijn en ‘Enter The Wu-Tang (36 Chambers)’ was mijn introductie. Hiermee begon het eigenlijk een beetje: BRING THE MUDDRFUKKIN' RUCKUS!” # 3. Lost Boyz – ‘Legal Drug Money’ “Hierop staat een verhaal: ‘Renee’, waarin Mr. Cheeks vertelt over een meisje dat hij tegenkomt op een metrostation. Ze pappen aan, spreken af en krijgen een relatie. Alles gaat goed, totdat zij op een gegeven moment neergeschoten wordt, indrukwekkende shit dus. Daarnaast zijn tracks als ‘Jeeps, Lex Coups, Bimaz & Benz’ en ‘Lifestyles Of The Rich And Famous’ oude bangers waar ik nog steeds erg los op kan gaan. Voor mij is dit, naast Wu-Tang Clan, hét hiphopgevoel van ‘toen’.” # 4. Redman –‘Doc's Da Name 2000’ “Ook al is het album 'Muddy Waters' volgens de meesten doper, ‘Doc's Da Name 2000’ was de reden waardoor ik meer van hem ben gaan luisteren. Dit was een album met snelle, dope humor en een soort van verhaallijn, door al die skitjes tussen de tracks door. Die gast is een meester qua stemgebruik en flow, waarbij hij ervoor kan zorgen dat je het bescheurt van het lachen, of juist helemaal losgaat door zijn opzwepende stijl.” # 5. Supastition – ‘Beginners Luck’ “Vier jaar geleden passte een maat mij een cd van deze gast en ik was meteen verkocht: toffe rijmschema's, wordplay, punchlines, verhaaltjes, etc. Voornamelijk battle-steez met een flinke lading rapmaatschappijkritische shit. Erg dope dus! Maar de situatieschets ‘Me Minus U’, waar hij ziek is van zijn meid en haar uiteindelijk uit z'n huis schopt, wordt ook op een sicke manier neergezet en is goed voor je gemoedsrust wanneer je in de clinch ligt met je dame. Daarna dropte hij nog twee tapes: ‘The Deadline EP’ en ‘Chain Letters’, ook heel erg wreed! Vooral het verhaal ‘A Baby Story’ op ‘The Deadline EP’, maar goed... check dat zelf maar!” “Na deze top vijf neergezet te hebben, heb ik natuurlijk nog steeds het gevoel dat ik zóveel artiesten te kort doe. Denk aan: Brother Ali, Canibus, M.O.P., Busta Rhymes, Rakim, Big L, Biggie, 2Pac, Big Pun, Pharaohe Monch, Outkast, Mobb Deep, Method Man enz enz. Allemaal gasten waar ik erg los op ga en veel van geleerd heb.”