Voor de tweede editie van Minirok verruilde de organisatie het parochiezaaltje te Molenbeersel voor een open-air terrein te Stramproy. Een zeer goede zet, want qua ambiance en intimiteit schaart Minirok zich in het rijtje van die andere sfeervolle Midden-Limburgse festivalletjes zoals Tispelpop, WesSUMMERBREEZE en Ell Niño. Qua programmering pakt Minirok het echter een paar tandjes steviger aan, want vanaf deel II in de line-up is het vooral het harde gitaarwerk wat de klok slaat. Met het uit Stramproy afkomstige Sprawled laat dat nog even op zich wachten. Ondanks de hete temperatuur zijn er toch al redelijk wat mensen komen opdraven om deze plaatselijke trots aan het werk te zien. Toch wil de rootsachtige rock maar niet op gang komen, ondanks de goede composities en de zuivere samenzang. Het ontbreekt de muziek aan spanning en ook de statische houding van de band is hier debet aan. Pas tijdens de laatste twee nummers gaat het zaakje in een hogere versnelling en daarmee laat de band zich dan ook meteen van zijn beste kant zien. Wanneer de Ongenode Gaste mogen aantreden is het wel meteen raak. Deze doorleefde dialectrockers laten vanaf het eerste akkoord horen waarom zij de terechte winnaars van de Minirok-voorronde waren. Dit trio speelt ambachtelijke rock en lijkt bloed, zweet en tranen als lijfspreuk te hanteren. Of ‘minder is meer’, want de Gaste spelen werkelijk geen noot teveel. De meeste nummers bewegen zich rondom 2 á 3 akkoorden, maar de bezielde zang en uitstraling van frontman Peter Beeker vangen dit ruimschoots op. De nummers verhalen meestal over het Venlose kroeg- en nachtleven met enig minpuntje dat de teksten soms wat moeilijk verstaanbaar zijn. Dat rocken ook zonder Marshall en distortion mogelijk is, bewijzen de mannen van Freestroke. Dit Weertse kwartet wordt aangekondigd als ‘akoestische rockband’ en speelt in een gewaagde bezetting waarin akoestische gitaren de boventoon voeren. Dat moet wel verrassende muziek opleveren, mede gezien de achtergronden van de bandleden: metal, powerpop en singer/songwriter. Die invloeden zijn eigenlijk allemaal terug te horen in de composities, van vingervlugge solootjes en melancholische akkoordenschema’s tot luchtige Jack Johnson-achtige uptempo liedjes. De zanger beschikt over een goede stem en dito uitstraling, al zijn de vaak sombere teksten allerminst om te lachen. Lachen wordt het wel met Queens’s Vision, een Queen Tribute Band zoals de band zichzelf nogal verheven noemt. Het getuigt wel van lef om een band met misschien wel de beste zanger en gitarist aller tijden te coveren, maar voor deze ‘tribute’ zou Freddy zich omdraaien in zijn graf. Qua techniek, podiumpresentatie en uitstraling ontbreekt het de band echt aan alles om hun idolen ook maar een haartje te kunnen benaderen. Spelend in een vaal gewassen Queen shirtje; een eerbetoon aan een flamboyante zanger als Mercury is op z’n minst dubieus te noemen. Moeilijke gitaarsolo’s en overgangen worden simpelweg gemeden en zelfs oma’s oude hobbelpaard heeft meer swing dan dit gezelschap. Dieptepunt is het opera-gedeelte in Bohemian Rhapsody wat uiteraard via sample krampachtig in de eigen versie geperst wordt, waarop Queen’s Vision als een zak vallende knikkers weer inzet. Opluchting dus als Kings Of The Day op het podium staat. Ondanks geluidsproblemen tijdens de eerste twee nummers zet de band een set neer waar (jeugdig) enthousiasme en onbevangenheid vanaf druipen. Strakke, hoekige britpopsongs en inventieve breaks met vleugjes Bloc Party, Editors en The Killers. Hopelijk terug te horen op Nu Of Nooit 2009. Als vervolgens Red Zone Cuba het podium betreedt, is het gelijk drukker in de frontlinies. Terecht, want deze band is onovertroffen in zijn genre. Dit garagesurf monster zet een wervelwind van een set neer, een achtbaan met veel loopings en turbulentie en dus af te raden voor mensen met hartritmestoornissen. Het gaat er zelfs zo hard aan toe dat zelfs frontman Mark – net genezen van een beenbreuk – in zijn versterker belandt. Onheilspellende garage punkrock in een moordend tempo, aangevuld met samples uit obscure B-movies en uitstekende gastbijdragen op theremin en bluesharp. Daarna is het de vraag of The Filthy Red Horse zonder showgirls en met invaldrummer overeind blijft. In de regen die inmiddels boven het terrein hangt, bewijzen de Roermondse glamrockers ook goed weg te komen zonder het gebruikelijke theater. En wie de uitgedoste band een jaar of drie geleden aan het werk zag, kan niet anders concluderen dan dat er flink wat meters gemaakt zijn. De op de jaren ’80 leunende sleazy glamrock zit goed in elkaar en ondanks een gemist inzetje hier en daar is The Filthy Red Horse gewoon een van de betere live-acts. Beukende geluidsmuren en roffelende drums is het handelsmerk van The Killbots uit Maaseik. Het eerste gedeelte van de set bestaat uit een heerlijk potje plankgas raggen, zonder oeverloos gesoleer en met hoge meezingfactor. Daarna gooit The Killbots het over een andere boeg en krijgen met name de instrumentale songs een flinke portie doom en logge stoner mee. Lange sferische stukken in de stijl van Neurosis monden uit in door de modder gewassen muzikale orgasmes en leveren spannende duels op tussen hard-zacht en gevoel-agressie. Afsluiter Drive Like Maria speelt een energieke combinatie van Led Zeppelin, AC/DC en Queens Of The Stone Age die aanstekelijk werkt en al gauw begint er vooraan een klein feestje te ontstaan. Blikvangster van het nog jonge drietal is gitariste Nitzan Hoffmann. Deze rockchick windt met haar brutale en opzwepende verschijning het aanwezige publiek moeiteloos om de vingers. De groove zit er lekker in en de band weet met genoeg diversiteit een overtuigend optreden af te leveren. Echt origineel is de seventies rock niet altijd, maar wordt wel strak en met verve uitgevoerd.