Voor Guinevere Leaves is het vanavond de eerste show. Bij de start is dit ook te horen, maar de mannen beginnen dan ook gewaagd met een tweestemmig, bijna a capella koortje in het nummer 'So…'. De muziek in deze nog geen half uur durende set ontwikkelt zich echter snel tot een solide samenspel van hoekige breakjes, stevig drumwerk en een zelfverzekerde podiumuitstraling. Mooi gitaarspel ('Hangover'), tweestemmige zang en een orgeltje ('All on you') gespeeld met gruizige kapsels en pluizige gitaren. De band zegt op zijn MySpace “Americana” te zijn. Een hokje is maar een hokje; in ieder geval is het niet de muziek die Perron 55 regelmatig onder deze naam programmeert op avonden waarop de zaal aangekleed wordt met stoeltjes, bijzettafeltjes en theelichtjes. Als je dit wel verwachtte is het een verrassing, maar zeker geen onaangename. De band sluit af met het heftige 'Drive', een nummer met krakende zang dat erin gaat als een stevig roerei na een goeie kater. Guinevere Leaves zou kunnen uitgroeien tot een stevige boom met vele blaadjes als fans. Deze sympathieke band is in ieder geval vriendjes en het nieuwe muzikale liefje geworden van de Lancelots van Two Cow Garage en vertrekt snel richting voorkant podium om verder te genieten van nog meer Amerockana in Perron 55. (ED) Two Cow Garage opent hun set met het stampende ‘Come Back to Shelby’, en de toon is gezet. Dit is rock ’n roll, absoluut. Maar het is ook indie, of zelfs country of weer dat americana misschien. De Two Cows klinken zoals Bruce Springsteen misschien wel zou klinken als hij vroeger een punkrockertje zou zijn geweest. Hoe dan ook, het is in ieder geval hard. Hard en oprecht. Deze band uit Ohio, USA begon lang geleden als trio, maar is inmiddels alweer een klein jaar uitgebreid met een toetsenist. De beste man zit als een stabiele rots rechts op het podium rustig te roken en te spelen. Het is een mooi contrast tussen de rest van de band die vol overgave het podium rondrennen, maar wát klinkt die Hammond mooi. Het vorig jaar uitgekomen album ‘III’ komt grotendeels voorbij. Soms is er plek voor de diepe lage stem van bassist Shane, maar vooral Micah Schnabel (gitaar) zingt met zijn schuurpapierstem alsof hij al 20 jaar op tour is. De twee stemmen vullen elkaar heel goed aan in de samenzang en in de paar rustigere nummers die de show rijk is. Tussen de harde rock vallen die rustigere nummers zoals ‘Should’ve California’ of ‘No Shame’ perfect op zijn plek. En in die stilte vallen ineens ook de teksten van Micah op; treffende mooie zinnen over kleine stadjes en het leven van muzikanten die hun best doen iets over te brengen of achter te laten. Show per show, bezoeker per bezoeker. Vanavond Venlo, morgen de wereld? (CM)