Deze voorronde vindt plaats in Perron 55 in Venlo. De eerste band die het podium beklimt is Ongenode Gaste, die de kans aangrijpt om het publiek een staalkaart van zijn kunnen voor te schotelen. Voor een deel bestaat die uit rauwe, weinig subtiele powerrock, die het altijd wel goed doet bij de liefhebber. Maar ook durven ze het aan hier een nummer als 'Beer en Nicotine' te spelen. Een nummer dat je onmiddellijk als te zwaar of te intens aan de kant schuift of waarvoor je helemaal valt. Gewaagd! (RE) Tweede band van de avond is The Alter Glow. Eerste indruk: goede zang. Niet alleen van de al van V-Male bekende Sandra Peeters, maar ook van de mannen die meedoen in de refreinen en in sommige rapgedeeltes. Verfrissend trouwens, die rapstukken. De band heeft er duidelijk plezier in met lange haren headbangend op het podium te staan en zijn geavanceerde gitaarwerk aan het publiek te trakteren. Sommige nummers lijken het resultaat van lange plezierige jampartijen. Maar dat is tevens een valkuil. Het gevoel van urgentie ontbreekt nog wel eens. En doseren is een kunst. Het bleek nogal eens moeilijk te kiezen of in een bepaald stuk de nadruk op het kunstige gitaarwerk moest vallen of op de zang. Allebei is overkill. Verder had de band te lijden onder een slecht zaalgeluid. De stem van de leadzangeres kreeg, met name in de nummers later in de set, een onnatuurlijke effect, als in een slecht gecomprimeerde of ‘gesmoorde’ mp3. (RE) Mother Matrix begint zijn set met een aantal nummers met telkens een typerende staccatoafronding in de refreinen. Grappig, een herkenbare eigen stijl, maar op een gegeven moment ook vrij voorspelbaar. Al valt het wel op dat die sologitarist af en toe wel erg briljante dingen doet. Maar net als je dacht te maken te hebben met een ‘one-trick-pony’ en dat je het nu wel gezien hebt, toont de band vanaf het derde nummer een ander gezicht. Het worden echte liedjes met stukjes die je mee wil neuriën. Altijd een grote pré. Het wachten is op het moment dat de band zo'n aanstekelijke melodie weten te combineren met zo'n briljante solo en dat dát nummer dan ook nog net die raadselachtige snaar raakt waardoor het publiek echt van een nummer gaat houden. Dat lied zit er vanavond – op het eerste gehoor – nog niet tussen, maar meerdere luisterbeurten doen soms wonderen. (RE) De één na laatste band van deze avond, het Venlose Sleazy Dreams laat zich misschien wel het best vergelijken met een stoere bandbus met aardig wat kilometers op de teller, een af en toe valse claxon en hier en daar een deukje. Maar met een motor zo sterk als een tank, een motorgeluid uit de jaren '80 en blinkende velgen. Ouderwetse hardrock met een klein beetje hedendaagse punkrock. Een zanger die met zijn rauwe stem en duivelse ogen het publiek bespeelt, lekker rafelige meerstemmige zang, dubbelloops gitaarsolo's en zelfs een ballad ('Highway Suicide'). Als het einde van de weg in zicht is trapt Sleazy Dreams juist nog even extra op het gas met de afsluiter 'Need For Speed'. Met net een nieuwe cd op zak kan het alleen maar sneller gaan. Goed bezig dan! (ED) Ad Rem? Ad remt helemaal niet! Deze dolle vuurbal rent door zijn woordjes heen en steekt als een pyromaan de Nederlandse taal en de zaal in de fik. Op de rollende beats van DJ Vieze Vingerz en de jazzy riedeltjes van gitarist Niels spuugt Ad Rem vuur over eigenwaarde, TV en vrijheid, waarbij de rappers regelmatig in het publiek rondspringen. Vocaaltechnisch niet altijd even zuiver en netjes, maar wat doet dat er toe als je de zaal in vuur en vlam krijgt en voor deze dampende performance vanavond de prijs voor Beste Muzikant krijgt? Aan het eind van dit feestje krijgt het publiek met de regel 'Hou Van Het Leven!' nog een blijde boodschap mee van de Sevenumse hiphopformatie, terwijl de laatste loodzware baslijnen de ruimte vullen. "Steek je fokking vuist in de lucht! Fiiiaaar!" (ED)